�
Delen op PinterestPhoto Credit: Heather Hazzan (midden) en Evan Whitney (rechts).Gezondheid en welzijn raken ieder van ons anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Ik ben opgegroeid in Haïti in een groot, wit huis, op de top van een berg met uitzicht op de oceaan - met frisse lucht en biologisch fruit binnen handbereik. Mijn kindertijd was bijna perfect. En Haïti was mijn thuis voor bijna een decennium tot ik 14 was, toen ik in de lente van 2004 viel en ernstige pijn in mijn heup begon te ervaren.
Na acht maanden van ontelbare bezoeken van artsen, werd ik uiteindelijk gediagnosticeerd met osteosarcoom, een zeldzame vorm van botkanker die in mijn longen uitgezaaid was. Ik ben meteen naar New York verhuisd om chemotherapie te starten. Na een intensief jaar van chemotherapie onderging ik een 12-uurs heupprothese om de rest van het kankergezwel te verwijderen en een metalen implantaat te krijgen.
Helaas heeft mijn lichaam het implantaat afgewezen. Als gevolg hiervan moesten de artsen mijn rechterbeen amputeren, samen met de helft van mijn bekkenbeen.
Kanker heeft een grote tol geëist, maar de omvang van mijn leven veranderde niet totdat ze mijn verband verwijderden. Ik keek naar wat nu voor altijd mijn lichaam zou zijn. Scarred. Ik barstte van ongeloof af, nauwelijks in staat om naar mijn eigen lichaam te kijken. De heupoperatie omvatte een reconstructie van de buik en een spierklep, waardoor veel littekens achterbleven.
Dit was precies het moment dat ik begon met het ontwikkelen van ernstige problemen met het lichaamsbeeld. Mijn generieke prothetische poot kwam niet overeen met mijn huidskleur. Het zag er nauwelijks echt uit. Ik zou mijn tijd besteden aan het vermijden van het strand of het dragen van iets dat mijn littekens zou blootstellen.
Maar verbergen was geen manier om te leven
Het kostte me een tijdje om dit te begrijpen: positiviteit van het lichaam betekent niet altijd verliefd zijn en mijn lichaam accepteren. Het betekent eerder het afleren van het idee dat er een perfect lichaam is.
Als ik de rest van mijn leven in dit lichaam zou doorbrengen - en op een dag, uiteindelijk, mijn littekens zou omhelzen - moest ik leren ze te verdragen. En zo begon mijn reis als? Mama Cax? op Instagram, een pseudoniem dat ik begon te gebruiken om mijn reis van zelfliefde te delen.
Tot mijn verrassing vond ik een online community die kon relateren aan mijn verhaal en ervaring - niet alleen kankeroverlevenden en mede-geamputeerden, maar anderen die eenvoudig met hun lichaam in het reine kwamen. Op een gegeven moment kwam ik ook in aanraking met Alleles, een bedrijf dat modieuze, prachtige prothesekleding maakt. Wat ooit een schandelijk deel van me was, werd een ereplaat.
Deze verschuiving in houding beïnvloedde hoe ik handelde en hoe anderen me zagen. Het duurde niet lang voordat ik begon met het ontvangen van e-mails van over de hele wereld, vooral van anderen die bang waren hun protheses te laten zien. Omdat ik oprecht, eerlijk en liefdevol was ten opzichte van mijn eigen lichaam, kon ik anderen aanmoedigen om zich minder onzeker en sterker te voelen in de hunne.
Het omhelzen van mijn lichaam is nog steeds een continue reis. Ik ben nog steeds aan het leren om van mijn 30-inch lange litteken en andere markeringen te houden. Maar ik ben niet het meisje dat ik was toen ik zestien was. Ik voel me niet langer walgelijk als ik naar mijn littekens kijk. Ik zie ze nu voor wat ze zijn: een bewijs dat ik het heb overleefd, dat ik er nog steeds ben en tegen alle verwachtingen in een kwaadaardig gevecht met kanker heb gewonnen.
En dat is niets om je voor te schamen.
Mama Cax, geboren Cacsmy Brutus, is een Haïtiaans-Amerikaanse blogger, advocaat, motiverende spreker en model vertegenwoordigd door JAG Models. Ze studeerde in New York, Frankrijk, Tunesië en Italië en heeft een BA en MA in internationale studies. Mama Cax gebruikt sociale media als platform om te praten over positiviteit van het lichaam, maar vooral om het beeld te ontrafelen van hoe mensen met een beperking eruit moeten zien of eruit moeten zien. Op 15 september 2016 (onder de regering-Obama) werd ze uitgenodigd om naar het Witte Huis te lopen in de eerste White House Fashion Show. Het evenement was een viering van inclusief ontwerp, ondersteunende technologie en protheses. Haar innovatieve prothetische poot en boodschap van zelfliefde heeft haar eigenschappen gelanceerd in tijdschriften als Teen Vogue, Cosmopolitan, Essence, Glamour, Refinery29, ASOS Magazine, StyleLikeU en i-D.
