Ik ben iemand die er altijd van hield om druk bezig te zijn. Op de middelbare school heb ik gedijen op het houden van een volledige lei. Ik was president en vice-president van verschillende clubs, en ik speelde meerdere sporten en deed veel vrijwilligerswerk en andere buitenschoolse activiteiten. Ik heb een slordig academisch rooster en, natuurlijk, een parttime baan als badmeester gehouden. Dit alles hield me constant op de hoogte.
Op de universiteit zette ik mijn tempo voort, voldeed aan mijn beursvereiste, begon ik een organisatie op de campus, studeerde ik in het buitenland, werkte ik twee baantjes en pikte ik in feite elke minuut die ik vol kon hebben. Toen ik zwanger raakte van mijn eerste dochter in mijn laatste jaar, schrok mijn leven in warpsnelheid. Binnen enkele maanden was ik getrouwd, verhuisde, studeerde ik af aan een universiteit, kreeg ik een baby en begon ik mijn eerste baan als verpleegster in de nachtdienst terwijl ik nog een andere baan aan de zijkant had. Ik moest ons steunen toen mijn man klaar was met school.
Om de twee jaar voor de volgende paar jaar, kreeg ik nog een baby. En door dit alles ging ik met een razend tempo verder. Ik probeerde de wereld (en mijzelf) te bewijzen dat het hebben van een baby jong, met veel kleine kinderen en werken mijn leven niet zou verpesten. Ik was vastbesloten om succesvol te zijn - om de vorm van de luie, verschuivende duizendjarige te doorbreken die het gevoel heeft dat ze iets schuldig is. In plaats daarvan werkte ik non-stop om mijn eigen bedrijf op te bouwen, legde ik talloze nachtdiensten vast en overleefde ik in kleine slaap terwijl ons gezin bleef groeien.
Ik was trots op mijn vermogen om alles te doen en schopte mijn moederschap en mijn zaken. Ik werkte thuis en overtrof snel het inkomen van mijn man. Hierdoor kon ik niet alleen thuis zijn bij onze vier kinderen, maar ook bijna al onze schulden afbetalen. Ik was, zei ik tegen mezelf, succesvol.
Dat wil zeggen, totdat alles uit elkaar viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het één ding was, een verzameling realisaties, of alleen de geleidelijke opbouw van uitputting. Maar wat het ook was, ik merkte al gauw dat ik in het kantoor van een therapeut zat, snikkend en lekke snot terwijl ik toegaf dat ik het gevoel had dat ik een onmogelijk leven voor mezelf had geschapen.
Druk bezig
Mijn therapeut leidde me zacht, maar stevig, om een beetje dieper te graven en een nauwe, harde blik te werpen op waarom ik precies de behoefte voelde om zo druk en constant in beweging te blijven. Heb ik ooit angstig gevoeld als mijn dag geen plan had? Heb ik vaak nagedacht over mijn prestaties als ik me down voelde? Heb ik mijn leven voortdurend vergeleken met andere mensen van mijn leeftijd? Ja, ja, en schuldig.
Bezig zijn, ik heb ontdekt, kan ons ervan weerhouden om te stoppen om echt ons eigen leven onder ogen te zien. En dat, mijn vrienden, is helemaal geen mooie zaak. Onder al die? Prestaties? en uiterlijke successen en routes, ik stond niet voor de bijna verlammende angsten en depressies waarmee ik sinds mijn kindertijd worstelde. In plaats van te leren hoe ik mijn mentale gezondheid kon beheren, had ik het hoofd geboden door bezig te blijven.
Ik zeg niet dat werken - zelfs veel werken - slecht of zelfs ongezond is. Werk stelt ons in staat om productief te zijn en, weet je, onze rekeningen te betalen. Dat is zowel gezond als noodzakelijk. Het is wanneer we drukte gebruiken als een afbuiging voor andere zaken of als een hulpmiddel om onze eigenwaarde te meten, dat drukte een probleem wordt.
Drukte als een verslaving
Er zijn veel middelen en experts die ons eraan herinneren dat drukte een echte verslaving kan zijn, net als drugs of alcohol, wanneer het wordt gebruikt als een ongezond copingmechanisme om met stressoren of onaangename situaties in ons leven om te gaan.
Dus hoe weet je of je de ziekte hebt om druk te zijn? Nou, het is eigenlijk vrij simpel. Wat gebeurt er als je absoluut niets te doen hebt? Je kunt je planning voor een dag echt wissen, of je kunt je voorstellen dat je je planning voor een dag opruimt. Wat gebeurt er?
Voel je je angstig? Stressed? Bezorgd dat je niet productief bent of tijd verspilt met niets doen? Heeft de gedachte dat je geen plan hebt, je maag een beetje doen draaien? Hoe zit het als we de niet-aangesloten factor toevoegen? Wees eerlijk tegen jezelf: ben je in staat om 10 minuten te gaan zonder je telefoon te checken?
Ja, het is een soort wake-up-oproep, nietwaar?
Het goede nieuws is dat eenieder van ons (inclusief mijzelf!) Een toezegging kan doen om de ziekte van drukte te stoppen met een paar eenvoudige stappen:
Vertragen
- Geef toe dat we verslaafd zijn aan de ziekte van drukte. Het toegeven is de eerste stap!
- Neem de tijd om het? Waarom te onderzoeken? achter onze drukte. Gebruiken we succes of werk of uiterlijke successen als een manier om onze eigenwaarde te meten? Proberen we een probleem in ons persoonlijk leven te vermijden? Wat vervangen we door onze drukke schema's?
- Analyseer onze planningen. Wat moeten we absoluut blijven doen en wat kunnen we beperken?
- Zoek hulp. Praat met een therapeut - er zijn zoveel manieren om professionele hulp te krijgen, van online sessies tot zelfs sms'en. Veel verzekeringsplannen hebben ook betrekking op therapie, dus het is de moeite waard om te onderzoeken hoe nauw uw geestelijke gezondheid uw lichamelijke gezondheid beïnvloedt.
- Vertragen. Zelfs als je een timer op je telefoon moet instellen, neem dan de tijd om jezelf gedurende de dag te controleren. Besteed aandacht aan je lichaam: ben je gespannen? Ademen? Hoe voel je je op dit moment?
Bottom line
Als je merkt dat je in een razend tempo rent, kun je het eenvoudigst een moment nemen om gewoon te ademen en je te concentreren op het heden, ongeacht wat je doet. Eén ademhaling kan een verschil maken tegen de ziekte van het bezig zijn.
