Delen op PinterestIllustratie door Ruth Basagoitia The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige verhalen van de eerste persoon verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren naar een nieuw normaal.
Mijn vrienden weten nu dat als een kleine gladde steen in een paskamer op de grond valt, dat komt omdat ik een kristal in mijn bh heb gedaan.
Ja, die kristallen, beweerde genezing te hebben. Mijn beste vriend, een sceptische academicus, herinnert me eraan dat er geen wetenschappelijk bewijs is dat ze dat doen? nou, alles.
Maar het kan me niet schelen, want ze zijn een van de rare dingen die me wat troost hebben gebracht in mijn intense verdriet na het verliezen van mijn moeder aan eierstokkanker na een gevecht van 20 maanden.
Zelfs als er een dood wordt verwacht, zoals die van haar, bereidt niets je echt voor op de diepe pijn en waas die ontstaat door iemand te verliezen waar je zo dol op bent.
Als een enthousiaste hardloper en een rennende coach, knoopte ik de vertrouwde Nieuwe Saldi vast de dag nadat ze stierf, in de hoop dat mijn go-to fix me op zijn minst zou brengen sommige reliëf.
In plaats daarvan liep ik - snikkend door snikken, vergetend dat mijn typische pad in mijn geboortestad me voorbij het begrafeniscentrum zou brengen waar we enkele dagen later zouden zijn.
Zelfs 26.2 mijl was niet genoeg om vrede te brengen in mijn hart, hoewel ik probeerde toen ik de NYC Marathon vier maanden na het verliezen van mijn moeder liep.
In de loop van dat verraderlijke eerste jaar was ik wanhopig om het te proberen iets dat zou het gapende gat in mijn hart herstellen.
Ik merkte dat ik dingen deed die me in de steek lieten manier buiten mijn comfortzone, zoals Daybreaker ochtend dansfeestjes, in de hoop deze was het rare ding zou de magische kogel zijn.
Mijn typische stress en angstbrekers verloren alle potentie als het ging om het genezen van zo'n diep niveau van pijn. Ik was bereid om alles te proberen om de pijn te herstellen of te verdoven, of om me er tenminste een beetje van af te helpen.
Bos baden in het midden van New York City
Slechts een paar dagen nadat ik weer aan het werk was nadat ik mijn moeder had verloren, vroeg een collega of ik wilde baden in het bos wilde proberen, een praktijk die mindfulness combineert met de natuur.
Hoewel ik zeker weet dat de Japanner bedoelde dat de praktijk ergens stil en verlaten zou zijn, woon ik in NYC. Dus dat is waar we ons onderdompelden in de natuur.
Een instructeur leidde ons door een uur van de oefening rond de omtrek van Central Park. We snuffelden aan de bladeren van de bomen, zaten en mediteerden, ... wandelden met aandacht? terwijl ze toeristen ontweken en naar de vijver staarden.
Hoewel ik op mijn langzame wandeling door het park naar mijn vriend kraakte dat het leek alsof we hoog waren, had ik A Moment naar de zon starend.
De zon was een van mijn connecties met mijn moeder, sinds ze zong? You Are My Sunshine? voor mij als een baby. Het blijft nu een verbinding met haar en heldere witte lichtstralen leken de duisternis in mijn hart te doorboren toen ik haar die dag bezocht.
In Central Park depte ik de tranen die zachtjes onder mijn zonnebril stroomden, omdat de gids waarschijnlijk de deugden prees van het staren naar het water. Maar ik zou het niet weten, omdat mindfulness op dit moment bijna onmogelijk was. Ik concentreerde me op het verbergen van mijn tranen en dacht erover na hoeveel ik mijn moeder heb gemist.
Deel op PinterestThe auteur, Theodora, op vakantie met haar moeder, Carol. Beeld door Theodora Blanchfield.Op zoek naar het geheim van helende verdriet in kristallen
Drie weken nadat mijn moeder stierf, vluchtte ik New York in de hoop ergens heen te gaan - waar dan ook - meer genezing dan mijn eigen snelle stad.
Het zat vol met te veel herinneringen aan beide uitstapjes met mijn moeder toen ze gezond was, en de plaatsen waar ik was geweest toen ik slecht nieuws over haar toestand had gehoord.
Zo kwam ik op bezoek bij vrienden in het rare wellnessmekka van Los Angeles.
Mijn vriend bracht me naar een wellnesswinkel genaamd House of Intuition om me de Honor Your Ancestors-kaars te laten zien, bedoeld om me meer verbonden te voelen met de geest van mijn moeder. De witte muren van de uitgestrekte zonnige winkel lezen? Uw intuïtie leidde u hier ,? en mijn intuïtie leidde me naar de helende kristallen.
Een getrommelde amethist van $ 3 om de angst en terugkerende nachtmerries te verzachten die me 's nachts wakker hielden? Hé, het was zeker goedkoper dan de wijn die ik dronk om dezelfde reden.
Op mijn volgende reis naar LA, bood mijn favoriete meditatiestudio daar een kristalheldere meditatieles aan, en ik was er zeker van dat dat zou zijn de magische ervaring om plotseling mijn intense depressie te genezen.
Ik wist niet zeker of het BYO-kristal was of niet, maar ik heb mijn eigen genomen om veilig te zijn.
Bij mijn eerste bezoek aan deze studio voelde ik een intense band met mijn moeder en hoopte op meer van hetzelfde, maar dan met kristallen. Zittend op een meditatiekussen in de zon die eerste keer, begon ik eerst zachtjes te huilen, toen luider, toen de instructeur ons ertoe aanzette het zonlicht in te beelden dat ons aanraakte als dezelfde stralen die de hemel aanraakten.
Het was de eerste keer dat ik me zo verbonden voelde met mijn moeder in die ruwe eerste maand na haar dood.
We tekenden kristallen tarotkaarten - ik tekende rode jaspis, rozenkwarts en spirit quartz - en de instructeur kwam rond en plaatste een van die kristallen op ons voorhoofd.
Tijdens de visualisatie zag ik een intens blauw licht voor een paar momenten, wat naar mijn mening betekent dat mijn keelchakra genas. Verder was het een duur dutje, want ik knikte meteen daarna.
Hoewel ik niet weet wat ik geloof? over genezing van kristallen, vind ik mezelf nog steeds aangetrokken tot winkels die hen kwetsen en, ja, ze in mijn bh stoppen om ze dicht bij mijn hart te hebben. Zelfs het idee van comfort is me rustgevend genoeg.
Zal nuchter dansen om verdriet te genezen
Er zijn meestal meerdere volwassen dranken nodig om me te laten dansen. Maar toch, precies één maand tot de dag nadat ik mijn moeder verloor, bevond ik me om zes uur 's ochtends in een lange rij.om op een boot te stappen die gevuld is met kieuwen met mensen die helemaal nuchter waren, maar daar om te feesten.
Ik voelde me zo alleen, zo vast in mijn hoofd en vol emoties, dat het omringen van mezelf met een grote groep uit mijn hoofd en in mijn lichaam leek het logische antwoord.
Sociale angst en een gebrek aan vloeibare moed spelden me op de muren terwijl ik probeerde op te warmen. Maar mijn beste vriend, een levenslange danseres, begon haar ding te doen in het midden van de dansvloer en wie was ik om bij te staan en te kijken?
Twee uur later kon ik de grijns van mijn gezicht niet wegvagen van mezelf overgeven aan de muziek en het moment van dansen in de regen alsof ik geen zorgen in de wereld had. En voor die paar uur deed ik dat niet.
Maar zodra ik mijn vriend omhelsde in de trein, brachten de emoties die ik zo met succes had overkomen me in tranen op mijn knieën.
Goede baden en dure dutjes
Nadat ik vond dat ik in het ziekenhuis was opgenomen voor een ernstige depressie, ben ik dubbel geprobeerd te proberen iets dat hield helend potentieel in.
Geluidsbaden verjaagden me tegelijkertijd en lieten me twijfelen. Gewoon daar liggen en een uur naar gong luisteren? Werkelijk?
Maar ja hoor, ik merkte dat ik $ 50 betaalde om op een dunne yogamat op een cementen vloer te liggen luisteren naar de galm van het enorme cimbaal, en probeerde te onderscheiden op welke manier het geluid vandaan kwam en wat ik die avond voor het avondeten moest hebben.
Voor mij bleken geluidsbaden niets meer te zijn dan een ander duur dutje.
Deel op PinterestTheodora ontmoet een babygeit. Beeld door Theodora Blanchfield.Het proberen van een neerwaartse hond met babygeiten
Een vriend beschreef ooit dat ik met mij op reis was als een eindeloze zoektocht naar babybeesten en wijn.? Dat is behoorlijk accuraat.
Dus zodra ik hoorde van de trend van de goatyoga, moest ik gaan.
Toen de pop-up van de yoga-pop in Brooklyn waarvoor ik me had aangemeld, was geannuleerd, kon ik nog steeds niet ontsporen in mijn zoektocht naar geitenyoga. In feite voedde het alleen mijn vuur aan meer om een hond naar beneden te willen met babygeiten, en ik ging drie uur naar boven naar een glamping-retraite om mijn zin te krijgen.
Ik gilde onmiddellijk toen het geluid van hun kleine hoeven op de grond viel en hun piepkleine luizen de kamer vulden. Wie gaf er om hoe diep ik in de zijhoek kon komen als er babyboerderijdieren waren die mij gebruikten voor klimoefeningen in een rustieke oude boerderij?
Het was moeilijk om je niet levend te voelen spelen met boerderijdieren die nieuw zijn in de wereld.
Hoewel geen van deze trends mijn verdrietspoeling genas: alleen de tijd kan dat doen - sommige van deze vreemde praktijken brachten mij troost, anderen brachten mij uit mijn comfortzone en de rest waren nog steeds grote tijdelijke afleidingen.
Terwijl ik naar de heilige graal keek die me zou genezen, was de enige heilige graal al in mij.
Er waren geen kristallen, bosbaden of babygeiten om me beter te laten voelen. Ik moest diep naar binnen kijken voor de antwoorden. Maar de tijdelijke opluchting en vreugde van wat ik probeerde, deed zeker geen pijn.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die een nieuw normaal leven terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.
Theodora Blanchfield is een schrijver uit Los Angeles. Haar werk is onder andere verschenen in Women's Health, Bustle, Glamour, Cosmopolitan, Huffington Post en Mic. Ze blogt over verdriet, geestelijke gezondheid en het gebruik van hardlopen om alles aan te kunnen Preppy Runner.
