Wat is nonvalvulaire atriumfibrillatie?

Overzicht

Atriale fibrillatie (AFib) is de medische term voor een onregelmatig hartritme. Er zijn veel mogelijke oorzaken van AFib. Deze omvatten valvulaire hartziekten, waarbij onregelmatigheden in de kleppen van het hart van een persoon leiden tot abnormale hartritmes.

Veel mensen met AFib hebben echter geen hartklepaandoening. Als u AFib niet veroorzaakt door een hartklepaandoening, wordt dit vaak niet-valvulaire AFib genoemd.

Er is nog geen standaarddefinitie van nonvalvular AFib. Artsen bepalen nog steeds welke oorzaken van AFib als valvulair moeten worden beschouwd en welke als niet-valvulair moeten worden beschouwd. Maar studies hebben aangetoond dat er enkele verschillen in behandeling tussen de twee algemene typen kunnen zijn. Onderzoekers onderzoeken welke behandelingen het beste werken voor niet-valvulaire of valvulaire AFib.

Symptomen van niet-valvulaire atriale fibrillatie

U kunt AFib hebben en geen symptomen hebben. Als u symptomen van AFib ervaart, kunnen deze het volgende omvatten:

• pijn op de borst
• een fladderend in je borst
• hartkloppingen
• een licht gevoel in het hoofd of een zwak gevoel
• kortademigheid
• onverklaarde vermoeidheid

Oorzaken van niet-valvulaire atriale fibrillatie

Niet-valvulaire oorzaken van AFib kunnen zijn:

• blootstelling aan hartstimulantia, zoals alcohol, cafeïne of tabak
• slaapapneu
• hoge bloeddruk
• longproblemen
• hyperthyreoïdie, of een overactieve schildklier
• stress door een ernstige ziekte, zoals een longontsteking

Valvulaire oorzaken van AFib zijn onder meer het hebben van een hartklepprothese of een aandoening die bekend staat als mitrale klepstenose. Artsen zijn nog niet overeengekomen of andere soorten hartklepaandoeningen moeten worden opgenomen in de definitie van valvulaire AFib.

Diagnose van niet-valvulaire atriale fibrillatie

Als u geen symptomen van AFib heeft, kan uw arts het onregelmatige hartritme vaststellen wanneer u wordt getest op een niet-verwante aandoening. Ze doen een lichamelijk onderzoek en vragen u naar uw medische geschiedenis en uw familiegeschiedenis. Ze zullen je hoogstwaarschijnlijk vragen om verder te testen.

Tests voor AFib omvatten:

• elektrocardiogram
• echocardiogram
• stresstest
• thoraxfoto
• bloedtesten

Behandelingen voor niet-valvulaire atriale fibrillatie

Uw arts kan geneesmiddelen aanbevelen of bepaalde procedures voor de behandeling van niet-valvulaire atriale fibrillatie.

medicijnen

Als u een type AFib heeft, kan uw arts u anticoagulantia voorschrijven. Dit komt omdat AFib ervoor kan zorgen dat de kamers van uw hart trillen, zodat het bloed er niet zo snel doorheen kan stromen als normaal. Als het bloed te lang stil blijft staan, kan het gaan stollen. Als zich een stolsel vormt in je hart, kan dit een blokkade veroorzaken die leidt tot een hartaanval of beroerte. Anticoagulantia kunnen ervoor zorgen dat uw bloed minder snel stolt.

Verschillende soorten anticoagulantia zijn beschikbaar. Deze anticoagulantia kunnen op verschillende manieren werken om de kans te verkleinen dat uw bloed stolt.

Artsen kunnen anticoagulantia, bekend als vitamine K-antagonisten, voorschrijven voor mensen met valvulaire AFib. Vitamine K-antagonisten blokkeren het vermogen van uw lichaam om vitamine K te gebruiken. Omdat uw lichaam vitamine K nodig heeft om een ​​klonter te maken, kan het blokkeren ervoor zorgen dat uw bloed minder snel stolt. Warfarine (Coumadin) is een type vitamine K-antagonist.

Het nemen van een vitamine K-antagonist vereist echter regelmatig bezoek van een arts om te controleren hoe goed het anticoagulant werkt. U zult ook zorgvuldige voedingsgewoonten moeten bijhouden, zodat u niet te veel vitamine K uit uw dieet opneemt.

Nieuwe medicijnen werken op verschillende manieren om de bloedstolling te verminderen die deze controle niet vereist. Dit kan ze de voorkeur geven aan vitamine K-antagonisten voor mensen met niet-valvulaire AFib. Genaamd nieuwe orale anticoagulantia (NOAC's), ze werken door het remmen van trombine, een stof die nodig is om uw bloed te laten stollen. Voorbeelden van NOAC's zijn:

• dabigatran (Pradaxa)
• rivaroxaban (Xarelto)
• apixaban (Eliquis)

Naast anticoagulantia kan een arts medicijnen voorschrijven om je hart in het ritme te houden. Waaronder:

• dofetilide (Tikosyn)
• amiodarone (Cordarone)
• sotalol (Betapace)

Procedures

Uw arts kan u ook procedures aanbevelen die kunnen helpen? Opnieuw instellen? je hart zodat het in ritme klopt. Deze procedures omvatten:

• Cardioversie. Bij cardioversie wordt een elektrische stroom naar je hart afgeleverd om te proberen het ritme te herstellen in een normaal sinusritme, wat een regelmatige, gelijkmatige hartslag is.
• Ablatie. Het gaat om bewust littekens of beschadigende delen van je hart die onregelmatige elektrische signalen afgeven, zodat je hart weer in het ritme zal verslaan.

Vooruitzichten voor niet-valvulaire atriale fibrillatie

Mensen met valvulaire AFib lopen een groter risico op bloedstolsels. Alle mensen met AFib lopen echter nog steeds een groter risico op bloedstolsels dan degenen die geen AFib hebben.

Als u denkt dat u AFib zou kunnen krijgen, neem dan contact op met uw arts. Ze kunnen meestal een elektrocardiogram gebruiken om uw hartritme te evalueren. Van daaruit kunnen ze werken om te bepalen of uw AFib valvulair of niet-valvulair van aard is en een behandelplan opstellen dat het beste bij u past.

V & A: Rivaroxaban vs. warfarine

Q:

Ik heb niet-valvulaire AFib. Welk anticoagulans is beter, rivaroxaban of warfarine?

EEN:

Warfarine en rivaroxaban werken anders en hebben allemaal voor- en nadelen. De voordelen van geneesmiddelen zoals rivaroxaban zijn: U hoeft uw bloedcoagulatie niet te controleren of uw dieet te beperken, zij hebben minder interacties met geneesmiddelen en zij gaan snel aan het werk. Rivaroxaban bleek even goed te werken als warfarine voor de preventie van beroerte of bloedstolling. Het nadeel van rivaroxaban is dat het vaker gastro-intestinale bloedingen kan veroorzaken dan warfarine. Een overzicht van recente geneesmiddelenonderzoeken heeft aangetoond dat NOAC's de mortaliteit door alle oorzaken met ongeveer 10 procent verminderen.