Een aantal jaar geleden was ik werkzaam op de zieldodende tekstverwerkingsafdeling van een groot bedrijf, een eens kritieke afdeling die door de moderne computers niet meer relevant was. Microsoft Office betekende dat zo ongeveer iedereen in het bedrijf onze klus kon klaren. Mijn afdelingshoofd moest een cursus volgen om te leren hoe een muis te gebruiken, maar ze was een lange tijd werknemer die bijna op pensioen was, dus ze wilde niet dat iemand opmerkt hoe onnodig onze afdeling was.
Elke dag wachtten mijn collega en ik op de incidentele brief om te corrigeren of een rapport op te maken, meestal tevergeefs. En terwijl we zaten te wachten, mochten we geen boeken lezen of op internet surfen, omdat iemand langs kon lopen en zien dat we niets deden. We mochten alleen op tekst gebaseerde dingen op de computer doen. Mijn afdelingshoofd maakte zich niet druk over wat, zolang geen toevallige voorbijganger kon zien dat we niet hard aan het werk waren.
Misschien had ik de tijd moeten gebruiken om de mysteries van het universum op te lossen, zoals Einstein op het octrooibureau werkte. Maar in plaats daarvan wendde ik me tot mijn levenslange passie voor gamen.
Zelfs aan het eind van de jaren 90 waren er niet veel games beschikbaar die genoeg vermaakten om me door een werkdag van acht uur te loodsen, geen grafische afbeeldingen hadden en de firewall van het bedrijf konden passeren. Maar ik ontdekte al snel een spel dat aan alle vereiste criteria voldeed. Het was een Multi-User Dimension (MUD) - een online, op tekst gebaseerd multiplayer-rollenspel, dat wordt georganiseerd door een universiteit in Paderborn, Duitsland.
Ik ben altijd al dol geweest op videogames, te beginnen met mevrouw Pac-Man en andere arcade-klassiekers, en de eenvoudige games die beschikbaar waren op mijn eerste Vic 20. Maar geen enkele game zou ooit mijn leven beïnvloeden op de manier waarop die MUD meeging.
Toen ik elke dag inlogde, leerde ik niet alleen de game zelf kennen, maar ook andere spelers. Ik begon vriendschappen te sluiten die verder gingen dan het spel. Al snel wisselde ik telefoonnummers, zorgpakketten en lange chats uit met minder over in-game tips en meer over het leven, het universum en alles van IRL.
Het grootste avontuur
In de loop van de tijd werd een specifieke persoon mij dierbaar. Hij had net een relatie en ik ook. We spraken veel tijd over wat liefde voor ons betekende en hoe relaties zouden moeten werken. We waren goede vrienden - erg goede vrienden, misschien met het potentieel voor meer. Maar er was een ernstig probleem: hij woonde 4210 mijl verderop in een land waar ik de taal niet kon spreken.
De MUD had uiteindelijk een persoonlijke ontmoeting en ik vloog over een oceaan om daar te zijn. Ik ontmoette mijn goede vriend persoonlijk en we werden verliefd.
In tegenstelling tot veel van mijn kennissen, had ik er nooit naar verlangd om mijn thuisstaat Maryland te verlaten. Ik had geen behoefte om naar een grote stad of het open land te verhuizen. Ik was gelukkig waar ik was. Maar wanneer je iemand vindt wiens meningen over games en liefde zo perfect overeenkomen met die van jou, is het dom om die persoon te laten gaan. 10 maanden later verhuisde ik naar Duitsland.
Verhuizen naar een nieuw land is een vreemde en wonderlijke ervaring, maar ook moeilijk - vooral als je taalvaardigheden ontbreken. Het voelde isolerend om te worstelen om face-to-face te communiceren, en vernederend om door een zin te struikelen wanneer je je niet alle woorden kon herinneren. Maar als er één ding is dat een dergelijke overgang gemakkelijker kan maken, dan is het gamen.
Games als een brug tussen culturen
Games waren mijn levenslijn in die eerste maanden. Ik speelde elke vrijdagavond kaartspelen in cafés, bordspellen op feestjes, LAN-spellen met een grote groep enthousiaste spelvrienden en videogames met mijn man thuis. Zelfs toen mijn zinnen wartaal waren, hadden mijn vrienden geen moeite om een goed geplaatst sluipschuttersschot in Counterstrike of een zorgvuldig ontworpen strategie in Carcassonne te begrijpen.
Ik weet niet of ik het in Duitsland zonder games als een universele taal onder mijn vrienden had uitgestoken. Maar ik ben hier al 17 jaar. Mijn man en ik zijn gelukkig getrouwd en spelen nog steeds zoveel spellen samen als altijd.
Onze 5-jarige zoon begint ook zijn liefde voor gaming te tonen. Hoewel zijn favoriete game nog steeds verstoppertje is en zijn schermtijd op een verantwoorde manier beperkt is, kan hij je vertellen waar elk Pokemon Go-monster naar toe evolueert en zal hij graag lange wandelingen maken in zijn zoektocht om ze allemaal te vangen. Hij is nog niet begonnen te lezen, maar hij heeft geleerd om nuttige woorden te herkennen in de videogames die hij speelt, en hij beoefent fijne motoriek met bordspellen voor kinderen.
De media rapporteren zo vaak alleen de negatieven over gamen. Videogames zijn ervan beschuldigd de oorzaak te zijn van verslavingen, verwaarlozing van relaties, hyperactiviteit bij kinderen en zelfs gruwelen zoals de Columbine-schietpartijen. Maar met mate kunnen games hulpmiddelen zijn om te leren, te ontspannen en vrienden te maken.
Gamen is de rode draad die mijn familie en vrienden samenbindt. Het bood me een manier om te communiceren wanneer het gesproken woord me in de steek liet. Mijn liefde voor games was krachtig genoeg om verbindingen over vele mijlen aan te leggen en de oceanen te overbruggen.
Ze maakten van mijn saaiste baan mijn grootste avontuur, verliefd worden en naar het buitenland verhuizen. En ze hebben een fantastische groep vrienden bij elkaar gebracht die tientallen jaren hebben geduurd.
Het geheim van ware liefde?
We zijn ook niet alleen. Tegenwoordig vinden steeds meer mensen verbindingen en bouwen ze relaties op door te gamen. Hoewel video-gaming meestal als een mannelijk tijdverdrijf wordt beschouwd, heeft onderzoek aangetoond dat bijna evenveel vrouwen vaste spelers zijn, misschien zelfs meer dan mannen. Een studie van 2015, uitgevoerd door het Pew Research Center, vond dat meer vrouwen dan mannen gameconsoles bezitten. Met zoveel mensen van beide geslachten spelen, is er volop gelegenheid voor romantiek om te vonken.
In tegenstelling tot mensen die via datingsites samenkomen, weten mensen die samen spelen dat ze gemeenschappelijke interesses hebben.En die spelers hebben de kans om elkaar in de loop van de tijd beter te leren kennen, om te beslissen of ze een goede match zijn zonder de druk en potentiële onhandigheid van dating.
De pool van mogelijke kandidaten voor liefde is ook groot. Hoewel een drukke datingsite maar een miljoen actieve leden heeft, had een enkele MMORPG zoals World of Warcraft in 2014 10 miljoen abonnees overtroffen.
Dus als je het zat bent om op alle verkeerde plaatsen naar liefde te zoeken, kan het antwoord misschien liggen in de games die je al speelt. Voor mij en vele anderen was liefde voor gamen de sleutel tot ware liefde.
Sandra Grauschopf is een professionele freelancer met meer dan een decennium aan ervaring in het plannen en maken van boeiende artikelen. Ze is ook een fervent lezer, moeder, gepassioneerde gamer, en ze heeft een moordenaar met een frisbee.
