Toen ik mijn eerste diagnose van het prikkelbare darm syndroom (IBS) bijna 10 jaar geleden ontving, dacht ik naïef dat al mijn spijsverteringsproblemen tot het verleden behoren. Nu de artsen wisten wat deze niet-aflatende symptomen waren, konden ze me zeker helpen.
De veertienjarige me had ongelijk. Het was slechts het begin van een zeer lange en emotionele reis. Aandoeningen zoals IBS beïnvloeden de eetgewoonten, het dagelijks leven en sociale agenda's.
Ik ben het erover eens geworden dat lijden in stilte met een spijsverteringstoestand contraproductief is. Terwijl ik het eerder probeerde te verbergen voor iedereen behalve voor mijn moeder, praat ik nu over mijn gezondheid op internet en zie ik alles voor de wereld om te zien.
En het is vreemd therapeutisch.
Maar wanneer u uw verhaal deelt, bent u ook bekend met enkele rare en prachtige opmerkingen in ruil. Het blijkt dat de rest ook een mening hierover heeft.
Laten we het hebben over de 12 dingen die iedereen met IBS het horen beu is.
Omdat ze beslist meer een expert zijn dan de verschillende gastro-enterologen die ik heb gezien, toch? Of ze denken dat deze parel van wijsheid nuttig is, het is lastig om te weten of ik mijn ogen moet rollen of accepteren dat ze sympathiek zijn.
Er is altijd die ene persoon die de behoefte voelt om hun kaart aan de stapel toe te voegen wanneer ik mijn IBS erken of spreek. Hun maagpijn is blijkbaar zoveel pijnlijker dan de mijne. En als ik dat probeer te overtreffen, kijk uit! Oh, wat zou ik willen dat het maar een tijdelijke slechte maag was.
Wanneer ik mijn spijsverteringsproblemen uitlees, is het normaal om een paar reacties te verwachten. Er is echter meestal iemand die iets te veel verwent. En 90 minuten later zou ik waarschijnlijk een quiz over hun hele GI-geschiedenis kunnen doorstaan.
Ik weet dat ze zich proberen in te leven, maar IBS is niet iets dat een persoon zomaar eens krijgt.? Om te beginnen krijgen mensen alleen de diagnose omdat ze maanden of langer symptomen hebben gehad. Als IBS maar eens zijn lelijke kop had opgefokt, dan was het allemaal verdwenen. Mijn problemen zouden worden opgelost.
Het mooie van onzichtbare omstandigheden als IBS is dat ik er waarschijnlijk van buiten goed uitzie. En ik veronderstel dat het een compliment is dat ik eruit zie als mijn normale zelf als er zoveel innerlijke onrust aan de gang is. Maar als iemand een gebroken been zou hebben, zouden mensen over het algemeen niet zeggen dat ze het moeten opzuigen en erop moeten lopen. Alleen omdat IBS niet kan worden gezien, wil dat nog niet zeggen dat het er niet is.
Meestal geleverd in combinatie met een zware zucht en een rol van de ogen. Ik begrijp dat het frustrerend is dat ik voedingsvereisten heb, maar het helpt ook niet om me er ongemakkelijk over te laten voelen. Het is al erg genoeg dat ik chocolade, kaas, melk, zuivel, boter moest opgeven. Maar kijk, ik ben er nog steeds, lopend en pratend - dus ik moet IETS kunnen eten.
Ja, lekker eten en bewegen kan de symptomen verzachten. Maar in sommige gevallen kunnen ze ook verergeren. Dus het is een beetje onsympathiek om te veronderstellen dat iedereen hetzelfde is en dat de oplossing zo eenvoudig is. Wanneer iemand me dit vertelt, begrijp ik dat ze alleen maar proberen te helpen. Maar het is enigszins frustrerend om aan te nemen dat ik het niet al probeer.
Iedereen weet toch dat zelfs Hare Majesteit de Koningin voor een nummer twee gaat? Hoewel het niet het prettigste is om door te nemen, zou ik een meer waardig antwoord op prijs stellen. Maar dit soort opmerkingen maakt dat een persoon zich beschaamd voelt omdat hij zich openstelt.
Dat zeg ik ook tegen mezelf als ik voor de zevende keer die ochtend op het toilet zit. Ik geloof ook niet in deze malarkey! Was IBS maar een mythe - het zou al mijn problemen oplossen.
We hebben allemaal de uitdrukking gehoord? Geest over materie ,? en tot op zekere hoogte is het waar. Met IBS betekent zorgen over symptomen die opvlammen dat de symptomen oplaaien vanwege de angst. Ik kan niet winnen! Maar zeg je dat het allemaal in mijn hoofd zit? Dat is ongevoelig en ronduit onattent.
Ik dacht dat ik eindelijk aan het einde van mijn symptomen was, en toen, oeps, daar ging ik weer. Het is terug naar de IBS-sleur. Wat ik wil dat mensen die geen IBS hebben het begrijpen: ik ben het zat om onder controle te zijn van mijn spijsverteringsstelsel, maar ik kan er niets aan doen. Ik zal waarschijnlijk nooit 100% beter zijn, maar ik doe mijn best. Het is frustrerend, maar ik kan er omheen werken.
Stel dat ik 10 katten heb en iemand die allergisch is voor katten komt langs. Zou het wegwerken van negen katten betekenen dat die persoon geen allergische reactie heeft? (Nee.) Als ik die romige, gesmolten-in-het-midden warme chocolademelkpudding kon eten, zou ik dat doen. Maar ik kan het niet.
Toegegeven, het is moeilijk om te weten wat het juiste is om tegen iemand te zeggen die lijdt aan IBS, omdat het vanuit het perspectief van een buitenstaander frustrerend kan zijn om niet te weten hoe te helpen. Ik herinner me dat mijn moeder in tranen was omdat ze zich machteloos voelde om me te helpen. Het kan lastig zijn om te weten wat het nuttigste is om te zeggen.
Maar wees alsjeblieft gerust, soms hebben ik en anderen zoals ik gewoon een luisterend oor nodig (en een toilet dichtbij). Uw steun betekent meer dan u weet.
Scarlett Dixon is een Britse journalist, lifestyle-blogger en YouTuber, die netwerkevenementen organiseert in Londen voor bloggers en experts op het gebied van sociale media. Ze heeft er alle belang bij zich uit te spreken over alles wat als taboe kan worden beschouwd en over een lange lijst met emmers. Ze is ook een enthousiaste reiziger en heeft een passie voor het delen van de boodschap die IBS niet nodig heeft om je tegen te houden in het leven! Bezoek haar website en tweet haar @Scarlett_London.
