In 2007 werd ik gediagnosticeerd met multiple sclerose. Ik was moeder van drie jonge kinderen van 9, 7 en 5 jaar en ik had echt geen tijd om MS mijn leven te laten overnemen. Ik was een actieve, waarschijnlijk overdreven betrokken? Supermoeder? die nooit iemand in de steek wilde laten en nooit zwakte of kwetsbaarheid wilde tonen.
MS kwam binnen en schudde dat allemaal op.
In eerste instantie viel het op waar het me het meest pijn deed: mijn mobiliteit. Het ging van de ene dag op de andere. In minder dan een jaar ging ik van zes naar acht mijl zes dagen per week lopen om een stok of mijn Segway te gebruiken om ergens buiten mijn huis te gaan. Het was een vuile klap, maar eentje waarmee ik meewerkte en de nieuwe manieren vond om dingen gedaan te krijgen, mezelf toestaand om de? Nieuwe ik? die voortdurend in beweging leek te zijn.
MS kan je leven in een oogwenk opnieuw definiëren en vervolgens beslissen om met je te rommelen en het morgen opnieuw te definiëren. Ik baande me een weg door de fakkels, vermoeidheid en mist, een krijger op een missie die mijn roze stok als een zwaard hanteerde.
Tijdens deze fase van mijn MS-leven was er geen pijn als een volwaardig lid van het team waar ik elke dag mee speelde. Het zou echter tijdens training mijn hoofd naar buiten schieten. Ik zou bij de sportschool aankomen om me goed te voelen, alleen om binnen enkele minuten brandende pijn, spasticiteit en spasmen te ontdekken. Het deed veel pijn, maar wetende dat het kort na het beëindigen zou verdwijnen, was het draaglijk.
De achtbaan die MS-pijn is
Na vier jaar had ik het geluk om verbeteringen in mijn mobiliteit en balans te ervaren. (Er is iets te zeggen over echtscheiding en een vermindering van stress.) Ik legde mijn wandelstok weg en begon me te concentreren op het leven zonder. Het was geweldig, deze hernieuwde vrijheid en er waren zelfs dagen dat ik MS heb? was niet de eerste gedachte die door mijn hoofd ging toen ik 's morgens wakker werd. Toen ik weg was, stopte ik met zorgen maken dat ik zou vallen of niet in staat zou zijn om terug te komen naar de auto na een reis naar de supermarkt.
Toen besloot MS dat het nog een keer wilde spelen en opende de deur naar de pijn. Het bouwde langzaam op in de loop van de tijd, kwam om de zoveel tijd opduiken. Het was vervelend maar draaglijk. Maar af en toe een bezoek werd een vast ding, dat steeds meer van mijn leven overnam. Door de jaren heen, toen de pijn constant en allesverslindend werd, sprak ik erover met mijn artsen. Ik ging van het altijd beoordelen van mijn pijn op 2 of 3 tijdens mijn afspraken om constant te schrijven? 10 ++++? op het formulier (samen met een paar krachttermen, alleen om mijn punt te maken).
Ik heb geprobeerd wat mijn dokter had voorgeschreven. Soms zou het een beetje helpen, althans in het begin. Maar alle verbeteringen waren van korte duur, en ik zou midden in de pijn terechtkomen, iedere dag gewoon blijven hopen alleen maar om de dag door te komen. Ik probeerde baclofen, tizanidine, gabapentine, methadon (Dolophine), clonazepam, LDN, amitriptyline en nortriptyline. Ik heb zelf medicatie met alcohol. Maar niets werkte. De pijn bleef en ik zakte dieper weg in de wereld die het voor mij schiep.
Waarom ik ongerust was over medische marihuana
Ik had in de loop van de jaren een paar keer medische marihuana met mijn arts besproken en ik kreeg zelfs ongeveer vier jaar geleden mijn medische recept (MMJ-kaart). De dokter wist er niet veel van, maar stelde voor dat ik het zou onderzoeken. Recreatieve cannabis werd hier in Washington gelegaliseerd en cannabiswinkels begonnen overal opduiken. Maar ik heb het niet als een optie onderzocht.
Als je chronische pijn hebt en cannabis wilt proberen, maar op een plek woont waar het niet legaal is, zou je denken dat ik gek was omdat ik het niet probeerde. Maar ik had mijn redenen. Ik moest het hoofd bieden aan elk van de problemen en vragen die ik had voordat ik de sprong kon maken en medische marihuana een kans kon geven. Dat waren:
1. Welke boodschap zou het naar mijn drie tieners sturen?
Ik maakte me zorgen om een positief rolmodel voor hen te blijven.
2. Zouden andere mensen mij beoordelen?
Wat als andere mensen, inclusief mijn vrienden en familie, dachten dat ik de? Medische? een deel ervan als een excuus om de pijn te vervagen?
3. Zouden mensen in dispensaria voor mij de spot drijven?
Ik voelde me geïntimideerd om naar een apotheek te gaan zonder iets te weten. Ik was er zeker van dat de werknemers zouden gniffelen over mijn cluelessness van alle dingen die betrekking hebben op cannabis. Ik ging ervan uit dat ze zouden denken dat ik gek was om te zeggen dat ik niet hoog wilde worden - ik wilde gewoon verlichting van de pijn. Is dat niet waarom mensen naar een pottenbakkerij gaan om high te worden?
4. Wat als het niet werkte?
Ik maakte me zorgen dat ik opnieuw hoopte, alleen om de onontkoombare pijnterugkeer te vinden met niets meer te proberen.
Wat ik heb geleerd sinds het starten van medische marihuana
Ik ben nu bijna 6 maanden bezig met wat ik mijn MMJ-avontuur noem, en dit is wat ik heb geleerd.
1. Die drie tieners hebben mijn rug
Mijn kinderen willen gewoon dat ik me beter voel. Als dat betekent dat je cannabis moet proberen, dan is het zo. Het is gewoon een ander medicijn dat ik probeer. Ze zullen me zeker voor de gek houden en er zullen veel grapjes zijn. Dat zijn er altijd. Dat is wat we doen. Maar ze zullen me ook ondersteunen en verdedigen mocht dat nodig zijn.
2. Mijn familie en vrienden zijn degenen die er toe doen, niet iemand anders
De mensen die rond hebben gestaan en me kennen zijn degenen die tellen. Ze begrijpen dat ik probeer een betere levenskwaliteit te vinden dan de pijn toestond, en ze steunen me volledig op dit avontuur.
3. Mensen bij apotheken willen helpen
Die? Pottenwinkel? mensen waarover ik me zorgen maakte, zijn uiteindelijk een van mijn beste bronnen geworden. Ik heb geweldige mensen gevonden die echt willen helpen. Ze staan altijd klaar om te luisteren en bieden suggesties. In plaats van me zorgen te maken dat ik me ongemakkelijk, nerveus of ongemakkelijk voel, kijk ik nu uit naar bezoeken.Ik besef dat die zorgen voortkwamen uit het toestaan van een stereotype om mijn mening over wat deze bedrijven en hun werknemers zouden zijn, te vertroebelen.
4. Tot nu toe, zo goed
Medische marihuana helpt, en dat is waar het om gaat. Ik ben buitengewoon optimistisch dat ik door zal gaan met het vinden van opluchting. Er zijn zoveel verschillende soorten en elk heeft zijn eigen unieke profiel in termen van hoe je je voelt en hoe je geest denkt of dingen ziet. Dus misschien zal deze specifieke die echt goed werkt voor mij niet lang meegaan. Misschien helpt het niet altijd met de pijn, of misschien begint het mijn geest te laten voelen als grappig of vaag. Maar als dat gebeurt, zijn er tal van andere opties die er zijn.
In tegenstelling tot veel van de voorgeschreven medicijnen die ik in het verleden heb geprobeerd, ben ik geen bijwerkingen tegengekomen. Ik heb duizeligheid, diarree, constipatie, krampen, droge ogen, droge mond, slaperigheid, rusteloosheid, slapeloosheid, angst en zelfs verminderde zin in seks ervaren toen ik op zoek was naar verlichting. Maar met de cannabis zijn de enige bijwerkingen die ik heb opgemerkt meer dan ooit lachend en lachend (oh, en de terugkeer van mijn geslachtsdrift ook!).
Meg Lewellyn is een moeder van drie. Ze kreeg in 2007 de diagnose MS. Je kunt meer over haar verhaal lezen op haar blog, BBHwithMS, of maak contact met haar op Facebook.
