Ik was nooit iemand die zich haastte om zich te vestigen. Sterker nog, ik heb altijd gedacht dat ik niet zou trouwen of zou gaan nadenken over het krijgen van kinderen tot mijn 30s. Ik wilde in de toekomst een gezin, ik dacht dat ik genoeg tijd had om dat te realiseren.
Bovendien had ik in mijn vroege tot midden twintig te veel plezier om me zorgen te maken dat ik me ging settelen.
Toen veranderde alles. Na maanden van pijn en onregelmatige menstruatie, vertelde mijn arts me dat ze dacht dat het plannen van een kijkoperatie een goed idee zou zijn. Toen ik wakker werd, had ik een geheel nieuwe diagnose: endometriose. Zes maanden later, toen ik opnieuw geopereerd moest worden, werd die diagnose opgewaardeerd tot stadium 4 (ernstige) endometriose.
? Als je kinderen wilt? mijn dokter heeft het me verteld. ? We moeten je eerder naar een reproductieve endocrinoloog brengen. Je zou in de nabije toekomst een hysterectomie moeten verwachten.?
Ik was toen 26. En nog steeds erg single.
De neerslag
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik mijn diagnose met gratie behandelde, maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik viel uit elkaar. Ik wilde moeder worden. Ik had altijd al moeder willen worden, maar niet zo. Niet onder dwang. Niet alleen. Niet terwijl ik de rest van mijn leven nog steeds probeerde uit te vinden.
Het was niet alleen dat ik moeder wilde worden. Ik wilde zwanger zijn. Ik wilde borstvoeding geven. Ik wilde een klein mini-ik van mezelf. Ik wilde de hele ervaring.
En toen ik echt ging zitten en erover nadacht, besefte ik dat het een stuk minder eng zijn om alleen te zijn dan helemaal nooit moeder te zijn.
Dus maakte ik de afspraak met een reproductieve endocrinoloog die in-vitrofertilisatie (IVF) aanbeval. Ik begon ook naar spermadonors te kijken.
Tegelijkertijd zette ik een ex-vriend van mij diep onder druk om die donor te zijn. Als ik terugkijk, weet ik niet wat ik dacht. Ik wist dat hij en ik niet compatibel waren. Maar ik wist ook dat hij van me hield, en dat hij het dichtst bij me was dat ik ooit was komen settelen. En ik wilde dit niet alleen doen.
Gelukkig had hij de zin om het mij te vertellen? Nee ,? maar pas nadat ik een aantal weken lang bedelde. Ik geef toe, het was niet een van mijn fijnere momenten.
Wanneer alles niet lukt
Niet lang na mijn 27e verjaardag begon ik met injecties voor mijn eerste IVF-cyclus. Ik had een donor met olijfhuid en groene ogen gekozen. Hij was 6 voet lang en op papier klonk hij een beetje als iemand die ik in het echte leven misschien wel had gedateerd.
Mijn vrienden en familie waren ondersteunend en toen het tijd was om mijn eieren terug te halen, had ik een gevoel van vrede over het hele ding. Dit was de bedoeling. Ik zou moeder worden. Alles ging lukken.
Alleen, dat deed het niet. Ik ben niet zwanger geworden. Ik bracht mijn tweeweekse wachttijd volledig overtuigd door, alleen om te leren dat ik mijn lichaam niet zo goed kende als ik dacht dat ik deed.
En ik was er kapot van.
Ik had nog twee ingevroren embryo's, maar plotseling voelde ik een hoop minder hoopvol. Ik nam een paar maanden de tijd om mijn gedachten samen te vatten. Ik was niet meer dan een jaar geleden vertrokken omdat ik me niet eens kon voorstellen hoe dat eruit zou zien. Hoe zou ik aan iemand die het pad waarop ik was, uitleggen wie het was? Het was belachelijk om er zelfs maar aan te denken.
Ik had echter het gevoel dat ik tijd verspilde. Alsof ik dit deel van mijn leven eerst moest uitvinden, zodat ik dan dat andere puzzelstukje kon vinden. Dus na een paar maanden voorbij te gaan aan het verdriet van mijn eerste mislukte IVF-cyclus, begon ik met injecties voor mijn tweede.
En dat was toen ik iemand ontmoette?
Verlaten met duizend verspreide stukken en geen volgende stap
De man die ik ontmoette was grappig, intelligent en aantrekkelijk, en hij keek me aan alsof ik eigenlijk iemand was die het nastreven waard was. Ik was zo verstrikt geraakt in mijn nachtmerrie van onvruchtbaarheid. Ik kon me niet herinneren wanneer iemand me laatst zo had aangekeken.
Ik vertelde hem de waarheid op onze tweede date, slechts enkele dagen voordat ik verondersteld werd dat die twee ingevroren embryo's werden overgebracht. Hij behandelde het heel goed, gezien de omstandigheden. We bleven praten. En toen ik ontdekte dat mijn tweede cyclus mislukte, was hij de persoon waar ik troost voor zocht.
Natuurlijk was de relatie na een paar maanden sisser. Ik was een 27-jarige vrouw met een klok die zo hard tikte dat niemand van ons iets anders kon horen. Maar hij was niet op een plek in zijn leven waar hij ergens mee naartoe wilde.
Dat was 100 procent eerlijk, maar ik had geen tijd om te wachten tot iemand het had ingehaald.
Helaas wist ik ook niet wat mijn volgende stap zou moeten zijn. Ik had elke cent van de besparingen die ik had (en een behoorlijke hoeveelheid schuld verzameld) besteed aan vruchtbaarheidsbehandelingen die niet hadden gewerkt. Zelfs als ik meer geld had gehad, weet ik niet zeker of ik weer hetzelfde pad had willen inslaan. Er waren geen garanties en de behandelingen zelf hadden de pijnlijke bijwerkingen van endometriose voor mij versneld.
Erger nog, mijn hart was gebroken in duizend stukken die overal om me heen verspreid lagen.
Ik had niet gedacht dat ik het weer in me had om opnieuw die middelmatige tegenslagen aan te gaan.
De ruimte om te genezen
Uiteindelijk nam ik een besluit om geen beslissingen te nemen. Ik moest ademen. Ik moest genezen. En ik moest een partner vinden. Ik wilde dit niet meer alleen doen. Ik wilde iemand aan mijn zijde die net zo geïnvesteerd zou zijn als ik in welke stap dan ook zou kunnen komen.
Achteraf gezien is het helemaal niet schokkend dat mijn datingsite van de komende jaren een totale chaos was. Ik was nooit een wanhopige meid geweest. Ik was nooit iemand die graag wilde gaan slapen. Maar nu was ik dat, en met de sfeer die ik uitstraalde, duurde geen enkele relatie lang.
Toen ik om 29 uur uit een slechte break-up kwam met een man waarvan ik dacht dat het die van mij was, besloot ik een pauze te nemen om te daten. Ik deed duidelijk iets fout, en ik moest rechtop staan.In plaats daarvan ben ik aan mij gaan werken, therapie volgen, trainen voor een triatlon en halve marathon en een boek schrijven. Ik nam de beslissing om alle dingen te doen die ik wist dat ik niet had kunnen doen als ik die twee jaar eerder zwanger was geworden. Ik reisde. Ik poseerde voor een boudoir-fotosessie. En ik bracht waarschijnlijk een paar te veel nachten door met vrienden drinken in bars.
Tot de dag dat er iets gebeurde dat mijn hart opende tot adoptie. En nogmaals, plotseling merkte ik dat ik het alleenstaande moederschap achtervolgde. Alleen deze keer werkte het.
Mijn hart openstellen voor het moederschap
Slechts twee maanden voor mijn 30ste verjaardag, was ik in de verloskamer en ontmoette mijn dochter voor de eerste keer.
Ze is vandaag 4 jaar oud en zij is de absolute liefde van mijn leven. Ik heb die romantische liefde nog steeds niet gevonden, maar ik ben de eerste om toe te geven dat ik niet echt heb geprobeerd sinds mijn dochter werd geboren. Een alleenstaande moeder zijn is behoorlijk consumerend en het laat niet veel tijd over voor de eerste afspraakjes en het starten van een nieuwe relatie.
Soms vraag ik me af waar mijn leven zou zijn als het acht jaar geleden niet zo ontspoord was. Zou ik inmiddels iemand hebben ontmoet? Zijn getrouwd? Begon een familie op de ouderwetse manier?
Er is een groot deel van mij dat denkt dat ik waarschijnlijk zou hebben. Zonder de druk die ik op mijn onvruchtbaarheid had, had ik waarschijnlijk het traject gevolgd dat ik altijd voor mezelf had gepland.
Maar dan zou ik mijn dochter niet hebben. En dat is een toekomst die ik me gewoon niet kan voorstellen.
Dus in plaats van te klagen over het verleden, of mijn tijd verspillen aan what-ifs, kies ik ervoor om in plaats daarvan vooruit te kijken. Op dit moment betekent dat mijn hart openen voor de mogelijkheid van een tweede adoptie. Omdat het blijkt, doe ik dit vrijgezelle ding eigenlijk vrij goed.
De toekomst en loslaten
Ik sta nog steeds open voor de mogelijkheid dat iemand daar nieuw in treedt, me ontdoet van mijn single-moeder titel en ons kleine gezin completeert. Maar ik ben er niet langer wanhopig naar. Ik ben er ook niet per se naar op zoek.
Als er iets is dat onvruchtbaarheid me heeft geleerd, heb ik veel minder controle over hoe het gaat met dingen dan ik ooit geloofde. En dat is OK. Omdat het soms, als je het gewoon laat gaan, het beter gaat dan je ooit had kunnen dromen.
