Delen op PinterestIllustratie door Ruth Basagoitia De andere kant van verdriet is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige verhalen van de eerste persoon verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren naar een nieuw normaal.
De liefde-en-meestal-haat-relatie die ik heb met mijn voortplantingssysteem dateert van een specifieke zondagmiddag toen ik in de achtste klas zat.
Ik betwist nog steeds dat mijn menstruatie mijn slechtste dag was. Ik wilde het niet vieren. Integendeel, ik verborg de hele dag in mijn slaapkamer in de hoop dat het gewoon zou verdwijnen.
Mijn sentimenten zijn tijdens mijn collegejaren omgedraaid. Het krijgen van mijn menstruatie was alsof ik precies kreeg wat je voor Kerstmis wilde hebben.
Ja! Phew! Eindelijk, ik dacht dat je hier nooit zou komen! Die kleine vrolijke dans op de wc-bril betekende dat het plezier dat ik die maand had gehad, nog een beetje langer leuk kon blijven.
En een paar jaar later, toen ik getrouwd was, wenste ik mijn menstruatie weg alsof ik me concentreerde op het verplaatsen van een voorwerp met mijn geest. Als de doffe pijn van krampen zich in mijn bekken zou nestelen, zou ik weten dat we wederom niet zwanger waren.
Ik heb deze game 31 maanden achter elkaar met mezelf gespeeld voordat ik uiteindelijk naar de dokter ging.
Elke vrouw die ooit is klaargestoomd om zwanger te worden en een gezin te stichten, weet dat u uw cyclus nauwer bekijkt dan de verzendingskennisgeving voor een wijnkist.
Bijna drie jaar lang zou ik mijn eisprong volgen, specifieke seksdagen coördineren en dan mijn adem inhouden in de hoop dat mijn menstruatie niet zou verschijnen.
Maand na maand betekende één kleine rode stip dat het geen zin had om twee roze lijnen te proberen.
Naarmate de maanden optrokken en in jaren van proberen veranderden, voelde ik me meer en meer verslagen. Ik werd wrokkig van degenen om me heen die moeiteloos zwanger werden. Ik ondervroeg alles wat ik ooit had gedaan dat mijn vruchtbaarheid zou hebben beïnvloed of slecht karma op mijn manier had gebracht.
Ik ontwikkelde zelfs een overweldigend gevoel van recht. Mijn man en ik waren getrouwd met universitaire diploma's en een hypotheek - goede mensen die teruggaven aan onze gemeenschap. Waarom verdienden we een baby niet als een paar leden van onze tienerfamilie er een kregen?
Sommige dagen waren gevuld met diepe, pijnlijke droefheid en andere dagen vol onhandelbare woede.
De tijd tussen de uitstekende baby-making seks en het verklikker teken dat het niet werkte, was opwindend. Ik vertrouwde dat altijd deze sessie deed het, deze was het.
Ik zou vroegtijdig 40 weken tellen om te zien wanneer onze baby zou aankomen. Deze keer betekende een kerstbaby, of die tijd zou kunnen samenvallen met het geven van een nieuwe baby voor hun verjaardag aan een grootouder, of wat een vreugde een lente baby zou zijn.
Maar uiteindelijk merkte ik dat ik naar een mislukte poging zat te staren, ingetikte notities op de kalender wist en opnieuw wachtte.
Alleen mijn pijn onder ogen zien vanwege het taboe rond onvruchtbaarheid
Onvruchtbaarheid is de eenzaamste club waar ik ooit toe behoorde.
Niemand kan zich er echt mee inleven. Zelfs je moeder en een levenslange beste vriend kunnen alleen zeggen? Het spijt me.?
En het is niet hun schuld dat ze niet weten wat te doen. U weet niet wat te doen. Je partner weet niet eens wat te doen.
Het is het enige dat je allebei meer aan elkaar wilt geven dan wat dan ook? en dat kun je gewoon niet.
Ik had het geluk dat ik een partner had die all-in was met mij - we deelden het verdriet en de last, en later de vieringen. We waren het erover eens dat het ons was? onvruchtbaarheid, iets om samen onder ogen te zien.
Onvruchtbaarheid is gehuld in taboe en schaamte, dus ik had het gevoel dat ik er niet openlijk over kon praten. Ik ontdekte dat er weinig informatie was waarmee ik me kon identificeren of waarmee ik contact kon maken. Ik werd overgelaten om een primair verlangen te leiden, met kapotte onderdelen alleen.
In plaats van dat pijnlijke onderwerp - onvruchtbaarheid - diep in te kunnen pakken en het te negeren, komt de speciale melding van het rode lampje terug. Elke maand word je gedwongen om alles wat je voelt en verlangt en pijn doet met elkaar te verzoenen.
Hoe goed ik ook mijn gevoelens tussen cycli kon managen, ik moest me elke maand precies herinneren waar we waren en opnieuw helemaal in de diepe teleurstelling duiken.
Onvruchtbaarheid besmette ons leven als een virus.
Ik zou denken dat het goed met me ging, doe er mijn vrede mee, leef gewoon ons leven zo gelukkig en volledig als we konden als een tweetal. Maar het was altijd op me aan het wachten bij elke babydouche, waar het verdriet goed zou worden en me snikkend naar de badkamer zou sturen.
Het zat altijd op me te wachten als een vreemdeling in een vliegtuig zou vragen hoeveel kinderen ik had en ik zou er geen moeten zeggen.
Het zat altijd op me te wachten als een goedbedoelende tante op een bruiloft ons zou berispen omdat ze haar geen baby had gegeven om mee te spelen, alsof haar behoeften in dit scenario groter waren dan die van ons.
Ik wilde een baby en een gezin - moeder worden - meer dan wat ik ooit in mijn leven heb gewild.
En het missen van dat - hoewel ik nog niet wist wat ik echt miste - voelde als een verlies.
Deel op PinterestThe auteur, Brandi Koskie, met haar pasgeboren dochter, die werd verwekt door IVF. Afbeelding door Brandi KoskieOnze Science Baby en het aanhoudende gevoel dat je meer mist
We probeerden twee jaar zwanger te raken voordat we naar een dokter gingen voor hulp.
De benoeming van die eerste dokter werd vier maanden basale lichaamstemperatuurgrafiek, die veranderde in dat mijn man zijn onderdelen liet controleren, wat een diagnose werd voor een aangeboren afwezigheid van de zaadleider, die overging in nog vier jaar wachten en sparen voor een $ 20.000 in-vitrofertilisatie (IVF) cyclus.
Contant geld. Uit eigen zak.
In 2009 hebben we uiteindelijk het IVF-proces doorlopen, na vijf jaar van proberen, wachten en hopen.
We waren weliswaar gelukkig.Onze eerste cyclus was een succes, wat goed was omdat we instemden met een eenmalig plan: dit werkte, of we zijn verder gegaan.
De cyclus zelf was brutaal - emotioneel en fysiek.
Ik had 67 opeenvolgende dagen injecties (tijdens een hete zomer in Kansas), soms twee per dag. Elke enkele zak voelde als vooruitgang, maar het herinnerde me er ook aan hoe oneerlijk dit alles was.
Met elke zak voelde ik het prijskaartje van $ 20 tot $ 1500 per injectie onder mijn huid spuiten.
Maar het was het waard.
Delen op PinterestBrandi met haar man en dochter. Afbeelding door Brandi KoskieWe hadden negen maanden later een perfect gezond, mooi meisje.
Ze is nu 8 jaar oud, en mijn dankbaarheid voor haar kent geen grenzen. Onze vrienden noemen haar de Science Baby. En trouw aan mij en de belofte van mijn man aan elkaar, zij is onze enige.
We maken een behoorlijk solide three-pack. Hoewel ik me op dit moment niet kan voorstellen dat ons leven een andere manier is, is het vaak moeilijk om je niet af te vragen wat we hebben gemist door niet meer kinderen te hebben.
Lange tijd vroegen mensen of we een andere hadden. We dachten erover na, maar we kwamen overeen dat we emotioneel, fysiek en financieel geen andere IVF-gok in ons hadden. Als het niet hetzelfde zou zijn, zou ik gebroken zijn. Verwoest.
Dus terwijl ik mijn vrede heb gesloten met het hebben van een enig kind (ze is behoorlijk goed), en verzoend dat het lot ons een hand reikte en we ons hard in de andere bluften, weet ik niet of ik ooit het verlangen daadwerkelijk zal doen schudden om nog een kind te krijgen.
Het verdriet van onvruchtbaarheid, zelfs nadat je het schijnbaar overwonnen hebt, gaat nooit helemaal weg.
Het wacht op je elke keer dat je vrienden een foto plaatsen om hun zwangerschap te vieren en je beseft dat je nooit meer je eigen zwangerschapsnieuws zult waarderen.
Het wacht op je elke keer dat je vrienden hun oudste introduceren bij hun nieuwe jongste en de schattigheid kan internet breken, maar je zult nooit weten hoe dat is.
Het wacht op je elke keer dat je kind een mijlpaal bereikt en je realiseert je dat dit niet alleen een eerste feest is dat het vieren waard is, er zal nooit een ander zijn.
Het wacht op je wanneer je je realiseert dat je net als iedereen was die het gemakkelijk had om negen heerlijke maanden te bedenken, en in één keer werd je teruggebracht naar de onvruchtbaarheidsclub.
Tegenwoordig vermaak ik een hysterectomie omdat ik sinds mijn zwangerschap twee perioden per maand heb. Iedereen herinnert me eraan dat ze zo zinloos en zo verspilling van mijn tijd zijn, omdat er niets van zal komen.
Ik lach om hoe volledig ik in dit leven met dit fenomeen ben gekomen en hoe ik met mijn eigen dochter over periodes begin te praten.
Deze omstreden relatie met iets waar ik geen controle over heb - en toch iets dat zoveel van mijn leven heeft gedicteerd - blijft heer over mij.
Op sommige dagen ben ik dankbaar, omdat het me mijn grootste geschenk heeft gebracht. Bij anderen herinnert het me nog steeds eraan dat ik nooit heb leren kennen hoe het voelt om op een stok te plassen en de loop van mijn leven voor altijd te veranderen.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die een nieuw normaal leven terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.
Brandi Koskie is de oprichter van Banter-strategie, waar ze fungeert als contentstrateeg en gezondheidsjournalist voor dynamische klanten. Ze heeft een reislustige geest, gelooft in de kracht van vriendelijkheid en werkt en speelt in de uitlopers van Denver met haar familie.
