Hij vroeg het opnieuw: ? Hoe is je moeder overleden ??
En opnieuw vertel ik mijn zoon dat ze ziek was van kanker. Maar deze keer smaakt hij niet. Hij ontsteekt meer vragen:
? Hoe lang geleden was dat ??
? Heeft ze me ooit ontmoet ??
? Ik herinner me je vader, maar waarom herinner ik me je moeder niet?
Ik weet niet zeker hoe lang ik zijn nieuwsgierigheid kan ontwijken. Ben is immers nu 9 jaar oud en hij is net zo nieuwsgierig en attent als ze zijn.
Ik onthul de waarheid: ze mocht hem nooit ontmoeten.
Ik hoop dat dat genoeg is voor nu. Zijn ogen vullen zich droevig terwijl hij naar me toe loopt om me te knuffelen. Ik kan zien dat hij meer informatie wil. Maar ik kan het gewoon nog niet doen. Ik kan hem niet vertellen dat ze stierf toen ik drie maanden zwanger van hem was.
Nooit goede timing
Op mijn 21ste verjaardag vertelde mijn moeder me over een tijd toen ik drie jaar oud was en ik haar zo hard schopte dat ik haar borstkas kneep. Na weken van pijn bezocht ze een dokter. Een röntgenfoto leidde tot andere tests, waaruit bleek dat ze borstkanker stadium 3 had.
Ze was 35 jaar oud, op dezelfde leeftijd als haar moeder toen ze de diagnose borstkanker kreeg, en op dezelfde leeftijd als haar jongere zus zou zijn als ze ook een diagnose zou krijgen. Mijn moeder had een dubbele borstamputatie, nam deel aan een medicijnproef en overleefde een paar herhalingen in de volgende 26 jaar.
Maar enkele uren nadat ik ontdekte dat ik voor de eerste keer kind was, hoorde ik dat haar kanker zich had verspreid.
Twee maanden lang stelde ik mijn moeder gerust dat ze lang genoeg zou leven om mijn baby te ontmoeten. Je hebt eerder kanker verslagen. Ik weet dat je het nog een keer kunt ,? Ik vertelde haar.
Maar naarmate de kanker vorderde, werd het me duidelijk dat ze zou overlijden voordat de baby arriveerde. Ik voelde me egoïstisch omdat ik hoopte dat ze zou blijven vechten, zodat ze mijn maag kon zien groeien, bij me kon zijn in de verloskamer en me door het moederschap kon leiden. Toen werd plotseling het egoïsme vervangen door genade. Ik wilde alleen dat haar pijn weg zou gaan.
Toen ik in mijn zwangerschap het merk van drie maanden bereikte, was ik opgewonden om het mijn moeder te vertellen, maar ik vreesde het ook. Toen ze het nieuws hoorde, keek ze me aan met een mengeling van opluchting en angst. ?Dat is geweldig,? ze zei. We wisten allebei dat ze echt wilde zeggen:? Ik moet nu vertrekken.?
Ze stierf een paar dagen later.
Redenen vinden om tijdens het rouwen blij te zijn
De rest van mijn zwangerschap was een achtbaan van ups en downs terwijl ik wachtte op de aankomst van mijn baby en het verlies van mijn moeder betreurde. Soms was ik meer bezig met mijn gedachten dan met de ander. Ik was dankbaar voor de steun van mijn man, familie en vrienden. Ik vond zelfs troost in de grote stad waar ik woonde - de levendigheid van Chicago hield me in beweging, dacht en vermeed zelfmedelijden. Ik was in staat om door mijn pijn in privacy te denken, maar niet in afzondering.
Toen ik zes maanden zwanger was, gingen mijn man en ik naar onze favoriete plek, de komedieclub Zanies. Het was de eerste keer dat ik de baby besefte en ik had een sterke band. Toen de stand-up comedians op het podium kwamen, steeds grappiger dan de vorige, lachte ik harder en harder. Tegen het einde van de nacht lachte ik zo hard dat de baby opmerkte. Elke keer als ik lachte, schopte hij. Naarmate mijn lach intenser werd, deden ook zijn schoppen. Tegen het einde van de show was het alsof we eenstemmig lachten.
Ik ging die avond naar huis, wetende dat mijn baby en ik zo verbonden waren dat alleen moeders en zonen het konden begrijpen. Ik kon niet wachten hem te ontmoeten.
Alles wat ik ze kan geven, zijn mijn herinneringen
Tijdens mijn laatste trimester, nam de planning voor de komst van de baby me in beslag. En voor ik het wist, was Ben hier.
Ik weet niet zeker hoe mijn man en ik die eerste paar maanden zijn gekomen. Mijn schoonmoeder en mijn zuster waren een enorme hulp, en mijn vader wilde me altijd laten ontluiken wanneer dat nodig was. In de loop van de tijd hebben we geleerd hoe te functioneren, zoals alle nieuwe ouders op de een of andere manier doen.
Naarmate de jaren verstreken, zou Ben, en uiteindelijk mijn dochter, vragen over mijn moeder en mijn vader. (Hij stierf toen Ben drie was en Cayla was er één.) Ik zou ze hier en daar kleine dingen vertellen - zoals hoe grappig mijn vader was en hoe aardig mijn moeder was. Maar ik accepteerde het feit dat ze mijn ouders nooit echt zouden kennen. Ze zouden genoegen moeten nemen met mijn herinneringen.
Toen de tiende verjaardag van de dood van mijn moeder naderde, worstelde ik met hoe ik moest reageren. In plaats van me de hele dag in mijn kamer te verstoppen, wat ik echt wilde doen, besloot ik om positief te zijn - zoals ze altijd was.
Ik liet mijn kinderen mijn favoriete foto's van haar zien en grappige homevideo's uit mijn kindertijd. Ik heb ze haar recept voor zelfgemaakte pizza gemaakt, iets dat ik zo erg mis. Het beste van alles is dat ik hen vertelde over de manieren waarop ik haar kwaliteiten en kenmerken kan zien weerspiegeld. In Ben zie ik haar aangeboren mededogen voor anderen; in Cayla, haar betoverende grote blauwe ogen. Ze straalden naar het besef dat ze een deel van hen is, ondanks haar afwezigheid.
Toen Ben vragen begon te stellen, heb ik ze zo goed mogelijk beantwoord. Maar ik besloot om de timing van haar dood uit te stellen, waarover hij nog eens vroeg. Ik wil niet praten over wanneer en hoe ze stierf - ik wil dat mijn kinderen weten hoe ze leefde.
Maar misschien zal ik hem op een dag het hele verhaal vertellen. Misschien op zijn 21e verjaardag, net zoals mijn moeder me dat vertelde.
