Geduldig en rustig ligt ze naast me op de bank met een poot op mijn schoot. Ze twijfelt niet aan mijn depressieve gesteldheid of de tranen op mijn wangen.
We zijn hier sinds half acht 's morgens toen haar vader vertrok. Het is het middaguur aan het naderen. Het zijn momenten als deze dat ik me bewust word van haar onvoorwaardelijke acceptatie van mij en mijn belangrijkste depressieve stoornis. Ik kan me niet voorstellen dat iemand mij beter kan steunen dan zij.
Waffle, bekend van het internet als Fluffy of Wafflenugget, kwam op acht weken oud naar ons toe.
Het was Valentijnsdag. De temperatuur was gedaald tot een negatieve 11 F. Ondanks de kou herinner ik me haar vreugde. Haar gezicht lichtte op van vreugde toen ze in de sneeuw speelde. Ze wenkte ons om haar te vergezellen. Met gevoelloze vingers en tenen sprongen we in de sneeuw, geïnspireerd door haar.
Die nacht schreef ik in mijn dagboek, en hoe konden we ons tegen het konijntje van de hoppen van vreugde verzetten? Het lijkt erop dat ze al weet hoe ze licht in de duisternis kan brengen. Mijn zoete wafel, deze kleine pluisjes. Slechts acht weken op aarde, en al mijn leraar. Ik kan niet wachten om optimisme en dankbaarheid van haar te leren in het midden van mijn depressie.
Haar grenzeloze enthousiasme en liefde voor het leven is een baken van hoop voor mij. En nu, terwijl haar poot zachtjes mijn been begint te slaan, weet ik dat het tijd is om langs mijn verdriet te gaan. Het is tijd om op te staan en de dag te beginnen.
Niettemin rol ik me om. Ik probeer de wereld een beetje langer te vermijden. Een overweldigend gevoel van angst neemt de overhand bij de gedachte om de bank te verlaten. De tranen beginnen te vallen.
Waffle zal het niet hebben. Ze is vier uur geduldig geweest, waardoor ik kon verwerken, voelen en huilen. Ze weet dat het tijd is om de pijn en ontberingen voorbij te streven. Het is tijd om te groeien.
Springen van de bank met gezag, Waffle puistjes haar hoofd in mijn lichaam. Head-butt na head-butt, ze prikt mijn trooster bedekte zelf.
Uit boosheid richt ik me tot haar en zeg: "Geen baby, niet nu, niet vandaag. Ik kan het gewoon niet.?
Daarbij heb ik haar gegeven wat ze wil - toegang tot mijn gezicht. Ze smoort me verliefd op likken en knuffelt en veegt de tranen weg. Met oogcontact houdt ze haar linkerpoot weer op me. Haar ogen zeggen het allemaal. Het is tijd en ik geef toe. Oké schat, je hebt gelijk.?
Ik sta langzaam op, het gewicht van mijn hart en vermoeidheid drukken op mij. Mijn eerste stappen lijken me off-kilter - een echte uitdrukking van de onzekerheid binnenin.
Maar toch, terwijl ze gilt van plezier, begint de wafel te hoppen. Ik plaats de ene voet voor de andere. Haar staart begint te waggelen met dezelfde hoeveelheid chaos als een helikopterblad. Ze begint in cirkels om me heen te bewegen en brengt me naar de deur. Ik kraak een kleine glimlach op haar steun en aanmoediging. ? Ja meid, we staan op. Ik sta op.?
In een knapperige pyjama met kwijlen en ondanks de tranen in mijn gezicht gooi ik mijn Crocs op, pak haar riem en verlaat het huis.
We stappen in de auto. Ik probeer mijn gordel om te doen, maar mijn handen prutsen. Gefrustreerd barstte ik in tranen uit. Waffle legt haar poot op mijn hand en stimuleert me in steun. ? Ik kan gewoon niet Waffy. Ik kan het gewoon niet doen.?
Ze nuzzles me opnieuw en likt mijn wang. Ik pauzeer. ? Oké, nogmaals. Ik zal het proberen.? En zomaar gespen, de veiligheidsgordel gespen. We zijn vertrokken.
Gelukkig is het een korte rit. Er is geen tijd voor twijfel om in te kruipen. We komen naar het veld (hetzelfde veld lopen we elke dag).
Waffle springt het veld op. Ze is extatisch. Hoewel het hetzelfde veld is, is elke dag een nieuw avontuur. Ik bewonder haar enthousiasme.
Tegenwoordig kan ik de kracht om te bewegen nauwelijks opbrengen. Ik begin langzaam ons platgetreden pad te bewandelen. Donkere wolken verschijnen in de lucht en ik ben bang dat er een storm op ons afkomt. Waffel lijkt het niet te merken. Ze blijft rondrennen en snuffelt enthousiast rond. Om de paar minuten stopt ze om me te controleren en me vooruit te duwen.
Een uur gaat voorbij. We zijn terug waar we begonnen, maar op de een of andere manier lijkt het niet meer hetzelfde. De zon, die door de wolken gluren, verlicht de herfstlucht. Het is stralend.
Ik ga zitten om alles in te pakken. Waffle zit op mijn schoot. Ik wrijf zachtjes met haar en vind de woorden om haar te bedanken.
? Oh Waffy, ik weet dat je me niet kunt horen of begrijpen, maar ik ga het toch zeggen: Dank je dat je het licht terugbrengt naar mij en naar deze gave van een wereld die we thuis noemen.?
Ze geeft me een beetje knuffel op de wang en een nuzzle. Ik vind het leuk om te denken dat ze het begrijpt.
We zitten daar een tijdje, koesterend in het licht met dankbaarheid. Terwijl ik doorneem, begin ik met plannen voor de rest van onze dag. We zullen het huis schoonmaken. Ze zal me volgen als ik de tellers afveeg, mijn knul laat dansen met het vacuüm, en de berg afwassen in de gootsteen. Dan ga ik douchen. Ze zal naast me op de badmat gaan zitten wachten tot ik voor de eerste keer de hele week fris gewassen kleren aantrek. Daarna zal ik een frittata bereiden en we zullen op de grond gaan zitten om het samen op te eten. Dan zal ik schrijven.
Het is waarschijnlijk dat ik opnieuw zou gaan huilen tijdens het doen van deze klusjes. Maar ze zullen geen tranen van depressie zijn, ze zullen tranen van dankbaarheid zijn voor Waffle. Met haar constante liefde en gezelschap brengt ze me keer op keer terug naar het licht.
Waffle accepteert mij voor wie ik ben; ze houdt van me vanwege mijn duisternis en mijn licht, en dat is hoe ze helpt met mijn depressieve stoornis.
