Angst is de manier waarop mijn lichaam reageert op stress. Het is precies het tegenovergestelde van rust. Angst hebben is een normaal onderdeel van mijn leven, maar als ik stress niet op een gezonde manier verwerk, blijven mijn brein dag en nacht draaien. En als de symptomen het overnemen, voel ik me als een hamster die in een wiel rent.
Hier zijn mijn vijf veelbetekenende signalen dat angst op het punt staat het over te nemen.
1. Obsessie, of een eindeloze gedachtelus die je uitgeput achterlaat
Als ik merk dat ik schrijf, heb ik geen controle over mijn familie. Ik heb niet de leiding over iemand anders? herhaaldelijk is het waarschijnlijk een teken van angst en geen herbevestiging om het los te laten.
Soms gebeurt dit in mijn hoofd in plaats van op papier. Wanneer ik in de buurt van mijn familieleden ben, begin ik na te denken over wat elke persoon wel of niet doet.
Heeft hij de vaatwasser geladen? Kijkt ze naar haar telefoon (alweer!)? Heeft hij gewoon de muziek getoond? Zijn dat zijn T-shirts op de bank?
De gedachtelus herhaalt zich.
Tegen het einde ben ik uitgeput van het proces waar ik mezelf doorheen breng. Het is moeilijk om de eenvoudige details te onthouden, zelfs terwijl ik ze doorneem.
2. Vermijden, of negeren wat je nodig hebt
Ook al wil ik me minder alleen voelen, minder gek, en weet ik dat ik niet de enige ben die dit doormaakt? als angst overvalt, vermijd ik het uit te praten.
Als een vervolg op obsessie en een opmaat naar rusteloosheid, begin ik gebrek aan perspectief te hebben over al het andere dat mij overkomt. Hoewel er veel vertrouwde mensen zijn die een luisterend oor kunnen bieden en deze prangende gedachten uit mijn hoofd kunnen halen, zeg ik tegen mezelf dat ik het te druk heb en van plan ben om iemand naar me te laten luisteren.
Het vermijden van gesprekstherapie - een aanbevolen hulpmiddel om angst te beheersen - kan gevaarlijk zijn voor mensen die hulp nodig hebben bij problemen met angst en geestelijke gezondheid. Wanneer ik niet zal praten over mijn problemen met een andere persoon, voelen de problemen zich eerder geheim en groter dan wat ze werkelijk zijn.
3. Overplanning, of proberen om het onbeheersbare te beheersen
Soms mijn? Nuttig? manieren worden bazig en houden geen rekening met de logistiek van planning, vooral als het gaat om een familiebijeenkomst. Ik overdrijf plannen om de mensen in mijn leven te proberen te beheersen. Dit negeert de realiteit - dat mijn familieleden mens zijn, macht hebben en gaan doen wat ze willen.
Als ik zoveel energie stop in een diner of dag die zo ver in mijn agenda staat, kan het onrealistisch zijn.
4. Rusteloosheid, of niet kunnen slapen
Hoe meer moe ik krijg, des te meer denk ik aan een miljoen details per minuut. Dit onvermogen om te rusten en te stoppen met piekeren kan een enorm teken zijn dat dingen niet meer onder controle zijn. Misschien probeer ik mijn eigen gedachten en emoties te verdringen door aan anderen te denken. Dit helpt me dingen te vermijden die misschien te pijnlijk zijn om onder ogen te komen, te erkennen of te verwerken.
Als ik naar buiten kijk in de donkere ochtend en besef dat mijn ogen vermoeid zijn (en waarschijnlijk bloeddoorlopen), merk ik dat ik wil slapen. Het zou dan duidelijk moeten zijn, maar het hamsterwiel komt terug.
5. Sporen van verslechterende lichamelijke gezondheid
Iedereen heeft gewoonten die naar voren komen tijdens hoge tijden van stress of angst. Voor mij, hoe korter en meer rafelig mijn nagels zijn, hoe groter de kans dat ik rusteloos ben. Pakken op mijn nagels wordt een snelle en routinematige manier om met mijn aanhoudende angst om te gaan.
Ik begon voor het eerst met korte en onverzorgde nagels toen ik in een romantische relatie was die behoorlijk giftig was. Het begon als een coping-mechanisme voor mijn jeugdige angst en keert terug als ik het moet verwerken. Het is een fysiek teken dat ik niet zeker weet hoe ik dingen moet laten ontvouwen of laten gebeuren.
het komt neer op
Het is moeilijk om de tekens te herkennen en meteen te reageren. Ik gedraag me te veel bezig te houden en een held te zijn. Maar ik ben mijn hele leven bezorgd geweest. Pas nu, in de veertig, leer ik mijn tekenen en hoe los te laten omwille van het loslaten van mijn angst.
Collega-angstige types zouden moeten weten dat het laten afnemen van zelfzorg de uitputting en het verdriet doet toenemen. Als ik merk dat ik me een hamster voel en het grootste deel van mijn wakkere tijd aan anderen denk, ervaar ik het leven niet op mijn voorwaarden.
Er is altijd hulp beschikbaar via preventie en behandeling. En aan het eind van de dag is het leuk om die hamster een beetje te laten rusten.
Mary Ladd's schrijven verscheen in Playboy, Time Magazine's Extra Crispy, KQED en San Francisco Weekly. Ze is lid van de SF Writers 'Grotto en co-auteur van?The Wig Report,? een grafische roman over een catastrofale ziekte.
