�
Het is belangrijk om te vermelden dat hoewel ik lijd aan een aantal psychische gezondheidsproblemen, ik niet de woordvoerder ben voor iedereen met een psychische aandoening. Ervaringen variëren voor iedereen.
Als iemand hoort dat ik depressief ben, is de vraag die ik het vaakst krijg - als alles schijnbaar prima is -: "Waar moet je verdrietig over zijn ?? Het antwoord is waarschijnlijk niets.
Veel mensen denken dat depressie het gevoel van extreme droefheid aan iemands leven toevoegt. In werkelijkheid kan depressie afhalen andere gevoelens zoals vreugde en opwinding. Als ik om 15:00 uur in bed lig en ik dingen heb die ik moet doen, dan is dat niet omdat ik heel verdrietig ben en ik mezelf niet kan samenvoegen. Het is dat depressie veel van mijn motivatie heeft weggenomen en me het gevoel heeft gegeven dat er geen moment is.
Mijn reis met angst en depressie
Met angst, de al te veel voorkomende vraag is :? Waar ben je zo bang voor ?? Het antwoord is meestal:? Ik weet het niet? of? Ik kan het niet uitleggen.? Angst is niet alleen een angst zoals hoogtevrees of spinnen.
Met angst, je hartslag versnelt, adrenaline begint te stromen en je lichaam is bereid om terug te vechten of te rennen zoals de wind. Dit wordt het 'vecht- of vluchtantwoord' genoemd. Angst is een aandoening waarbij uw hersenen normale, alledaagse situaties verwart met stressvolle die deze fysiologische reactie induceren.
Ik begon de angst echt te merken toen ik bijna zeven maanden na mijn diagnose terug naar school ging. Ik herinner me duidelijk dat ik buiten de gesloten deur van de begeleider wachtte en door het raam naar hem gebaarde dat hij moest wachten. Plots had ik geen controle. Ik wist dat ik op het punt stond een angstaanval te krijgen, maar ik kon het niet stoppen. Ik rende meteen naar de badkamer, zodat ik mijn ineenstorting kon hebben zonder publiek. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom mijn lichaam op die manier reageerde. Dit incident duurde lang nadat ik ziek werd, en het was volkomen willekeurig en irrationeel - typerend voor angst.
Als ik terugkijk, had ik veel problemen met angst en depressie toen ik voor het eerst ziek werd. Ik herinner me levendig mijn bedtijdroutine in het ziekenhuis. Elke avond zou ik douchen en mijn moeder frans vlecht mijn haar, dat actief uitviel en afbrokkelde. Ze hielp me met cacaoboter op delen van mijn lichaam waar de zwelling van alle steroïden me striae gaf. Vaak keek ik in de spiegel en tranen stroomden langs mijn gezwollen gezicht.
Ik herkende mezelf of mijn leven niet meer. Het was alles wat ik kon doen om te voorkomen dat ik uit elkaar viel. Toen mijn IV's constant faalden, kreeg ik angstaanvallen met elke naaldprik. Het kostte alleen een verpleegster met een infuuspakket om door mijn deur te lopen en ik begon te hyperventileren.
Ik was 37 opeenvolgende nachten in het ziekenhuis en zelfs met mijn herhaalde angstaanvallen en duidelijk begin van depressie, zag ik alleen een counsellor een keer - drie tot vier weken na zijn opname. Hij kwam in mijn kamer om met me te praten en op dat moment was ik redelijk opgewekt. Hij vertelde mijn artsen dat het leek of het goed met me ging en dat hij er zou zijn als hij nodig was.
Hij is sindsdien mijn raadgever en heeft mij enorm geholpen in de loop van de jaren. Mijn bezoeken aan hem zijn echter wanneer ik voel dat ik ze nodig heb en het is aan jou me om die oproep te maken.
Mijn ziekenhuis is ongelooflijk, en ik ben gezegend om in de buurt van een innovatieve faciliteit te wonen met zulke getalenteerde en medelevende artsen en verpleegsters. Maar als het op mijn geestelijke gezondheid aankomt, hebben ze de bal meer dan een paar keer laten vallen. Het is bijna zeven jaar van ziekenhuisverblijven, medicijnen, laboratoria, operaties, enz. Geweest, en ik heb beter geleerd hoe om te gaan. Maar het meeste werd alleen gedaan en dat had niet zo moeten zijn.
Poliklinische beoordelingen van poliklinische patiënten tijdens routinematige bezoeken door artsen zijn ook ontoereikend. In mijn ziekenhuis is het een protocol om slechts één keer per jaar vier vragen te stellen, die allemaal te maken hebben met zelfbeschadiging. Maar depressie en angst zijn op een glijdende schaal. Ik heb dagen waarop ik alles nodig heb om onder de douche te komen, maar dat betekent niet dat ik mezelf pijn wil doen.
Help anderen je te helpen
Ziekenhuizen lijken het meest te maken te hebben met zelfmoordrisico's, maar die zorg moet ook betrekking hebben op degenen die depressief of angstig zijn - of de persoon zelfbeschadiging aangaat of niet. Dit? Alles of niets? aanpak werkt niet en in gevallen waarin een persoon een onzichtbare ziekte heeft, kan hun geestelijke gezondheid net zo belangrijk zijn als hun fysieke gezondheid.
Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat onze geest net zo goed wordt verzorgd als ons lichaam?
Retourneer feitelijk de enquête die het ziekenhuis u stuurt
U weet dat de enquête die u ontvangt elke keer dat u wordt ontslagen onmiddellijk wordt weggegooid? Dat invullen zal een verschil maken voor de volgende persoon wiens geestelijke gezondheid niet zo serieus wordt genomen als zou moeten.
Zeg het maar
Voer een eerlijk gesprek met uw arts en bespreek wat uw mogelijkheden zijn. Maak hen duidelijk hoe je je voelt. Hoe meer ze weten, hoe meer ze je kunnen helpen.
Een dagboek bijhouden
Met veel onzichtbare ziekten kan mentale stress de symptomen verergeren. Schrijf op wat er in uw omgeving aan de hand is, hoe u zich mentaal voelt en houd alle fysieke symptomen bij die u ervaart. Dit zal ook helpen bij afspraken met uw artsen.
Heb iemand om op te leunen
Een goede invloed in je leven hebben om je geaard te houden, zal enorm helpen. Als ik in paniek raak, kan ik altijd naar mijn beste vriend rennen.
En als geen van bovenstaande voor u werkt?
Zoek alstublieft hulp
Haar oke hulp nodig hebben - iedereen heeft van tijd tot tijd hulp nodig en daar is absoluut geen schande in. Wanneer je depressie of angst overweldigend is, vertrouw dan iemand toe. Zelfbeschadiging is nooit het antwoord.Als je de hulp krijgt die je nodig hebt, ben je blij dat je dat hebt gedaan.
Als u of iemand die u kent overweegt zelfmoord te plegen, is de National Suicide Prevention Lifeline altijd beschikbaar op 800-273-8255.
Liesl is een 23-jarige student in centraal Illinois die werkt in de richting van haar studie verpleegkunde. Op 17-jarige leeftijd werd Liesl gediagnosticeerd met colitis ulcerosa. De ziekte was zo ernstig dat ze haar dikke darm twee weken later moest laten verwijderen. Sindsdien heeft ze meer dan 15 grote operaties en leeft ze nu met een permanente ileostoma. In de afgelopen zeven jaar is ze toegewijd aan het eerlijk documenteren van de ups-en-downs van haar leven als een jonge vrouw met een onzichtbare ziekte, in de hoop een stem te zijn voor anderen. Je kunt haar vinden studeren in de bibliotheek, spelen met haar hond, of rijden met de ramen naar beneden, muziek op, zingen in de top van haar longen.
