Heb je je ooit afgevraagd waar je op de momenten voordat je sterft aan denkt?
Ik weet het, het is niet echt een leuk of licht onderwerp om te bespreken tijdens je volgende etentje. Maar ik heb me vaak afgevraagd wat me dwars zou zitten als ik ooit geconfronteerd zou worden met mijn eigen dood. Zou ik het voelen? Zou ik een voorgevoel hebben? Zou ik vrede hebben met mijn einde?
Helaas had ik onlangs de mogelijkheid om erachter te komen. Een paar maanden geleden, slechts drie dagen voor Kerstmis, reed een collega-bestuurder een rood licht en sloeg tegen mijn auto terwijl ik op weg was naar huis vanuit de sportschool.
Een bijna-doodervaring duwde me om therapie te proberen
Een paar minuten voor mijn ongeluk vocht ik met mijn man terwijl ik nog op de parkeerplaats van de sportschool was. We hadden de meest belachelijke strijd over inpakpapier. Ik was nog steeds chagrijnig toen ik door het groene licht reed en de eerste impact van de auto aan mijn zijde voelde.
Op dat moment raakte de chauffeur me en realiseerde ik me precies wat er gebeurde - namelijk dat ze duidelijk een rood licht had gedraaid op een zeer drukke weg en mijn auto nu tegen naderend verkeer aan het vliegen was - ik dacht dat het voorbij was voor mij. En wat was mijn reactie?
Ik was ongelooflijk, belachelijk woedend. Ik was zo boos dat anders dan ik ooit had gedacht, het einde zo snel, onverwachts en werelds kon zijn. De ene seconde ben je bang voor iets dat zo stom is als pakpapier en het andere moment ben je weg.
Op een bepaald niveau, denk ik dat we allemaal weten over het leven met volle teugen en YOLO. Maar ik heb die les niet echt volledig opgenomen, diep in mijn botten, totdat ik weer thuis was die avond. Ik beefde onder mijn dekens, gekneusd en gehavend, maar verder ongedeerd, met het gevoel dat ik de dood had bedrogen.
Toen ik besefte dat mijn woede niets anders was dan mijn reactie toen ik op het punt stond om te sterven, maakte ik de balans op van mijn leven. Ik moest de ongemakkelijke waarheid onder ogen zien dat er iets moest veranderen.
Hoe de therapie mij dwong mijn diepste angsten te confronteren
Ik wil niet boos worden. Ik wil de dood niet onder ogen zien terwijl ik door de lucht vlieg. Ik wil niet woedend zijn dat ik niet de dingen heb bereikt die ik wilde of mijn familie zou laten weten hoeveel ze voor mij betekenen.
Het is een rare paar maanden voor mij geweest, maar sinds mijn ongeluk heb ik kleine stapjes gedaan om te proberen een betere versie van mezelf te zijn. En om ervoor te zorgen dat ik zonder spijt het leven leid.
Naast het feit dat ik me vooral concentreerde op het ontstressen van mijn leven en meer van mijn familie genieten, besloot ik dat het tijd was om naar een therapeut te gaan.
Niet alleen stuurde mijn ongeluk me naar een nogal duistere, mentale plek, maar ik worstelde met veel angst en ongezonde mechanismen voor het omgaan met stress sinds ik afgelopen zomer een miskraam had. Met vier kleine kinderen, een carrière thuis, en niet veel tijd voor vrienden, de waarheid is dat ik veel tijd doorbreng in mijn eigen kleine wereld. En het kan er eng worden.
Ik was zenuwachtig over het uitgeven van het geld om een therapeut te zien (onze verzekering dekt er geen bij mij in de buurt) en meer dan ongerust over het feit dat ik twijfelde of ze me echt kon helpen. Een uur praten over mezelf? Was dat niet een beetje egoïstisch? Zijn er geen echte problemen in de wereld om je zorgen over te maken?
Het antwoord is ja. Dat hoeft echter niet noodzakelijk iets te veranderen aan wat er in mijn leven gebeurt. Mijzelf schuldig laten voelen, zal ook niemand helpen.
Ik heb geannuleerd en opnieuw ingepland en mijn afspraak zes keer geannuleerd, maar uiteindelijk vond ik mijn weg naar de rust en stilte van het kantoor van de therapeut.
Voelde ik me ongemakkelijk als ik op haar bank zat? Absoluut.
Was de ervaring ontspannend, zoals een dag in de spa? Geen kans.
Ben ik uitgedaagd en uitgerekt en gedwongen om mijn grootste angsten onder ogen te zien, triggers en zelfs eigenwijsheden te hebben? Totally.
Het was alsof mijn therapeut alle kleine trucjes en leugens zag die ik dagelijks tegen mezelf vertel. Ze liet me niet van de haak. Ze riep me uit over mijn absurde werkschema en de stress die ik erop had om mezelf op te laden. Het belangrijkste is dat ik niet alleen mezelf pijn deed, maar ook mijn kinderen. Ouch. �
Bottom line
In sommige opzichten, dacht ik dat therapie iets moois en toegeeflijker zou zijn, zoals een uur dobberen met een vriend over alle manieren waarop je man je ergert. Eigenlijk was therapie zoiets niet. Het was moeilijk, hard werken. Therapie is emotioneel uitputtend en uitdagend, en het is geen snelle oplossing of een magische oplossing. Om er iets uit te halen, moet je bereid zijn om het werk te doen.
Ik begin dat nu te zien. En misschien wel de beste les die de therapie me tot nu toe heeft geleerd, ik begin ook in te zien dat ik dat werk verdien. Ik verdien het om tijd, investeringen en energie in te zetten. Moet ik binnenkort worden geconfronteerd met het einde, mijn laatste gedachten gaan niet over het inpakken van papier. Ze zullen gaan over weten dat ik er alles aan gedaan heb om de beste moeder voor mijn kinderen te zijn en de beste vrouw voor mijn man.
Denken over het voor de eerste keer bezoeken van een therapeut? Volg deze tips van de Psych Central blog:
Tips
- Wees eerlijk: je krijgt niet de hulp die je nodig hebt als je niet eerlijk bent met de persoon die je probeert te helpen.
- Vertrouw op je instincten: het kan een tijdje duren om contact te leggen met je therapeut, maar vertrouw op je gevoel als dit iemand is met wie je wilt blijven werken.
- Het is OK om nerveus te zijn!
Wat is gedragstherapie en zou u er baat bij kunnen hebben? "
