Met slechts 3 maanden zat mijn dochter al in het 90e percentiel voor zowel lengte als gewicht.
Toen we bij haar afspraak van drie maanden in de wachtkamer zaten, snakte een vrouw naast me naar adem toen ik haar corrigeerde nadat ze vroeg of mijn dochter ongeveer 9 maanden oud was. Haar dochter, bijna 1 jaar oud, was eigenlijk kleiner dan de mijne.
Die trend is doorgegaan, en minstens een keer per week zal een onbekende antwoord geven met: 'Zij is het hoe oud?? als ik erachter kom dat mijn dochter 3 is. Ze zullen dan wat extra commentaar geven in een poging om te herstellen, meestal iets in de trant van,? Oh wauw, ze is lang.? Of de veel minder welkom,? Ze is stevig.?
Jouw woorden doen me ineenkrimpen
Niemand kan ooit kwaad doen als ze deze woorden overgeven, ze zijn gewoon verrast door hoe groot mijn dochter is. En ik begrijp het, mijn kleine meisje is zeker lang voor haar leeftijd. Haar arts zou echter beweren dat ze evenredig is en binnen een gezond gewichtbereik ligt. Tegenwoordig neigt ze meer naar 95e percentiel voor lengte en 85e percentiel voor gewicht.
Er is gewoon iets aan het woord? Stevig? dat maakt me ineenkrimpen, dat wel. Misschien omdat het niet precies is hoe een vrouw die ik ken ooit beschreven zou willen worden. En terwijl mijn dochter zeker het punt bereikt heeft waar ik moeite heb om haar zelf op te halen, is ze nog steeds een klein meisje. En ik maak me zorgen over hoe dit externe commentaar over haar lengte en bouw - dingen waar ze heel weinig controle over heeft - op een dag haar begint te beïnvloeden.
De schade begint eerder dan je zou denken
Recent onderzoek van Common Sense Media geeft aan dat kinderen op veel jongere leeftijd lichaamsbeeldproblemen beginnen te ontwikkelen dan eerder werd gedacht. In feite bleek uit het rapport dat meer dan de helft van de ondervraagde meisjes in de leeftijd van 6 tot 8 zich al zorgen maakte over hun gewicht.
Mijn dochter wordt zes in slechts twee en een half jaar. Het idee dat ze de opmerkingen die iedereen om haar heen maakt nu al over haar lichaam wil maken, maakt me ziek van mijn maag.
Misschien kwam het doordat ik pas 13 was toen ik mijn vinger voor het eerst in mijn keel stak om mezelf van een maaltijd te verlossen, maar ik verlies echt de slaap over de gedachte dat mijn dochter ooit haar lichaam als allesbehalve perfect zou zien. En ik kan het niet helpen, maar wil dolken schieten op iedereen die zich er niet tegen kan verzetten om commentaar te geven dat allesbehalve nuttig is.
Het is niet alleen? Stevig ,? een van beide; het is elk soort commentaar op het lichaam van een kind. Als u niet hun ouder of arts bent, is het waarschijnlijk niet uw plaats om te reageren op hoe? Tenger? of? skinny ,? ? Kort? of? lang ,? ? Stevige? of? mollig? zij kunnen zijn. Vooral binnen gehoorsafstand. Omdat zelfs kleinere kinderen dat internaliseren, hetzij als een ideaal waar ze naar moeten blijven streven, of als iets dat hen onderscheidt van hun leeftijdsgenoten.
Denk je dat woorden er niet toe doen? Nou, je zou ongelijk hebben. En in feite begint zelfs de American Academy of Pediatrics de kracht van woorden te herkennen, omdat ze nieuwe normen uitvaardigen om afstand te nemen van het praten over diëten en gewichtsverlies bij adolescenten.
De berichten die we sturen zijn belangrijk
Dus waarom moeten we überhaupt iets zeggen? Ja, ik begrijp de verrassing van het besef dat mijn dochter jonger is dan ze eruit ziet, vooral omdat ze een mooie expressieve woordenschat heeft die ook suggereert dat ze ouder is dan zij. Maar ze is al het langste kind in haar klas, en zich volledig bewust van dat feit. Het is zover dat ze nu een punt heeft bereikt waarop ze besloten heeft dat ze niet groot wil zijn. Als iemand er iets over zegt, zal ze ruzie maken met hen: "Ik ben niet lang ,? ze zegt. ? Mama is groter.?
Bottom line
Als het er niet toe deed, als ze helemaal niet gehinderd werd door het commentaar op wat haar onderscheidde, zou ze niet de behoefte voelen om het aan te pakken of te ontkennen.
Ze is slechts 3 1/2, en ze voelt al de behoefte om anderen te overtuigen dat haar lengte niet de moeite waard is om commentaar te geven. Dus doe het niet. Breng het niet naar boven. Noem het niet. Onderdruk je verrassing en als je iets moet zeggen, geef dan commentaar op wat een geweldige klimmer ze is, of hoe goed ze het doet met die puzzel.
Reageer op iets dat daadwerkelijk onder haar controle staat, iets dat helemaal niets te maken heeft met het lichaam waarmee ze is geboren.
Ze weet dat ze lang is. Ze weet waarschijnlijk zelfs dat ze stevig is? Ze heeft je niet nodig om dat voor haar te bevestigen.
En ik ook niet.
