Wat is reflexincontinentie?
Reflexincontinentie lijkt op drang-incontinentie, ook wel bekend als overactieve blaas.
Urge-incontinentie is wanneer uw blaas in een onvrijwillige spierspasmie terechtkomt en u plotseling een sterke aandrang krijgt om te plassen, zelfs als uw blaas niet vol is. Het resulteert vaak in het lekken van urine voordat je een badkamer kunt bereiken.
Reflexincontinentie wordt veroorzaakt door hetzelfde type blaaskramp, maar het resulteert vaak in grotere hoeveelheden urinelekkage met weinig tot geen waarschuwing.
Reflexincontinentie kan voor zowel mannen als vrouwen optreden, maar komt vaker voor bij mensen met neurologische beperkingen.
Blijf lezen om meer te leren over wat reflexincontinentie veroorzaakt, hoe het wordt gediagnosticeerd en meer.
Oorzaken en risicofactoren
Reflexincontinentie wordt veroorzaakt door een disfunctie in de spier in uw blaas, de detrusorspier. Zelfs als je blaas niet vol is, trekt deze spier samen en knijpt, waardoor je lichaam aangeeft te plassen.
U loopt mogelijk risico op reflexincontinentie als u ernstige neurologische beschadiging heeft van:
- verwondingen aan het ruggenmerg
- multiple sclerose
- bestraling
- chirurgische schade
Hoe het zich verhoudt tot andere vormen van urine-incontinentie
Hoewel diagnose en behandeling vaak vergelijkbaar zijn, kan incontinentie worden veroorzaakt door verschillende dingen:
Stressincontinentie: Dit is waar urine lekkage optreedt als gevolg van druk op de blaas van zaken als hoesten, niezen, lachen of lichamelijke activiteit.
Gemengde incontinentie: Dit is wanneer je een combinatie van symptomen hebt van zowel reflex- als stress-incontinentie.
Overloopincontinentie: Dit gebeurt wanneer de blaas niet volledig lekt, wat betekent dat u wat urine lekt, zelfs nadat u naar de badkamer bent gegaan. Dit wordt ook na-dribbel genoemd bij mannen.
Functionele incontinentie: Dit type incontinentie treedt op als gevolg van ziekte, zoals dementie. Het is wanneer een ziekte of handicap voorkomt dat je je zorgen maakt om een badkamer te vinden, waardoor je toch moet plassen.
Diagnose van reflexincontinentie
Raadpleeg uw arts als u symptomen van incontinentie ervaart. Het is belangrijk om het type incontinentie te bepalen dat u heeft, omdat elk type een iets andere behandeling vereist.
Vóór uw afspraak kan uw arts u vragen om een urinedagboek bij te houden. Dit houdt in dat je je dagelijkse gewoonten, ongevallen en vochtinname minstens één week registreert en je arts kan helpen bij het stellen van een diagnose.
Op uw afspraak voert uw arts een volledig lichamelijk onderzoek uit om uw medische geschiedenis, symptomen te begrijpen en vast te stellen welke diagnostische tests nodig zijn.
Deze kunnen zijn:
urineonderzoek: Dit is een standaard urinetest.
Hoest stress test: Uw arts zal u vloeistoffen laten drinken om onze blaas te vullen, en u dan vragen om te hoesten. Als u op dit moment incontinentie ervaart, helpt het uw arts om het type te diagnosticeren.
Urinecultuur: Als uw standaard urinetest een infectie aangeeft, wordt uw urine naar een laboratorium gestuurd om bacteriën te detecteren die op een urineweginfectie of een ander type infectie kunnen duiden.
Bekkenonderzoek (vrouwen): Dit kan uw arts helpen bij het identificeren van verzakking of ontspanning van bekkenbodemorganen.
Bekkenbodemonderzoek: Dit kan uw arts helpen uw vermogen te beoordelen om de bekkenbodemspieren samen te trekken en te ontspannen en hun kracht te evalueren.
Bloed Test: Deze test evalueert de nierfunctie en identificeert eventuele chemische onevenwichtigheden, samen met niveaus van prostaatspecifiek antigeen (voor mannen).
Na de dood resterende urinebeoordeling: Deze test meet het niveau van urine in uw blaas 15 minuten nadat u naar de badkamer bent gegaan. Het wordt gebruikt om uw vermogen om blaaslediging te bereiken te beoordelen. Dit urinemonster kan ook worden onderzocht op de aanwezigheid van infecties, kristallen, suiker of bloed.
Urodynamisch testen: Dit verwijst naar een verscheidenheid aan verschillende tests die worden gebruikt om de doorstroom, capaciteit en functie van de blaas te bepalen. Deze kunnen cystometrogram, stresstesting, urethraal drukprofiel, uroflowmetrie of drukloos onderzoek omvatten.
Cystoscopie (post-prostatectomie): Deze test wordt gebruikt om te detecteren of de hals van de blaas is samengetrokken. Deze test wordt gedaan door een kleine camera in de blaas te plaatsen, waar de arts nader onderzoek kan doen.
Behandelingsopties
De behandeling kan variëren afhankelijk van de ernst van uw symptomen en hoe deze uw leven beïnvloeden. Uw behandelplan kan uit een of meer van de volgende onderdelen bestaan:
At-home gedragstraining
Dit kan zijn:
Blaastraining: Dit is een gedragstechniek waarbij afleiding of diepe ademhalingstechnieken worden gebruikt om te leren hoe je overactieve zenuwsignalen kunt onderdrukken en hoe je dringende gewaarwordingen kunt onderdrukken. Met andere woorden, u leert opnieuw hoe u op de juiste momenten urine vasthoudt en vrijlaat.
Dubbele mictie: Dit is een techniek die wordt gebruikt om u te helpen uw blaas volledig te legen. Als je klaar bent met plassen, wacht dan een paar minuten en probeer dan je blaas opnieuw te legen.
Geplande badkamerpauzes: Uw blaas herscholing kan gepaard gaan met regelmatige, geplande bezoeken aan de badkamer. Het gaat meestal om het vermijden van de badkamer tenzij gepland. En u verlengt uw wachttijden langzaam om uw vermogen om urine vast te houden te verbeteren.
Bekkenspieroefeningen: De bekkenbodemspieren ondersteunen uw baarmoeder, blaas en darmen. De kracht van deze spieren kan een gezonde blaasfunctie ondersteunen en helpen bij het voorkomen van urineverlies. Bekkenbodemoefeningen, ook bekend als Kegel-oefeningen, hebben te maken met regelmatige contracties van de spieren die het plassen beheersen. Na enkele maanden van regelmatige oefeningen presteren de spieren vaak veel beter.
producten
Dit kan zijn:
Volwassen onderkleding: Dit zijn absorberende producten zoals een incontinentiebroek en -pads.
Patches of pluggen: Bepaalde apparaten kunnen in de vagina of urethra worden ingebracht om lekkage te voorkomen. Deze kunnen met name handig zijn tijdens het sporten.
katheters: Dit houdt in dat u een dunne buis in uw blaas steekt, die urine in een zak afvoert.
geneesmiddel
Uw arts kan medicijnen voorschrijven zoals:
Anticholinergica en antimuscarinica: Deze medicijnen zijn ontworpen om de spieren van uw blaas te ontspannen om de blaasspasmen te verminderen.
Waaronder:
- oxybutynin (Oxytrol)
- tolterodine (Detrol)
- darifenacin (Enablex)
- trospium (Sanctura)
- solifenacin (Vesicare)
Beta-3-agonisten: Mirabegron (Myrbetriq) is een bèta-3-agonist die onwillekeurige blaascontracties kan helpen onderdrukken.
Tricyclische antidepressiva: Hoewel deze medicijnen zijn ontworpen om depressies te behandelen, kunnen ze bij sommige mensen een effectief ontspannend middel voor de blaasspier zijn. Deze omvatten imipramine hydrochloride (Tofranil) en amitriptyline hydrochloride (Elavil).
Topisch oestrogeen: Geschikt voor vrouwen, kan geconjugeerde oestrogeen (Premarin) crème worden ingebracht rond of in de vagina, waar het helpt de tonus van de urethra te versterken en de kracht van de bekkenbodemspieren te vergroten.
Medische apparaten
Er zijn een aantal medische apparaten die kunnen helpen bij de behandeling van reflexincontinentie bij vrouwen:
Urethrale insert: Dit is een tamponachtig apparaat dat in de vagina wordt ingebracht om lekkage te voorkomen. Het wordt verwijderd wanneer u moet urineren.
Pessarium: Dit is een geringd apparaat dat druk uitoefent op de urethra om de lekkage van de blaas te verminderen.
Andere opties
Soms zijn meer ingrijpende chirurgische ingrepen nodig:
Slings: Uw chirurg kan een door de mens gemaakte tilband inbrengen die is ontworpen om de blaashals en de urethra te ondersteunen, of om de blaashals op te tillen, om druk van uw blaas af te nemen en de urinefunctie te verbeteren.
Kunstmatige sphincter: Deze procedure is specifiek bedoeld voor mannen die problemen hebben met de sluitspier die hun blaas- of urinekwesties veroorzaakt.
vooruitzicht
Het beheren van reflexincontinentie kan wat proberen en nemen om te bepalen wat het beste voor u werkt, maar het is mogelijk. Praat met uw arts over uw opties. Zij zullen er zijn om u te ondersteunen bij het vinden van de beste oplossing.
