Overzicht
Subklinische hypothyreoïdie is een vroege, milde vorm van hypothyreoïdie, een aandoening waarbij het lichaam onvoldoende schildklierhormonen produceert. Het wordt subklinisch genoemd omdat alleen het serumniveau van schildklierstimulerend hormoon aan de voorkant van de hypofyse een beetje boven normaal is. De schildklierhormonen die door de schildklier worden geproduceerd, bevinden zich nog steeds binnen het normale bereik van het laboratorium. Deze hormonen helpen hart, hersenen en metabolische functies ondersteunen. Wanneer schildklierhormonen uit het slop raken, zo is het lichaam.
Volgens gepubliceerd onderzoek heeft 3 tot 8 procent van de mensen subklinische hypothyreoïdie. Het is gebruikelijk dat de toestand zich ontwikkelt tot een volledig ontwikkelde hypothyreoïdie. In één onderzoek ontwikkelde 26,8 procent van degenen met subklinische hypothyreoïdie binnen zes jaar na hun eerste diagnose een volledig ontwikkelde hypothyreoïdie.
Wat veroorzaakt dit?
De hypofyse, gelegen aan de basis van de hersenen, scheidt meerdere hormonen af, waaronder een stof die thyroid-stimulating hormone (TSH) wordt genoemd. TSH triggert de schildklier, een vlindervormige klier aan de voorkant van de nek, om de hormonen T3 en T4 te maken. Subklinische hypothyreoïdie treedt op wanneer TSH-niveaus enigszins verhoogd zijn, maar T3 en T4 zijn normaal.
Subklinische hypothyreoïdie en complete hypothyreoïdie hebben dezelfde oorzaken. Waaronder:
- een familiegeschiedenis van auto-immuunziekten van de schildklier, zoals de ziekte van Hashimoto (een auto-immuunziekte die de schildkliercellen schaadt)
- letsel aan de schildklier (bijvoorbeeld het hebben van een abnormaal schildklierweefsel verwijderd tijdens hoofd-halsoperaties)
- het gebruik van radioactieve jodiumtherapie, een behandeling voor hyperthyreoïdie (een aandoening waarbij te veel schildklierhormoon wordt aangemaakt)
- medicijnen innemen die lithium of jodium bevatten
Wie loopt er risico?
Een verscheidenheid aan dingen, waarvan de meeste buiten je controle vallen, verhogen de kans op het ontwikkelen van subklinische hypothyreoïdie. Waaronder:
- Geslacht. Een studie gepubliceerd in Endocrinology and Metabolism toonde aan dat vrouwen twee tot vijf keer meer kans hebben om subklinische hypothyreoïdie te ontwikkelen dan mannen. De redenen zijn niet helemaal duidelijk, maar onderzoekers vermoeden dat het vrouwelijke hormoon oestrogeen een rol kan spelen.
- Leeftijd. TSH stijgt naarmate je ouder wordt, waardoor subklinische hypothyreoïdie vaker voorkomt bij oudere volwassenen.
- Jodium inname. Subklinische hypothyreoïdie neigt vaker voor te komen in populaties die voldoende of overtollig jodium bevatten, een spoormineraal dat essentieel is voor een goede schildklierfunctie. Een tekort aan jodiuminname kan echter leiden tot subklinische hypothyreoïdie. Het kan helpen om bekend te zijn met de tekenen en symptomen van een jodiumtekort.
Veel voorkomende symptomen
Subklinische hypothyreoïdie heeft soms geen symptomen. Dit geldt met name wanneer TSH-niveaus slechts licht verhoogd zijn. Wanneer de symptomen zich echter voordoen, zijn ze meestal vaag en algemeen en omvatten ze:
- depressie
- constipatie
- vermoeidheid
- struma (dit verschijnt als een zwelling in de voorkant van de nek als gevolg van een vergrote schildklier)
- gewichtstoename
- haaruitval
- intolerantie voor verkoudheid
- geheugenproblemen met een? hersenmist?
Hoe het is gediagnosticeerd
Subklinische hypothyreoïdie wordt gediagnosticeerd met een bloedtest. Een persoon met een normaal functionerende schildklier zou een bloed-TSH-waarde moeten hebben binnen het normale referentiebereik, die gewoonlijk oploopt tot 4,5 mIU / L of 5,0 mIU / L. (Er is momenteel echter discussie gaande in de medische gemeenschap over het verlagen van de hoogste? Normale? Drempel.) Mensen met een TSH-niveau boven het normale bereik, die normale schildklierhormoonspiegels hebben, worden geacht subklinische hypothyreoïdie te hebben. Omdat hoeveelheden TSH in het bloed kunnen fluctueren, kan het zijn dat de test na enkele maanden moet worden herhaald om te zien of het TSH-niveau is genormaliseerd.
Hoe het wordt behandeld
Er is veel discussie over hoe - en zelfs als - om mensen met subklinische hypothyreoïdie te behandelen. Dit geldt vooral als TSH-waarden lager zijn dan 10mIU / L. (Omdat het serieuze effecten op het lichaam kan veroorzaken, worden mensen met een TSH-niveau van meer dan 10mIU / L in het algemeen behandeld.) Volgens de Mayo Clinic Proceedings is het bewijs meestal niet overtuigend dat patiënten met TSH-waarden tussen 5,1 en 10mIU / L zullen profiteren van de behandeling.
Bij de beslissing om u al dan niet te behandelen, zal uw arts rekening houden met zaken als:
- je TSH niveau
- of u al dan niet antithyroid-antilichamen in uw bloed en / of een struma heeft (beide zijn indicaties dat de aandoening kan evolueren tot hypothyreoïdie)
- uw symptomen en hoeveel ze uw leven beïnvloeden
- jouw leeftijd
- uw medische geschiedenis
Wanneer een behandeling wordt gebruikt, wordt levothyroxine, een synthetisch schildklierhormoon dat oraal wordt ingenomen, vaak aanbevolen en over het algemeen goed verdragen.
Zijn er complicaties?
Hartziekte
Het verband tussen subklinische hypothyreoïdie en hart- en vaatziekten wordt nog steeds besproken. Sommige studies suggereren dat verhoogde TSH-spiegels, wanneer ze onbehandeld blijven, kunnen bijdragen aan de ontwikkeling:
- hoge bloeddruk
- hoge cholesterol
- congestief hartfalen
In een onderzoek naar oudere mannen en vrouwen, hadden degenen met een TSH-bloedspiegel van 7,0 mIU / L en hoger een tweemaal zo hoog risico als gevolg van congestief hartfalen in vergelijking met patiënten met een normaal TSH-niveau.
Zwangerschap verlies
Tijdens de zwangerschap wordt een TSH-bloedniveau beschouwd als verhoogd wanneer ze hoger zijn dan 2,5 mIU / L in het eerste trimester en 3,0 mIU / L in de tweede en derde. Juiste schildklierhormoonniveaus zijn nodig voor de ontwikkeling van foetale hersenen en het zenuwstelsel.
De behandeling van vrouwen met subklinische hypothyreoïdie tijdens de zwangerschap is controversieel.Onderzoek dat onlangs in het British Medical Journal werd gepubliceerd, toonde aan dat zwangere vrouwen met een TSH-spiegel tussen 4,1 en 10 mIE / L die vervolgens werden behandeld, minder snel miskraamden dan hun tegenhangers die niet werden behandeld.
Interessant is echter dat vrouwen met een TSH-spiegel tussen 2,5 en 4,0 mIE / L geen verminderd risico op zwangerschapsverliezen zagen tussen de behandelde en de onbehandelde. In feite hadden vrouwen in het serum-TSH-bereik van 2,5 - 4,0 mIU / L die werden behandeld een hoger risico op het ervaren van een hoge bloeddruk bij de zwangerschap dan degenen in dit zelfde bereik die niet werden behandeld.
Beste dieet om te volgen
Er is geen goed wetenschappelijk bewijs dat het eten of niet eten van bepaald voedsel zeker zal helpen om subklinische hypothyreoïdie te voorkomen of het te behandelen als je al gediagnosticeerd bent. Het is echter belangrijk om een optimale hoeveelheid jodium in uw dieet te krijgen.
Te weinig jodium kan leiden tot hypothyreoïdie. (Te veel kan echter leiden tot hypothyreoïdie of hyperthyreoïdie.) Jodium is vooral te vinden in gejodeerd tafelzout, zeevis, zuivelproducten en eieren. De National Institutes of Health beveelt 150 mcg / dag aan voor de meeste volwassenen en tieners. Een kwart theelepel gejodeerd zout of 1 kopje magere yoghurt bevat ongeveer 50 procent van uw dagelijkse behoefte aan jodium.
Al met al is het beste wat u voor uw schildklierfunctie kunt doen, het eten van een uitgebalanceerd, voedzaam dieet.
Wat zijn de vooruitzichten?
Vanwege tegenstrijdige studies is er nog steeds veel discussie over hoe en of subklinische hypothyreoïdie moet worden behandeld. De beste aanpak is een individuele benadering. Praat met uw arts over eventuele symptomen, uw medische geschiedenis en wat uw bloedtesten laten zien. Deze handige discussiegids kan u helpen aan de slag te gaan. Bestudeer uw opties en kies gezamenlijk de beste manier van doen.
