Ik heb perioden van ernstige depressie meegemaakt zolang ik me kan herinneren.
Soms betekende erg depressief zijn elke nacht uitgaan, zo dronken mogelijk worden en op zoek gaan naar iets (of iemand) om me af te leiden van de interne leegte.
Soms ging het om een verblijf in mijn pyjama en het doorbrengen van dagen, soms weken, binge-watching shows op Netflix vanuit mijn bed.
Maar ongeacht of ik in een periode van actieve vernietiging of passieve winterslaap verkeerde, een deel van mijn depressie bleef constant: mijn huis zag er altijd uit alsof een tornado er doorheen was gescheurd.
Hoe jouw omgeving jouw staat van zijn weerspiegelt
Als je ooit depressief bent geweest, ben je waarschijnlijk maar al te bekend met het krachtige vermogen van depressie om je te verslaan van alle energie en motivatie. Alleen al de gedachte aan douchen heeft het gevoel dat het de moeite van een marathon kost. Het is dus niet verrassend dat het huis van een zwaar depressieve persoon niet typisch in de vorm van een ster is. De mijne was zeker geen uitzondering.
Jarenlang was mijn omgeving een perfecte weerspiegeling van mijn mentale toestand: chaotisch, ongeïnspireerd, ongeorganiseerd en vol schandelijke geheimen. Ik vreesde het moment dat iemand vroeg of ik langs mocht komen omdat ik wist dat dat twee dingen zou betekenen: een schijnbaar onoverkomelijke schoonmaakuitdaging of het afzeggen van plannen aan iemand waar ik om geef. De laatste won 99 procent van de tijd.
Ik ben opgegroeid met het idee dat depressie niet zozeer een legitieme ziekte was als wel een zwakte. Het zou kunnen worden verholpen als ik alleen maar harder zou proberen. Ik schaamde me zo dat ik mezelf er niet uit kon trekken, ik zou er alles aan doen om het te verbergen. Ik zou nep glimlachen, valse belangen, neplachen en doorgaan met vrienden en familie over hoe blij en zelfverzekerd ik was. In werkelijkheid voelde ik me stiekem hopeloos en soms suïcidaal.
Helaas zou de gevel waar ik dagelijks mee bezig was om bij te blijven, instorten als iemand mijn appartement binnenliep. Ze zagen de vuile vaat in de gootsteen lopen, de kleren bezaaid, de overvloed aan lege wijnflessen en de hopen rommel die zich in elke hoek verzamelden. Dus ik heb het vermeden. Ik zou plannen breken, excuses maken en mezelf schilderen als een diep privépersoon die gewoon de voorkeur gaf aan mensen die niet kwamen, ondanks het feit dat er niets meer nodig was dan dat mensen over zouden komen.
Reinheid is een vorm van zelfrespect
Na jaren van deze uitvoering die waarschijnlijk niemand van mijn stabiliteit heeft overtuigd, hoorde ik een passage die ik later zou vinden als katalysator voor een belangrijke verandering in het leven:
Reinheid is een vorm van zelfrespect.
Die woorden begonnen mijn perspectief te veranderen, waardoor ik me realiseerde dat ik mijn omgeving zo lang had verwaarloosd, deels omdat ik me volkomen uitgeput voelde. Maar meestal zag ik het er niet op aan prioriteit te geven. Ik had achterstallige facturen opgelopen, ik worstelde de meeste dagen met mijn baan en mijn relaties leden ernstig aan mijn gebrek aan zorg en aandacht. Dus het schoonmaken van mijn appartement leek niet alsof het bij de top van mijn taken hoorde.
Maar de betekenis van die simpele zin bleef bij mij. Reinheid is een vorm van zelfrespect. En het begon steeds meer waarachtiger en waarachtiger te worden in mijn gedachten. Terwijl ik in mijn appartement rondkeek, begon ik de rommel te zien voor wat het werkelijk was: een gebrek aan zelfrespect.
Klein beginnen
Terwijl het bevestigen van relaties te uitdagend leek en het vinden van voldoening bij mijn werk onmogelijk leek, begon het elke dag een beetje tijd te besteden aan het zorgen voor mijn appartement als iets tastbaars dat ik kon doen om mijn welzijn te bevorderen. Dus dat is wat ik deed.
Ik begon klein, wetende dat als ik te veel tegelijk zou aanpakken, de verlamming van depressie het zou overnemen. Dus heb ik me verplicht om elke dag maar één ding te doen voor mijn appartement. Eerst verzamelde ik al mijn kleren en legde ze op één stapel, en dat was het voor de eerste dag. De volgende dag heb ik de afwas gedaan. En ik bleef zo doorgaan, elke dag een beetje meer doen. Ik ontdekte dat met elke nieuwe dag om dingen gedaan te krijgen, ik een beetje meer motivatie had om de volgende dag op te nemen.
In de loop van de tijd verzamelde deze motivatie zich in de energie die nodig was om een schoon genoeg huis te behouden waar ik me niet langer voor schaamde. En ik ontdekte dat ik me ook niet helemaal voor mezelf schaamde.
De impact op de lange termijn
Ik had geen idee hoeveel de chaos van mijn huis mijn welzijn had beïnvloed. Voor het eerst in jaren kon ik wakker worden en niet meteen worden geconfronteerd met mijn depressie in de vorm van lege wijnflessen en oude afhaalkisten. In plaats daarvan zag ik een ordelijke ruimte. Dit weerspiegelde een gevoel van mijn kracht en vermogen.
Deze kleine opluchting die ik ervoer was net genoeg om me te inspireren om door te gaan. Toen mijn appartement schoon was, begon ik meer aandacht aan het decor te besteden. Ik hing afbeeldingen op die me lieten lachen, veranderde mijn sprei van iets saai in iets vrolijks en kleurrijks, en haalde de verduisterende tinten uit mijn ramen om de zon voor het eerst in jaren te laten binnendringen.
Het was bevrijdend. En, zo blijkt, deze eenvoudige verandering wordt ondersteund door de wetenschap. Een studie gepubliceerd in het Bulletin Persoonlijkheid en Sociale Psychologie suggereert dat mensen die hun huizen als rommelig of onvoltooid beschrijven, in de loop van de dag een toename van de depressieve stemming ervaren. Aan de andere kant vonden mensen die hun huizen ordentelijk beschreven - je raadt het al - hun depressie minder.
Afhalen
Van de talloze worstelingen die mensen met dit gezicht hebben, is het organiseren van je huis een van de meest tastbare dingen die je kunt aanpakken. De wetenschap suggereert zelfs dat als je dat eenmaal doet, je je sterker en gezonder zult voelen.
Ik begrijp volledig dat het veranderen van een chaotische ramp in een huis waar je goed over voelt, een onmogelijke prestatie kan zijn, vooral als je in een depressie zit. Maar vergeet niet dat het geen race is! Zoals ik al zei, begon ik eenvoudig door al mijn kleren op één hoop te stapelen. Begin dus klein en doe alleen wat je kunt. De motivatie zal volgen.
Meer informatie: Depressie "
Kelly is een full-time freelance schrijver gevestigd in Austin, TX. Een gelukkige hybride van geek en hippie, wanneer ze niet in haar bank ligt en haar sluwe chihuahua met haar onverstandige Chihuahua uithaalt, kun je haar buiten vinden stoeien om haar gezond verstand onder controle te houden.
