Laten we zeggen dat een doorsnee persoon emoties ervaart op een schaal van 1 tot 10. Meestal zitten de dagelijkse gevoelens in het bereik van 3 tot 4, omdat de emoties bestaan maar ze niet dicteren? tot er iets buitengewoons gebeurt - een scheiding, een dood, een jobpromotie of een andere ongewone gebeurtenis.
Dan zullen de emoties van een persoon een hoogtepunt bereiken binnen het bereik van 8 tot 10 en zijn ze een beetje geobsedeerd door de gebeurtenis. En iedereen begrijpt dat. Het is logisch dat iemand die zojuist een geliefde heeft verloren het grootste deel van de tijd in de ban raakt.
Behalve met een zware depressie, leef ik bijna altijd in het bereik van 8 tot 10. En dit kan me doen voorkomen - in feite kan de emotionele uitputting me veranderen in - a? Slecht? vriend.
Soms lijkt het alsof ik niet geïnvesteerd heb in jouw verhaal of leven
Geloof me als ik je zeg dat ik om mensen om me heen geef. Ik wil nog steeds van je weten, zelfs als ik het vergeet te vragen. Soms is de pijn zo erg dat het de enige is waar ik het over heb.
Mijn lijden, mijn verdriet, mijn vermoeidheid, mijn angst? alle effecten die horen bij mijn depressie zijn extreem en daar kamperen wat er ook gebeurt. Dit is mijn dagelijkse ervaring, die mensen niet altijd krijgen.? Er is geen ongewone gebeurtenis om deze extreme emoties te verklaren. Vanwege een hersenziekte, ben ik constant in deze toestand.
Dit gevoel zit zo vaak in mijn gedachten dat het de enige dingen zijn die ik kan bedenken. Ik kan overkomen als navelstaren, alsof ik in mijn eigen pijn ben gezogen en het enige waar ik aan kan denken is mezelf.
Maar het kan me nog steeds schelen. Onze ervaringen en mijn reacties kunnen gefilterd worden door kilometers depressieve gevoelens, maar het kan me nog steeds schelen. Ik wil nog steeds een vriend zijn. Ik wil er nog steeds zijn voor jou.
Bijna altijd zal ik je e-mails, sms-berichten of voicemails niet terugsturen
Ik weet dat het een taak van vijf seconden lijkt, maar het is moeilijk voor me om mijn voicemail te controleren. Werkelijk. Ik vind het pijnlijk en intimiderend.
Ik wil niet weten wat andere mensen over mij zeggen. Ik ben bang dat er iets zal zijn? Slecht? in mijn e-mail, sms of voicemail en ik kan het niet aan. Het kan me uren of zelfs dagen kosten om de energie en kracht op te bouwen om te zien wat mensen tegen me zeggen.
Het is niet dat ik denk dat deze mensen niet aardig of zorgzaam zijn. Het is alleen dat mijn depressieve brein me laat geloven dat er iets ergs zal gebeuren als ik besluit te luisteren.
En wat als ik het niet aankan?
Deze zorgen zijn echt voor mij. Maar het is ook echt dat ik om je geef en ik wil antwoorden. Weet dat uw communicatie met mij belangrijk is, ook al kan ik niet altijd een antwoord geven.
Vaak kom ik niet opdagen voor je sociale evenementen
Ik vind het geweldig als mensen me vragen naar sociale evenementen. Soms ben ik er zelfs enthousiast over op het moment dat ze ernaar vragen - maar mijn humeur is zo onvoorspelbaar. Dit maakt me waarschijnlijk een slechte vriend, iemand die je niet langer om sociale evenementen wilt vragen.
Het is gewoon dat tegen de tijd dat de gebeurtenis komt, ik misschien veel te depressief ben om het huis te verlaten. Ik heb misschien al dagen niet gedoucht. Ik heb mijn tanden en mijn haar misschien niet gepoetst. Ik voel me misschien de dikste koe ooit als ik mezelf zie in kleding die ik misschien wil verslijten. Ik ben er misschien van overtuigd dat ik een heel slecht persoon ben en veel te slecht? voor anderen zijn. En dat omvat niet mijn angst.
Ik heb sociale angst. Ik heb angst om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik heb angst over wat anderen over me gaan denken. Ik heb de angst dat ik het verkeerde ga doen of zeggen.
Dit alles kan opbouwen, en tegen de tijd dat het evenement komt, ben ik niet van plan om deel te nemen. Het is niet dat ik dat niet doe willen daar zijn. Ik doe. Het is alleen dat mijn hersenziekte het heeft overgenomen en ik niet genoeg kan vechten om het huis te verlaten.
Maar ik wil dat je weet dat ik nog steeds wil dat je vraagt en ik wil er echt zijn, als ik mogelijk kan.
Ben ik echt een slechte vriend? Ik wil het niet zijn
Ik wil geen slechte vriend zijn. Ik wil een net zo goede vriend voor je zijn als jij voor mij. Ik wil er voor je zijn. Ik wil het horen over je leven. Ik wil met je praten en ik wil tijd met je doorbrengen.
Het gebeurt zo dat mijn depressie een enorme barrière heeft gevormd tussen jou en mij. Ik beloof dat ik zal werken om die barrière te overwinnen wanneer ik kan, maar ik kan niet beloven dat ik dat altijd zal kunnen.
Begrijp alsjeblieft: terwijl mijn depressie me soms tot een slechte vriend maakt, ben ik niet mijn depressie. De echte ik geeft om je en wil je behandelen zoals je verdient om behandeld te worden.
Natasha Tracy is een gerenommeerde spreker en bekroonde schrijver. Haar blog, Bipolar Burble, staat consequent online in de top 10 van gezondheidsblogs. Natasha is ook een auteur met de veelgeprezen Lost Marbles: Insights into My Life with Depression & Bipolar. Ze wordt beschouwd als een belangrijke beïnvloeder op het gebied van geestelijke gezondheid. Ze heeft voor veel sites geschreven, waaronder HealthyPlace, HealthLine, PsychCentral, The Mighty, Huffington Post en vele anderen.
Zoek Natasha op Bipolaire Burble, Facebook;, Twitter;, Google+ ;, Huffington Post en zij Amazon-pagina.
