Delen op PinterestIllustratie door Ruth Basagoitia The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige verhalen van de eerste persoon verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren naar een nieuw normaal.
Terwijl mijn dochter zorgeloos door de tuin rondliep, zat ik bij opa en mijn man en sprak in het bijzonder over niets. Misschien heb ik me verblind over de gigantische Engelse komkommers die hij net voor me had geplant, of had ik gepraat over het komende voetbalseizoen, of wat een grappig ding had zijn kleine hond onlangs gedaan.
Ik kan het me echt niet meer herinneren.
Die dag was vijf jaar geleden. Terwijl ik me herinner hoe warm de lucht was en hoe goed de hamburgers rook op de grill, weet ik niet meer waar we het tijdens onze laatste middag samen over hadden.
Deze augustus was de vijfde verjaardag van het overlijden van mijn grootvader en twee weken later was het de vijfde verjaardag van de dood van mijn grootmoeder. Na een half decennium zonder hen in mijn leven, voelt mijn verdriet nog steeds rauw. En dan voelt het soms alsof er een nieuw leven is verstreken sinds ik ze verloor.
Aan het einde van die zonnige augustusmiddag omhelsden we gedag en zeiden dat ik van je hou en je laters zie. Ik heb vaak het gevoel dat ik die middag verspild ben. Ik had drie uur met mijn zeer levende grootvader om belangrijke vragen te stellen of een gesprek te voeren met meer inhoud dan komkommers.
Maar hoe kon ik weten dat hij snel daarna weg zou zijn? De realiteit waar we allemaal voor staan is dat we nooit kunnen weten.
Twee dagen later, heb je stadium vier kanker die uitgezaaid is? bonsde in mijn hoofd terwijl ik in een ziekenhuiskamer zat met opa en de dokter. Ik had die woorden nog nooit eerder gehoord. Niet in persoon, niet van een dokter, en niet gericht op iemand die ik zo goed kende.
Wat geen van ons wist, wat de dokter niet wist, was met die diagnose dat de eierwekker was omgedraaid. Een paar dagen later zou opa verdwenen zijn.
Deel op PinterestGrandpa Dean Jackson met zijn kleindochters, inclusief auteur Brandi Koskie, en achterkleindochters op een barbecue van vaderdag 2013 twee maanden voordat hij slaagde. Afbeelding door Brandi Koskie.Terwijl ik probeerde dit nieuws te verwerken en geen idee had wat de volgende stappen zouden zijn, was mijn geliefde opa actief aan het sterven. Maar ik had geen idee.
Het staarde me recht in het gezicht. Ik was hem aan het controleren in het ziekenhuis, ik hoorde de woorden van de dokter, maar geen van die dingen werd verwerkt zoals? Hij gaat nu dood.?
Chirurgie was gepland voor de volgende dag. Ik kuste zijn zoute, kale hoofd, vertelde hem dat ik van hem hield, en zei dat we hem snel zouden zien terwijl ze hem naar de operatiekamer stuurden.
Ik heb hem weer gezien, maar dat was de laatste keer dat hij me zag. Die volgende dag op het ICU-herstel was zijn lichaam fysiek aanwezig, maar de opa waar ik van hield was niet meer aanwezig. Niemand kon ons vertellen wat er gebeurde, wat de prognose was, of wat we zouden moeten doen. We gingen eten. Toen belde de verpleegster om te zeggen dat de situatie kritiek was geworden.
Mijn broer reed ons naar het ziekenhuis, maar lang niet snel genoeg. Hij liet me bij de deur achter en ik rende weg.
Mijn God. Ik rende zo hard en zo snel dat ik iemand bijna van een brancard duwde toen ik een hoek om de lift sloot.
Ik werd opgewacht door de kapelaan en ik wist dat hij geslaagd was.
Mijn broer, mijn zus en ik liepen achter het gordijn om zijn vermoeide 75-jarige lichaam te vinden, maar hij was weg. We stonden samen en bedankten hem voor het nooit missen van een kerst. We bedankten hem omdat hij er altijd was. We bedankten hem dat hij onze geweldige opa was.
We zeiden alle dingen die je tegen iemand zegt als ze nog maar een paar dagen te leven hebben. Maar het was te laat.
En nog steeds, toen en in de uren voorafgaand aan dat gevreesde moment, vergat ik om vaarwel te zeggen. De woorden hebben mijn mond nooit verlaten.
Ik mis mijn kans om vaarwel te zeggen - en verlang naar hun laatste woorden
De laatste les die de oude man me heeft nagelaten om erachter te komen, was de dood. Ik heb het nooit eerder meegemaakt. Ik was 32 en tot die tijd was mijn familie intact gebleven.
Twee weken later stierf mijn grootmoeder, mijn favoriete persoon op aarde, in hetzelfde ziekenhuis. Ik ben ook vergeten haar afscheid te nemen.
Ik word nog steeds vastgehouden aan het feit dat ik geen van beiden afscheid van hen nam.
Het lijkt misschien onbeduidend, maar ik denk dat een echt afscheid een gevoel van finaliteit geeft.
Ik stel me voor dat er een speciale soort sluiting is van beide partijen die erkennen en zelfs accepteren dat ze elkaar niet meer zullen zien. Dat afscheid is een optelsom van gebeurtenissen, toch? Aan het einde van een avond met vrienden zet het een speld in de laatste paar uur van vreugde. Aan iemands bed in hun laatste uren, vertegenwoordigt het het afscheid van een leven lang momenten samen.
Nu, meer dan ooit, wanneer ik vertrek van geliefden en vrienden, zorg ik ervoor dat ik de knuffel krijg en zorg ik ervoor dat ik afscheid neem. Ik denk niet dat ik er nog één zou kunnen missen.
Het paar keer dat ik nadacht over het toespreken van de olifant op de ICU-ruimte en de dingen zei die ik moest zeggen, stopte ik omdat ik ze niet van streek wilde maken. Wat zou het zeggen als ik hun dood zou erkennen? Zou het eruit zien alsof ik het accepteerde, goed ermee, hen het? Ga je gang en ga, het is goed? berichten? Omdat het absoluut niet goed was.
Of zou het tegenovergestelde van dat bitterzoete gesprek hen een soort van vrede schenken? Was er enige afsluiting of finaliteit die ze nodig hadden waardoor ze comfortabeler konden zijn?
Ik betwijfel of een van hen erover nadacht of ik van ze hield, maar door dat afscheid te nemen, had ik ze kunnen laten weten hoe diep ze geliefd waren.
Misschien was het dat niet mijn vaarwel die ontbrak. Misschien moest ik een definitief afscheid van hen horen, horen dat ze OK waren, dat ze een volledig leven leidden en tevreden waren met het einde van het verhaal.Deel op Pinterest? Ik sloop mijn dochter Paisley naar de ICU om haar 'allerbeste vriend', Grandma Rochelle, te zien? auteur Brandi Koskie schrijft. Afbeelding door Brandi Koskie.
Vooruit kijken na afscheid
Het is een grappig wezen, verdriet. In de afgelopen vijf jaar heb ik geleerd dat het zijn kop opsteekt op manieren die bijna lachwekkend plots en eenvoudig lijken. De meest gewone momenten kunnen dat verlangen naar mensen die je kwijt bent, openbreken.
Nog maar een paar weken geleden heb ik snel een stop gemaakt bij de supermarkt met mijn dochter. We liepen gelukkig verder, proberend om niet het enige te vergeten waar we voor waren gegaan, toen het Phillip Phillips-nummer? Verdwenen, verdwenen, weg was? kwam boven je hoofd.
Baby, ik ga niet verder
Ik hou van je, lang nadat je weg bent
Ik voelde onmiddellijk tranen. Direct hete, stromende tranen die mijn gezicht nat maakten en mijn adem wegnamen. Ik sloeg een leeg gangpad af, greep de kar en snikte. Mijn 8-jarige dochter staarde me aan op de onhandige manier die ik haar aandoe als ze uit het niets uit elkaar valt over ogenschijnlijk niets.
Vier jaar en tien maanden later sta ik er versteld van hoe dat nummer me nog steeds breekt op het moment dat die eerste noten worden geraakt.
Dit is precies hoe verdriet eruit ziet. Je komt er niet overheen. Je komt er niet voorbij. Je vindt gewoon een manier om ermee te leven. Je stopt het in een doos en maakt er ruimte voor in de hoekjes en gaten van je emotionele logeerkamer, en dan stoot je het soms tegen terwijl je naar iets anders reikt en het stort helemaal over de plaats en je wordt overgelaten om de nog een keer knoeien.
Ik was niet toegerust om met die realiteit om te gaan. Toen mijn grootouders voorbij gingen, viel de bodem uit mijn wereld op een manier die ik niet wist. Het was een jaar voordat ik de grond onder mijn voeten voelde.
Ik heb veel tijd besteed, misschien te veel, het opnieuw spelen van de uren en dagen die voor elk van hun plotselinge passages hebben gezorgd. Het maakt niet uit hoe vaak het verhaal door mijn hoofd heeft gespeeld, ik blijf altijd vast aan dat afscheid en hoeveel ik wou dat het had kunnen gebeuren.
Zou het afscheid nemen van mijn verdriet hebben veranderd of mijn pijn hebben verminderd? Waarschijnlijk niet.
Verdriet vult alle lege ruimtes in je hart en hoofd op, dus het zou waarschijnlijk iets anders hebben gevonden om zijn knoestige handen om me heen te slaan om te obsederen.
Sinds mijn grootouders zijn verstreken, heb ik de mantra aangenomen:? Ben je druk bezig met leven, of ga je dood aan het werk? Hun sterfgevallen dwongen me om zoveel perspectief te plaatsen, en dit is waar ik voor kies om in te leunen wanneer ik ze het meest mis. Hun laatste geschenk aan mij was deze onuitgesproken, ontastbare herinnering om zo groot en luid te leven als ik ooit had gewild.
Bijna een jaar na hun dood verliet mijn familie ons huis en stak alles in opslag zodat we zes maanden konden reizen. We brachten die tijd door met het verkennen van de hele oostkust en het herdefiniëren van hoe we houden, werken, spelen en leven. Uiteindelijk verlieten we Wichita en vestigden we ons in Denver (ik zou nooit zijn weggegaan toen ze nog leefden). We hebben een huis gekocht. We hebben ons teruggebracht tot een enkele auto. Ik heb sindsdien twee bedrijven opgericht.
Ik ben er misschien niet toe gekomen om afscheid te nemen, maar hun dood gaf me de vrijheid om gedag te zeggen tegen een geheel nieuwe denkwijze. En op die manier blijven ze elke dag bij me.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die een nieuw normaal leven terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.
Brandi Koskie is de oprichter van Banter-strategie, waar ze fungeert als contentstrateeg en gezondheidsjournalist voor dynamische klanten. Ze heeft een reislustige geest, gelooft in de kracht van vriendelijkheid en werkt en speelt in de uitlopers van Denver met haar familie.
