Simpel gezegd, hardlopen heeft mijn leven veranderd. Gedurende mijn 32 jaar was het zoeken naar een balans tussen mijn emotionele hoogtepunten en dieptepunten een constante en zware onderneming.
Onlangs werd ik gediagnosticeerd met een bipolaire II-stoornis, na jaren van afvragen waarom "depressie" of "angst" het niet helemaal opvatte. En ik heb onlangs ontdekt dat hardlopen de krachtigste manier is om de moeilijke tijden te bestrijden en de goede te genieten.
Hoewel elke mijl zijn eigen waarde heeft gehad, was de afstand van 26,2 mijl voor de eerste keer in de Portland Marathon levens veranderend. Hardlopen heeft me gewapend met een beter vermogen om mijn gemoedstoestand in balans te brengen, en wetende dat ik heb getraind voor en een volledige marathon heeft gedaan, heeft me heel veel vertrouwen gegeven dat ik dagelijks met me meedraag.
Want wat kun je anders niet doen als je 26,2 mijl hebt gelopen?
Het begin
Vier jaar geleden had ik nooit langer dan 3 mijl gerend. Ik herinner me hoe trots ik was de eerste keer dat ik een volledige loop had, 0,79 mijl van glorie, rond Bryan Park in mijn universiteitsstad.
De paar andere keren dat ik op de universiteit rende, was ik misschien 15 minuten onderweg, liep een volle minuut en liep met een paar anderen. Na mijn studie ging ik naar een sportschool met een goedkoop maandelijks bedrag, een zeer barebones-plek met slechts een paar loopbanden. Ik was 22 jaar oud en ging eens per week of minder naar die sportschool.
Eindelijk, op een dag, liep ik 3 volle mijlen op de loopband. Arcade Fire's "Neon Bible" was net uitgekomen en de krachtige, autorijdende "No Cars Go" speelde in mijn koptelefoon. Toen ik de 3 mijlmarkering raakte en zij zongen, "tussen de klik van het licht en het begin van de droom? tussen de klik van het licht en het begin van de droom? tussen de klik van het licht en het begin van de droom? , "er is iets geklikt.
Het markeerde het begin van wat nu zo'n vitaal onderdeel van mijn leven is - dat gevoel. Opmerking: dit kan ook de 'runner's high' worden genoemd, die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor veel van mijn sappiest momenten.
Vier jaar geleden was ik 28 jaar oud en vertelde mijn collega Melissa dat ik een rondje door Vrijwilligerspark was gegaan in mijn huidige huis in Seattle. Ik was erin geslaagd om het 3 1/2 mijl te maken. Dat was een halve mijl langer dan ik ooit zou doen. Het was moeilijk om te ademen en voelde een beetje ondraaglijk, maar het was een ander soort gevoel van voldoening dan ik ooit had gevoeld.
Niemand heeft me dit gezegd om dit te doen. Niemand was bij mij toen ik het deed. Ik was het helemaal, en al mijn eigen kracht dreef me vooruit. Melissa had onlangs haar eerste halve marathon gelopen en toen ik haar de volgende maandag op het werk vertelde dat ik 3 1/2 mijl had gerend, zei ze zonder aarzeling: "Oh! Als je 3 1/2 kunt rennen, kun je zeker rennen 4."
En dat was dat.
Het was de klik van het licht dat de droom op gang bracht. Toen besefte ik dat ik deze dingen misschien wel kan doen! Het is alsof het nooit bij me opgekomen is dat als ik 3 zou kunnen rennen, ik 4 zou kunnen rennen. Als ik 4 zou kunnen rennen, zou ik 5 kunnen rennen. Als ik 5 zou kunnen rennen, zou ik 6 kunnen rennen. Ze wekte de wens in mij om te willen om meer te rennen en een groter doel voor mezelf te bepalen.
De gevoelens
Terug naar "dat gevoel" en gevoelens in het algemeen - ik heb er veel van. Geboren in juli, ben ik misschien wel de meest stereotype kanker die je ooit zult ontmoeten. Ik ben een huisgenoot. Ik word gedreven door mijn emoties. Ik ben overdreven gevoelig. Ik ben humeurig."
Sinds ik 12 jaar oud ben, ben ik geplaagd door intense emoties. Inmiddels voel ik dat ik alle aanbevolen coping-strategieën ken. Ik heb een hele complete toolkit met trucs opgebouwd: medicatie, therapie, journaling, zonnelampen, vitamine D, het nutteloze 'wat is er mis met me', Google-zoekopdracht en de zeer nuttige telefoon-een-vriend.
Toen Melissa me vertelde dat ik meer kon rennen dan ik dacht dat ik kon, nam ik dat advies en liep ermee weg. Letterlijk. Op de een of andere manier vertelde ze me heel terloops met zekerheid dat ik verder dan 3 1/2 mijl kon lopen, en merkte ik dat ik me aanmeldde voor een halve marathon.
Ik ging naar mijn plaatselijke hardloopwinkel (ik voelde me totaal geïntimideerd en zeker dat ze dachten dat ik een grap was) en kreeg een goed paar schoenen. Ik heb trainingsplannen gegoogled en er een uitgeprint. Ik trek mijn veters op, ga een paar kilometer naar buiten en bekijk het schema. Ik bleef doorgaan en bleef de runs van de lijst checken.
Voordat ik het wist, had ik mijn langste vlucht van 5 mijl gerend. Ik heb me aangemeld voor een 10K met Melissa. Ze liet me zien hoe ik een racesslaap draag (hoog op mijn shirt? Lager? Waarom is het zo moeilijk om deze kleine veiligheidsspelden door het slabbetje en mijn shirt te steken en het niet scheef te maken?). En toen bleef ik nog verder gaan.
Ik volgde het trainingsplan en eind november 2012 had ik een halve marathon gelopen. Ik had het gevoel dat ik genivelleerd was, alsof ik een bestaansniveau bereikte waarvan ik niet wist dat ik het kon bereiken, en dat dingen nooit meer hetzelfde voor me zouden zijn.
En dat zijn ze niet geweest. Mijn wasstapel bestaat nu voor minstens 75 procent uit stinkend hardloopkleding, mijn nachtkastje is typisch Runner's World-magazine en mijn bankrekening is door veel racekosten verbijsterd.
Marathon training
Het runnen van die eerste halve marathon gaf me een hoop vertrouwen. Ik was geduldig, nam het elke dag, en voor ik het wist, had ik een volledige 13,1 mijl gerend door mijn favoriete straten en parken in Seattle.
Vier jaar later haalde ik weer een niveau hoger en liep een volledige marathon. Als je de 22-jarige Clare vertelt dat ze op een dag 26,2 mijl zou lopen, had ze nog een slokje van haar Miller Lite genomen, nog een hap van haar pannenkoek en lachte.
Ik speelde al met het idee een tijdje vol te zitten. In veel opzichten leek het de volgende logische stap (hoewel velen het "gek" zouden noemen - en dat deden ze). Ik ben jong en heb de tijd en kan, dus waarom niet? In januari 2015 heb ik me aangemeld voor de Portland Marathon.
Het gevoel in mijn maag toen ik de "submit" -knop op het online-inschrijfformulier aansloeg, was niet hetzelfde als het wankele gevoel in mijn maag dat ik voelde aan het begin van die race of het misselijkmakende gevoel dat ik voelde aan het einde van de race. die race. Inschrijven voor de marathon was spannend. Het voelde goed en vredig. Oh, en eng als de hel.
Gelukkig registreerde Melissa zich ook, dus we waren hier samen bij. Zoals ik gedaan had voor die eerste halve marathon, heb ik mijn trainingsplan afgedrukt en ook elke run ingevoerd in mijn online kalender. Ik benadrukte en verspreidde me. Ik schreef het allemaal in mijn trainingsdagboek. Ik heb geleerd dat als ik hongerig, moe en pijnlijk ben, het een remedie is om te rusten en dan door te gaan.
Aan het begin van mijn 18 weken durende trainingsplan voelde ik me sterk en vastberaden. Maar het was de zomer, en de brandende zon en hitte werden een obstakel. Ik heb me aangepast door te proberen een ochtendloper te worden, werkend aan mijn vaardigheden als ijslollychef en de locatie van elke openbare waterfontein te verkennen. Ik beheerste de motiverende afspeellijst en leerde om enkele schuldige genoegens te omarmen, zoals Katy Perry en Ariana Grande en zelfs Britney, waardoor ik mezelf dwong een deel van mijn naar buiten gerichte muzikale pretentie teniet te doen. Omdat, who cares cool lijken? Luister gewoon naar Rihanna en rijd 20 mijl en bezit het.
Toen, zes weken voor de race, wilde ik gewoon dat Rihanna en Ariana Grande en Robyn voor een hete seconde zwijgen en stoppen met te zeggen dat ik helder moest schijnen en vrijuit moest breken om het uit te werken.
Op sommige ochtenden voelde ik Paul Rudd in het tafereel in Hete warme zomer, waar hij zijn bord met voedsel van de kantine naar de vloer duwt. Janeane Garafolo scheldt hem uit, dan sleept hij ten slotte zijn voeten en jankt en eenmaal klaar met het oppakken van zijn bord van de vloer, gooit hij een badass-zonnebril op en trekt hij uit.
Op de goede dagen zou het 18 minuten rennen na het werk op vrijdag met Melissa in uren van stromende regen het beste zijn wat ik ooit in mijn leven had gedaan. Om de angst op vrijdagavond die voorafgaat aan een zaterdagochtend lange loop te voorkomen, hebben we besloten om het na het werk gewoon gedaan te krijgen.
Ik stopte een droog paar sokken in mijn kont-ritsvak en drie Gu-pakjes en we liepen naar buiten, ermee akkoord dat we terug zouden keren als we ons ellendig zouden voelen na 1 of 2 mijl.
Na 2 mijl waren we doorweekt en misschien semimiseerbaar, maar we hadden dat gevoelWereen schreeuwden belachelijke mantra's tegen elkaar, zoals "GEEN SCHEUREN! DROMEN ALLEEN!" die naar ons kwam via een Google-zoekopdracht met de naam 'motiverende lopende mantra's voor wanneer je er geen zin in hebt'.
Mijn schoenen herstelden nooit van die regenachtige aanval van twee uur, maar ik ontdekte deze grote innerlijke kracht waarvan ik niet wist dat ze er eerder was. Lopen op afstand lijkt dat voor een persoon te doen. Nadat we volledig doorweekt waren en door South Lake Union naar Capitol Hill naar het universiteitsdistrict naar Wallingford naar Fremont naar Ballard liepen, bereikten we de Ballard-brug.
Ik had een uitbarsting van vreugde en deed ons stoppen en een hoop foto's maken van de lucht en van elkaar, en ik denk dat ik zelfs tranen van vreugde heb gehuild. Toen herinnerde Melissa me eraan mijn emotionele energie een beetje te sparen omdat we nog 4 mijl over hadden. Ik lachte en bleef doorgaan en droeg dat nieuwe beetje vreugde met me mee.
De 26.2
De dag voordat de marathon arriveerde, besefte ik dat ik de volgende ochtend om half acht 's ochtends op een (zeer) lange termijn zou beginnen dat mijn leven zou veranderen. Ik zou zeggen dat ik ooit een marathon heb gelopen. Ik zou merken dat ik na maandenlang hard werken iets deed waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen doen.
Ik legde op obsessieve wijze mijn racedaguitrusting (waterfles, racenslaap, vijf pakjes Hammer Gel, mijn koptelefoon) neer, had een heerlijk pastagereetje met enkele vrienden en familie die met ons hadden gereisd, en vroeg me af of ik zou zijn in staat om te slapen. De angst en opwinding van die nacht voelde als een heel enge kerstavond.
'S Morgens hebben Melissa en ik onze bagels geroosterd en gesmoord met pindakaas en plakjes banaan. We namen foto's, flitsten, omhelsden, lachten en hadden een paar momenten van stille angst.
Staand aan onze startlijn was Corral surrealistisch. Ik kon niet geloven dat we echt op het punt stonden de grens over te steken en te doen waar we maandenlang voor hadden getraind. Onze eerste paar mijlen voelden ons leuk en gemakkelijk, babbelden daarover en dat, net zoals we zouden doen als we een andere dag samen liepen.
Op mijl 3 waren mijn moeder en haar man daar met tekenen en gejuich. Na die eerste kilometers, wordt de herinnering aan de volledige 26,2 mijl-reis een soort van waas onderbroken door enkele zeer levendige beelden die ik misschien nooit zou vergeten:
- de mariachi-band op 7 km
- het teken op mijl 13 die marathoners "op deze manier" en halve marathonlopers aanstuurt in de tegenovergestelde richting
- de hardloper in mijn periferie het grootste deel van de manier die letterlijk jongleren
- de renner braakt aan de kant van de weg op 23 mijl
- de groep toeschouwers allemaal verkleed als kerstman die we onderweg op veel verschillende plekken zagen
En de zeer opvallende gevoelens die ik misschien ook nooit zou vergeten, zoals de opgetogenheid die zich door mijn hele lichaam verspreidde toen ik het bord van mijl 20 zag en wist dat ik naar mijn onbekende loopgebied ging. Of de gevoelens van onzekerheid die rond mijl 22 opkwamen, niet zeker of we dit ding echt konden afmaken.
Dan is er het onvergetelijke gevoel de eindstreep te overschrijden met mijn vriend nog steeds aan mijn zijde. Er zijn geen woorden om adequaat te beschrijven hoe geweldig het is om een vriend te hebben die 26,2 mijl rechts naast je loopt en een arm om je heen legt als je de finish nadert.
Eindelijk is er het onvergetelijke gevoel van hoe goed een koekje, bosbessenpannenkoekjes en een biersmaakje zijn na een marathon.
Waarom ik doorga
In de dagen en weken na de marathon ervoer ik een grabbelton van gevoelens. Ik voelde me ongelooflijk zelfverzekerd en opgetogen, maar ik voelde (naast fysieke uitputting) ook enige droefheid dat het voorbij was en een behoorlijk echte depressie.
Met bipolair, wanneer ik elke vorm van high ervaar (zoals het lopen van een marathon), is er een laag die volgt. Misschien in het verleden liet ik mezelf er gewoon in wegzakken en wist ik niet hoe ik eruit moest klauteren.
Het proces van het trainen voor een marathon heeft me geleerd dat, hoe hard het ook aanvoelt, de beste optie is om door te gaan. Ik ontdekte dat hardlopen mijn slecht passende sokkenhersenen een beetje minder slecht bij elkaar brengt, dat het lopen van mijlen op mijlen is wanneer ik me het meest in vrede voel.
Mijn stemmingsstoornis voelt als minder pest. Het zal er altijd zijn, maar ik heb een passie voor hardlopen ontdekt die me eindeloos veel kracht en zelfvertrouwen geeft.
