Bipolaire stoornis begrijpen
Ik treur om mijn man, Jeff. Hij leeft heel goed. En hij heeft nog geen stad opgeblazen met een jongere vrouw aan zijn arm. Maar hij is weg.
Jeff kreeg een paar jaar geleden de diagnose late-onset bipolaire stoornis. De grappige, liefdevolle, vriendelijke man die ik ooit kende verdween bij de diagnose. De nieuwe man was een vreemde voor mij.
De meeste mensen met een bipolaire stoornis fietsen tussen de diepten van depressie en de hoge niveaus van manie. Jeff heeft vooral de manische vorm van de aandoening ervaren. Wanneer dit gebeurt, wordt dit vaak unipolaire manie genoemd.
Artsen begrijpen niet helemaal wat een bipolaire stoornis veroorzaakt. Er wordt algemeen aangenomen dat dit gebeurt wanneer chemische stoffen in de hersenen niet correct werken. Stress of trauma kan de aandoening veroorzaken. Het werkt ook in gezinnen. Jeff heeft echter geen bekende familieleden met de stoornis.
We hebben de neiging om een bipolaire stoornis te associëren met jongere volwassenen. Meestal wordt het eerst gediagnosticeerd bij mensen in de leeftijd van 20 tot 40 jaar. Een beginnende bipolaire stoornis treedt op bij mensen ouder dan 50 jaar. De symptomen van Jeff kwamen voor het eerst naar boven nadat hij 60 was geworden, wat nog zeldzamer is.
De eerste tekenen van problemen
Het is moeilijk om precies aan te geven wanneer Jeff symptomen van een bipolaire stoornis begon te vertonen. Eind 2010 ging hij met vervroegd pensioen en verhuisden we naar een andere staat - het type van belangrijke veranderingen in het leven die een rol kunnen spelen bij het teweegbrengen van een bipolaire stoornis.
In 2011 werd Jeff steeds slaperiger en begon hij zwaar te drinken. Ik raakte gefrustreerd door zijn onvermogen om sociaal te zijn of zelfs basisbeslissingen te nemen, maar zag niet in dat alcohol het probleem was. Tegen de zomer van 2013 wisten we echter allebei dat zijn drinken uit de hand liep. Hij meldde zich onmiddellijk aan voor een poliklinisch alcoholbehandelprogramma en heeft sindsdien niets meer gedronken.
Aanvankelijk leek soberheid een groot verschil voor de betere te zijn. Jeff had grenzeloze energie en tonnen enthousiasme. Hij werd socialer en betrokken bij activiteiten. Maar hij begon ook erg op te gaan in zichzelf. Terugkijkend, de noodzaak om de hele tijd op de been te blijven, irrationele ideeën en het schijnbare onvermogen om aan iemand anders dan zichzelf te denken, waren misschien wel de eerste tekenen van manie. De lethargie en alcoholgebruik kunnen ook verband houden met een bipolaire stoornis.
In de herfst van 2013 werd Jeff ziek. In september had hij een operatie voor prostaatkanker. De volgende januari was hij getroffen door wat we moesten leren was constrictieve pericarditis, een ernstige hartaandoening. Hij was ernstig ziek en had verschillende operaties. Hij had zijn laatste operatie in augustus 2014. Deze operatie verwijderde het grootste deel van zijn pericardium en hoewel het zijn symptomen sterk verlichtte, bleef hij achter met congestief hartfalen.
Er was iets heel mis
Toen Jeff zich in augustus 2014 in de ban van deze medische chaos bevond, had hij een periode van ongeveer een week waarin hij uit het niets vreemde psychiatrische symptomen had. Hij sprak onzinnig, herhaalde vaak een zin steeds maar weer. Hij creëerde wilde scenario's voor dingen die hij in de toekomst zou doen, zoals het maken van een video met zelfmassage die hem rijk zou maken.
Er was geen diagnose voor deze episode, hoewel hij mogelijk wel symptomen van psychose had. Psychose is een mentale gezondheidstoestand die voorkomt bij 55 procent van de mensen met een bipolaire stoornis. Het was beangstigend om dit te zien gebeuren. Zou hij terugkomen? De artsen wisten het niet.
Hoewel Jeff's geestelijke gezondheidsproblemen urgent waren, was zijn lichamelijke gezondheid zo slecht dat zijn hartoperatie onmiddellijk werd gepland. De operatie was gedeeltelijk succesvol en verlichtte zijn meest urgente symptomen. Maar toen de fysieke gezondheid van Jeff verbeterde, werd zijn mentale welzijn steeds precairer.
Manie
Nadat hij in de zomer van 2014 herstellende was van een operatie, ging Jeff in een fase van volledige manie die vandaag voortduurt. Manie wordt meestal gekenmerkt door een verhoogde gemoedstoestand, hyperactiviteit en ongeorganiseerd gedrag.
In het begin genoot ik van het manische deel van de nieuwe persoonlijkheid van Jeff. De introverte die ik al jaren kende, was ineens extravert. Hij was enthousiast en communicatief. Hij wilde plaatsen gaan en dingen doen.
Maar mijn plezier was van korte duur. Als muzikant ging Jeff verschillende avonden per week naar muziekclubs. Als hij in de vroege ochtend thuiskwam, zou hij niet kunnen slapen. Vele nachten was het gebruikelijk om alle lichten in huis op te zoeken, kaarsen aan te steken en de televisie te schallen. De volgende dag hoorde ik hoeveel netwerken hij in de clubs had gedaan:? Ik was een goedlachse schmoozer. Iedereen hield van me.?
Hij zei dat hij bands aan het opzetten was. Ondanks zijn opschepperij was de rede van Jeff opgewonden en onsamenhangend. Hij leek niet in staat om naar mensen te luisteren of sociale signalen op te nemen.
Op een ochtend, begin 2015, vond ik een briefje in de keuken, waarin stond dat hij naar Nashville was gegaan - een rondreis van 1000 mijl in een auto die amper rende, bestuurd door een zieke man. Ik wankelde tussen woede, frustratie, bezorgdheid en soms wanhoop. Niets wat ik zei maakte enig verschil. Eerlijk gezegd was het net als het omgaan met een uitdagende tiener.
Out-of-control gedrag
Jeff was altijd buitengewoon ijverig geweest met het betalen van geld en rekeningen. Maar toen hij begon met autorijden en het omgaan met de bandscene, begon hij ook met het kopen van muziek- en podiumapparatuur.
In november 2015 hoorde ik dat de betaling van het huis de afgelopen maanden niet was gedaan. Dat was allesbehalve de enige overgeslagen rekening. Cheques begonnen te stuiteren en de ontoereikende bedragen aan fondsen werden astronomisch.
Toch stond de UPS-man bijna dagelijks aan de deur met pakketten voor Jeff. Terwijl de spanning tussen ons groeide, opende Jeff een postbus bij een lokale UPS-vestiging, dus ik zou niet weten wat hij kocht. Hij bracht vijf uur en honderden dollars door op één reis naar de supermarkt alleen.Amazon en eBay waren zijn constante metgezellen tijdens zijn slapeloze nachten. Zo vaak als niet, wist hij niet meer wat hij had besteld.
Hoewel Jeff altijd al een packrat is geweest, ben ik een neatnik. Wij goochelden dit al vele jaren goed. Maar mijn nieuwe echtgenoot was een echte hoarder, zoals die op tv te zien was, die in huizen woonde met bergen van spullen. Aankopen en rommel begonnen het huis en de tuin te overrompelen. Het bereikte uiteindelijk de spanten in de garage.
Hij begon ook? Op te lossen? dingen rond het huis. Hoewel dit iets was dat hij goed deed voordat hij ziek was, was het niet meer. Hij brak de airconditioner en de oven. Toen viel hij het elektrische systeem aan en sloeg de stroom in een kamer en de garage uit. Ik heb geen idee waarom hij niet langer dingen kon doen die in het verleden gemakkelijk voor hem waren geweest. Toen ik advies gaf of bezwaren uitte, werd hij boos.
Het leven werd gevaarlijk
Toen Jeff aan het elektrische systeem werkte, kwam ik erachter dat hij onder spanning staande draden in een verlengsnoer had gestoken en ze samen met elektrische tape had geplakt. Omdat de oven kapot was, kocht hij ruimteverwarmingstoestellen - en stapelde papier tegen zich op. Een paar keer heb ik branders gevonden in de keuken.
Ons huis werd een hindernisbaan. Laat op een middag liep ik een donkere gang in zonder op te letten waar ik heen ging. Jeff had een toegang tot de kruipruimte op de grond open gelaten. De val in het gat gaf me een vervelende kloof in mijn hoofd en een pijnlijke, vierdelige fractuur van mijn opperarmbeen, het bot dat zich uitstrekt van je elleboog tot je schouder.
Ons huis voelde zich niet langer veilig. Op dit punt begonnen mijn kinderen, die allemaal in andere staten woonden, me te vragen om het huis te verlaten. Voor mij leken de financiën, de toestand van het huis en zorgen over de fysieke gezondheid van Jeff het verlaten onmogelijk te maken. Maar blijven was niet eenvoudiger.
Een houding aannemen
Voor mij was het hart van mijn relatie met Jeff altijd het volledige vertrouwen geweest dat ik in hem had. Het was ook het feit dat hij me altijd het gevoel gaf dat ik geliefd was. Ik was veilig in deze realiteiten. Bipolaire stoornis heeft dit veranderd.
Jeff werd geïrriteerd en boos. Het was onmogelijk om met hem te praten over zijn moeilijke gedrag en acties, en ik werd de slechterik. Hij was volledig in zichzelf opgenomen en gedreven. Elk gesprek ging snel over hem. Elke dag bracht meer argumenten en gevechten. Woede en teleurstelling maakten plaats voor pijn en schuld. Ik begon te worstelen met angst en hopeloosheid.
Een diagnose krijgen
Op een bepaald niveau herkende Jeff dat hij niet gezond was. Hij stemde ermee in om professionele hulp te krijgen in de herfst van 2015. Onze gemeenschap had echter een tekort aan psychiaters en slechts een paar nam Medicare. De wachtlijst om gezien te worden was twee maanden.
Toen hij eindelijk een psychiater zag, werd in november 2015 bij Jeff de diagnose bipolaire stoornis gesteld en op medicijnen gelegd. Eén medicijn sloeg hem knock-out, dus weigerde hij het te nemen. Elke poging om verschillende medicijnen te proberen om te vinden welke het meest effectief voor hem waren, werd gehinderd door lange wachttijden voor afspraken. Het duurde niet lang voordat Jeff geen interesse meer had om hulp te krijgen en medicijnen te nemen. Zoals gebruikelijk bij mensen met een bipolaire stoornis, was de manie leuker dan medicatie. Ondanks mijn smeekbeden neemt hij nog steeds geen medicijnen en moet hij nog een therapeut zien.
Waar zijn we vandaag?
Zes maanden nadat Jeff het huis was binnengelopen en had aangekondigd dat hij faillissement had aangevraagd, besloten we om een juridische scheiding aan te gaan. Dit zou hopelijk mijn financiële reputatie beschermen. De scheiding was definitief op 17 september 2015, drie dagen vóór ons 20-jarig jubileum. De ironie van de date bedroeft me. Jeff was de datum vergeten.
Begin dit jaar verhuisde Jeff naar de westkust, waar zijn familie is. Met de hulp van mijn kinderen, die van buiten de staat kwamen, was ik in staat om de bergen rommel uit het huis te halen en de reparaties te regelen. Ik vermeldde het huis en het verkocht snel.
Ik woon nu alleen in een zuidelijke stad, om de hoek van mijn oudste dochter en haar familie. Mijn financiën zijn precair. Ik ben nog steeds aan het afkoelen van alle chaos en verandering en verdriet van het verlies van mijn echtgenoot.
Het percentage mislukkingen voor huwelijken waarbij een echtgenoot een bipolaire stoornis heeft, is 90 procent. Sommige mensen kunnen deze huwelijken laten werken. Uit gesprekken met anderen lijkt het van cruciaal belang dat de getroffen echtgenoot wordt overgehaald om psychiatrische zorg te krijgen en medicijnen te blijven gebruiken.
Jeff en ik praten verschillende keren per week en sms bijna dagelijks. Ik probeer op de hoogte te blijven van zijn gezondheidsproblemen en moedig hem aan om de zorg te krijgen die hij nodig heeft. Ik maak me zorgen dat hij naast urenlange manie de depressieve symptomen van een bipolaire stoornis vertoont. Ik ben erg bezorgd over zijn lichamelijke gezondheid.
Ik weet niet wat de toekomst inhoudt voor Jeff en mij. Ik mis mijn man vreselijk, maar ik wil ook niet leven met de angst en frustratie van onze laatste paar jaar samen. Het is zeer pijnlijk en strijdig wanneer ik een paar minuten aan de telefoon heb het gevoel dat ik weer praat met mijn liefhebbende echtgenoot, de persoon met wie ik getrouwd was voordat hij een bipolaire stoornis had.
Connect: Word lid van onze Facebook-community voor mensen met een bipolaire stoornis "
