Overzicht
Mono, ook wel aangeduid als infectieuze mononucleosis of glandulaire koorts, is een veel voorkomende virale infectie. Het wordt meestal veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus (EBV). Ongeveer 85 tot 90 procent van de volwassenen heeft antilichamen tegen EBV tegen de tijd dat ze 40 jaar oud zijn.
Mono komt het meest voor bij tieners en jonge volwassenen, maar het kan ook bij kinderen voorkomen. Blijf lezen om meer te leren over mono bij kinderen.
Hoe kan mijn kind mono zijn geworden?
EBV wordt verspreid door nauw contact, met name door in contact te komen met het speeksel van een geïnfecteerde persoon. Om deze reden, en vanwege het leeftijdsbereik van mensen die het meest vaak voorkomt, wordt mono vaak de zoenziekte genoemd.?
Mono is echter niet alleen verspreid door zoenen. Het virus kan ook worden overgedragen door het delen van persoonlijke items, zoals eetgerei en drinkglazen. Het kan ook worden verspreid door hoesten of niezen.
Omdat nauw contact de verspreiding van EBV bevordert, kunnen kinderen vaak besmet raken door interacties met speelkameraden op de kinderopvang of op school.
Hoe weet ik of mijn kind mono heeft?
De symptomen van mono verschijnen meestal tussen vier tot zes weken na infectie en kunnen zijn:
- zich erg moe of vermoeid voelen
- koorts
- keelpijn
- spierpijn en -pijn
- hoofdpijn
- vergrote lymfeklieren in de nek en oksels
- vergrote milt, soms veroorzaakt pijn in de linkerbovenhoek van de buik
Kinderen die recentelijk zijn behandeld met antibiotica zoals amoxicilline of ampicilline, kunnen een roze huiduitslag op hun lichaam ontwikkelen.
Sommige mensen hebben mono en weten het niet eens. In feite kunnen kinderen weinig of geen symptomen hebben. Soms kunnen symptomen op een zere keel of griep lijken. Hierdoor kan de infectie vaak niet gediagnosticeerd worden.
Hoe wordt mijn kind gediagnosticeerd?
Omdat de symptomen vaak erg vergelijkbaar zijn met die van andere aandoeningen, kan het moeilijk zijn om mono te diagnosticeren op basis van de symptomen alleen.
Als er een mono wordt vermoed, kan de arts van uw kind een bloedtest uitvoeren om te zien of uw kind bepaalde antilichamen in het bloed heeft die circuleren. Dit wordt een Monospot-test genoemd.
Testen is echter niet altijd nodig, omdat er geen behandeling is en deze meestal zonder complicaties verdwijnt.
De Monospot-test kan snel resultaten opleveren - binnen een dag. Het kan echter soms onnauwkeurig zijn, vooral als het binnen de eerste week van infectie wordt uitgevoerd.
Als de resultaten van de Monospot-test negatief zijn, maar mono nog steeds wordt vermoed, kan de arts van uw kind de test een week later herhalen.
Andere bloedonderzoeken, zoals een complete bloedtelling (CBC), kunnen een diagnose van mono helpen ondersteunen.
Mensen met mono hebben meestal een hoger aantal lymfocyten, waarvan er veel mogelijk atypisch zijn, in hun bloed. Lymfocyten zijn een soort bloedcellen die helpen bij het bestrijden van virale infecties.
Wat is de behandeling?
Er is geen specifieke behandeling voor mono. Omdat een virus het veroorzaakt, kan het niet met antibiotica worden behandeld.
Als uw kind mono heeft, doet u het volgende:
- Zorg ervoor dat ze voldoende rust krijgen. Hoewel kinderen met mono zich misschien niet zo vermoeid voelen als tieners of jonge volwassenen, is meer rust nodig als ze zich slechter of vermoeider beginnen te voelen.
- Voorkom uitdroging. Zorg ervoor dat ze voldoende water of andere vloeistoffen krijgen. Uitdroging kan symptomen zoals hoofd- en lichaamspijnen verergeren.
- Geef ze een vrij verkrijgbare pijnstiller. Pijnstillers zoals acetaminophen (Tylenol) of ibuprofen (Advil of Motrin) kunnen helpen bij pijntjes en kwalen. Vergeet niet dat kinderen nooit aspirine mogen krijgen.
- Laat ze koude vloeistoffen drinken, op een zuigtablet zuigen, of een koud voedsel eten, zoals een ijslolly, als hun keel erg pijnlijk is. Bovendien kan gorgelen met zout water ook helpen met een zere keel.
Hoelang duurt het voordat mijn kind hersteld is?
Veel mensen met mono constateren dat hun symptomen binnen enkele weken verdwijnen. Soms kunnen gevoelens van vermoeidheid of vermoeidheid een maand of langer aanhouden.
Terwijl je kind herstellende is van mono, moeten ze zeker zijn dat ze ruw spel of contactsporten vermijden. Als hun milt is vergroot, verhoogt dit soort activiteiten het risico op miltruptuur.
De arts van je kind zal je laten weten wanneer ze veilig naar het normale activiteitenniveau kunnen terugkeren.
Het is vaak niet nodig dat uw kind de kinderopvang of school mist als ze mono hebben. Ze zullen waarschijnlijk moeten worden uitgesloten van sommige spelactiviteiten of lessen lichamelijke opvoeding terwijl ze herstellen, dus je moet de school van je kind op de hoogte stellen van hun toestand.
Artsen weten niet precies hoe lang EBV na een ziekte in het speeksel van een persoon aanwezig kan blijven, maar meestal is het virus nog een maand of langer daarna te vinden.
Daarom moeten kinderen die mono hebben gehad, zeker zijn om hun handen vaak te wassen - vooral na hoesten of niezen. Bovendien mogen ze geen items zoals een bril of eetgerei delen met andere kinderen.
De vooruitzichten
Er is momenteel geen vaccin beschikbaar om te beschermen tegen infectie met EBV. De beste manier om te voorkomen dat u besmet raakt, is door goede hygiëne in acht te nemen en te vermijden persoonlijke spullen te delen.
De meeste mensen zijn blootgesteld aan EBV tegen de tijd dat ze de middelbare leeftijd bereiken. Als je eenmaal mono hebt gehad, blijft het virus de rest van je leven sluimerend in je lichaam.
EBV kan af en toe reactiveren, maar deze reactivering resulteert meestal niet in symptomen. Wanneer het virus opnieuw wordt geactiveerd, is het mogelijk het door te geven aan anderen die er nog niet aan zijn blootgesteld.
