Actief zijn en in staat om mijn lichaam te bewegen is al jaren belangrijk voor me. Van het nemen van tennislessen toen ik jong was, tot het spelen van basketbal op de oprit met mijn vader, tot het rennen van halve marathons met mijn zus, beweging is een belangrijk deel van mijn leven geweest.
Toen, in 2009, kreeg ik de diagnose multiple sclerose. Ik liep het kantoor van mijn neuroloog uit met een torenhoge stapel pamfletten over drugsmogelijkheden. Om te zeggen dat ik in de war was, was een understatement. Ik wilde niet nadenken over wat de mogelijke uitkomsten zouden kunnen zijn.
Een paar korte weken later, die jaren als jaren voor me hadden gevoeld, koos ik mijn eerste medicijn. Het medicijn dat ik koos had weinig bijwerkingen, maar één grote afweging: dagelijkse injecties. Het is nog een understatement om te zeggen dat ik nooit fan van die injecties was, maar de medicatie werkte redelijk goed voor mij.
Ik ging door met mijn leven. Ik ging door met werken. Ik bleef activiteiten doen die ik leuk vond. Een van de grote bonussen voor mij met mijn behandelplan was dat ik nog steeds alle fysieke activiteiten kon doen die ik al jarenlang genoot. Ik heb mijn best gedaan om in het moment te blijven en alles dagelijks op te nemen. Dat was de eerste paar jaar mogelijk.
Tot mijn eerste terugval.
Een terugval kan het gevoel hebben dat alles verandert. Plots leken activiteiten die ik graag deed niet mogelijk. Er waren tijden dat ik vroeg hoe ik ooit zou kunnen oefenen zoals ik dat ooit deed. Maar ik zette door en beetje bij beetje bleef ik bewegen.
Dit is mijn verhaal over vier van mijn favoriete activiteiten die me afvroegen of ik het ooit nog zou kunnen doen.
1. Hardlopen
Juni is historisch gezien een slechte maand voor mij. Twee van mijn drie terugvallen zijn in juni gebeurd. Vreemd genoeg viel mijn eerste terugval ook samen met een weekenduitje dat mijn vriend - nu echtgenoot - en ik aan waren. Dit was in een tijd waarin hardlopen een van mijn grootste passies was. Ik liep elke maand een race, meestal 5K of 10K races, en ik sprenkelde ook in halve marathons. De meeste, zo niet alle, van deze races werden met mijn zus gerund, waarop ik altijd kon rekenen voor een actief avontuur.
Op een ochtend, tijdens dat weekend, zaten mijn vriend en ik zij aan zij op het balkon van onze hotelkamer, genietend van onze koffie in de ochtend. Er was een moment dat ik me bewust werd van het feit dat ik mijn linkerbeen kon voelen, maar ik kon mijn recht niet voelen. De paniek kwam binnen, zoals het de afgelopen dagen al vaak was. De vragen begonnen zo snel in mijn hoofd te stromen dat ik niet eens merkte dat de tranen in mijn ogen opwelden. De grootste van allemaal: wat als ik mijn lichaam nooit meer goed voel, wat betekent dat ik nooit meer kan rennen?
Een tijdlang moest ik stoppen met rennen. Dagen gemorst in weken, en weken gemorst in maanden. Uiteindelijk was ik in staat om opnieuw te voelen. Ik voelde mijn voeten op de grond vallen onder me. Ik kon mijn lichaam vertrouwen. Rennen kwam weer mijn leven binnen. Eerst langzaam en dan weer op volle snelheid. Ik heb zelfs mijn man overtuigd om met mij mee te gaan voor een halve marathon. (Hij heeft me nog steeds niet vergeven.) Ik voelde me als Forest Gump. Voor altijd vooruit rennen. Tot mijn aandacht wankelde en mijn oog werd gevangen door glimmende ijzeren objecten: gewichten.
2. Gewichtheffen
Hardlopen was mijn eerste obsessie, maar gewichtheffen kwam snel daarna. Ik had een coach die voorstelde dat ik de cardio-koninginnenkroon inruil voor het strijkijzer, en ik werd verliefd. De kracht en kracht die ik voelde, was bedwelmend. Ik voelde me alsof ik alles kon doen. Totdat ik het niet kon.
Mijn terugvallen kwamen snel en furieus: drie binnen anderhalf jaar. Uiteindelijk voegde dit toe aan het label? Agressieve MS? en veel negatieve emoties. Ik was midden in een trainingscyclus voor gewichtheffen en voelde me geweldig. Mijn liften verbeterden, mijn vorm werd beter en het gewicht op de bar ging constant omhoog.
Toen voelde ik me raar. Dingen die me geen pijn zouden bezorgen, deden net als de kleren die ik droeg of de bries die tegen mijn huid veegde. En toen was er de vermoeidheid. Oh, de bot verpletterende, geestdodende vermoeidheid. Gewichtheffen? Hoe kon dat idee zelfs mijn brein binnendringen toen ik eraan dacht om mijn koffiemok op te tillen?
Uiteindelijk werd ik wakker. Er zou een dag voorbijgaan als ik kon opstaan en bewegen zonder een dutje te hoeven doen. Dan twee dagen. Mijn kleren stopten me niet meer. Eindelijk vond ik de norm weer. Ik was echter bang om een gewicht op te rapen. Alles wat uitputting kon veroorzaken leek me een slecht idee. Maar uiteindelijk moest ik het proberen. En ik deed. Ik begon klein, letterlijk, met kettlebells, die klein zijn en verschillende gewichten hebben. Na een paar maanden met succes de klokken te hebben opgetild, keerde ik terug naar het strijkijzer.
3. Muay Thai
Ik had nooit overwogen mensen in het gezicht te slaan om een leuke activiteit te zijn. Maar toen mijn zuster voorstelde om de krijgskunst van muay thai kickboksen te proberen, was ik er helemaal bij. Waarom niet? Het was leuk en een geweldige training. En ik moet mijn kleine zus slaan en schoppen. (Spoiler alert: Ze was veel beter dan ik.) Zelfs mijn man kwam bij ons!
Maar toen sloeg mijn MS opnieuw toe, met andere plannen voor mij dan ik. Al snel deed ponsen en schoppen niet alleen de persoon die ik mikte pijn - het deed me ook pijn. Ik kon nauwelijks staan en door de kamer lopen zonder uitgeput te raken. Hoe kon ik in vredesnaam een hele klas halen als ik niet eens vijf minuten kon staan?
Ik heb lang genoeg met Muay Thai vastgehouden om te bewijzen dat ik het kon. Maar uiteindelijk was het tijd om verder te gaan. Dit is een van de uitbijteractiviteiten waar ik nooit op terug ben gegaan. Maar uiteindelijk heb ik het niet opgegeven vanwege MS of lichamelijke klachten. Soms, in het leven, openbaart zich een natuurlijk einde en ben ik bij de volgende gelegenheid gesprongen.
4. CrossFit
CrossFit heeft me jarenlang geïntimideerd. Maar zoals met de meeste dingen die me intimideren, was ik ook nieuwsgierig.Tegen het einde van mijn pauze van muay thai, discussieerden mijn zus en ik wat we moesten doen. Ga je terug naar de tassen of naar het volgende avontuur? Ik had het onderzoek al gedaan en ik wist waar ik naartoe wilde. Alles wat ik moest doen was mijn trainingsmaatje overtuigen. Ik stopte de website op mijn telefoon en gleed er stil overheen. Ze was verkocht voordat ze zelfs bij de beschrijving kwam.
CrossFit is mijn huidige favoriete activiteit en het moet nog worden onderbroken door een officiële terugval. (Klop op hout.) Er zijn echter veel kleinere evenementen die zich hebben bemoeid. Verhogingen van symptomen, omgaan met de elementen en grote operaties hebben allemaal hun rol gespeeld door een sleutel in mijn routine te gooien.
Ik neem mijn CrossFit-workouts dag in dag uit. Voor mij om te gaan, moet ik me bijna voor de volle honderd procent verdiepen en moet ik ook eerlijk tegen mezelf zijn. Ik pas de trainingen altijd aan, zowel wat betreft de gewichten die ik gebruik als de elementen buitenshuis. Rennen buiten in de zomer? Geen kans. Ik moet het voor mij laten werken.
Opnieuw beginnen
? Luister naar je lichaam.? Die uitdrukking wordt constant uitgeworpen door gezondheidswerkers, coaches en personal trainers. Maar wat betekent dat eigenlijk? Hoe luistert een persoon naar hun lichaam als het maar twee volumes heeft: een gefluister of een schreeuw?
Voor mij gaat het om oefening. Elke vaardigheid in het leven vergt oefening, waaronder een vaardigheid als luisteren naar mijn lichaam. Ik was eraan gewend geraakt om mijn lichaam te negeren. De pijn negeren, de tintelingen negeren en alles negeren. Ik moest opnieuw gaan verbinden om te kunnen helen.
Ja, medicatie maakte een groot verschil, maar ik moest de rest doen. Ik moest opnieuw mijn grenzen leren kennen. Ik moest leren hoe ver ik kon rennen, hoeveel ik kon opheffen, hoe hard ik kon slaan, helemaal opnieuw. Vallen en opstaan werd mijn nieuwe spel. Duw een beetje te hard? Rust zoveel harder. De weg naar herstel is bekleed met open oren. Ik luister nu naar mijn lichaam, let op als het me zegt te rusten of te duwen als ik denk dat ik het kan.
De afhaalmaaltijden
Er is een gezegde: Val zeven keer naar beneden, sta op de achtste. Ik ben meestal geen fan van clich? S, maar deze kan niet waarachtiger zijn. Op dit punt ben ik meer dan zeven keer gevallen. Ongeacht hoeveel keer ik val, ik weet dat ik door zal gaan met opstaan. Soms duurt het misschien wat langer en heb ik misschien wat hulp nodig, maar uiteindelijk sta ik weer stil. Beweging is noodzakelijk voor mijn lichaam en mijn ziel. Als dat wordt bedreigd, kan ik het niet rustig aan doen.
Alissa Frazier is de maker van en blogger bij Liss-MS.com, een blog gewijd aan het verhogen van het bewustzijn over multiple sclerose en het helen van MS, evenals andere auto-immuunziekten, door de kracht van echt voedsel en een helende levensstijl. Ze is van mening dat we door specifieke veranderingen in levensstijl de kracht hebben om de gezondheid van ons lichaam drastisch te verbeteren en daarom ziekten te beheersen. Haar doel is om anderen informatie te geven en genezing in handen te nemen.
