? Life asked Death, 'Waarom houden mensen van me maar haten je?' De dood antwoordde: 'Omdat je een mooie leugen bent en ik een pijnlijke waarheid ben.'? - Auteur onbekend
De meeste mensen houden er niet van om na te denken of over de dood te praten. Ook al is het onvermijdelijk dat een ieder van ons zal sterven, angst, angst en angst omringt de dood - zelfs het woord alleen. We proberen te voorkomen dat we erover nadenken. Maar daarbij beïnvloeden we onze mentale en fysieke gezondheid in feite meer negatief dan we weten.
Er is zelfs een term voor: doodangst. Deze zin definieert de angst die mensen ervaren als ze zich van de dood bewust worden.
?Dit idee,? zegt Lisa Iverach, PhD, senior research fellow aan de Universiteit van Sydney, is gebaseerd op bewijs dat de dood een significant kenmerk is van een reeks van angstgerelateerde aandoeningen.
Doodangst kan volkomen normaal zijn. De angst voor het onbekende en wat er daarna gebeurt is een legitieme zorg. Maar als het begint te interfereren met hoe je je leven leidt, wordt het problematisch. En voor mensen die niet de juiste coping-methoden vinden, is het mogelijk voor al die angst om mentale pijn en stress te veroorzaken.
Iverach noemt enkele scenario's waarin de angst voor de dood een nadelige invloed heeft op het gezonde leven. Je herkent misschien wat:
- Scheidingangststoornis bij kinderen houdt vaak een overdreven angst in voor het verlies van mensen die belangrijk voor hen zijn, zoals hun ouders, door ongelukken of de dood.
- Dwangcontroles controleren herhaaldelijk stroomschakelaars, kachels en sloten om schade of de dood te voorkomen.
- Dwangmatige handwasmachines zijn vaak bang voor chronische en levensbedreigende ziekten.
- Angst om te sterven aan een hartaanval is vaak de oorzaak van frequente doktersbezoeken voor mensen met een paniekstoornis.
- Personen met somatische symptoomstoornissen houden zich bezig met frequente verzoeken voor medische tests en lichaamsscanning om ernstige of terminale ziekte te identificeren.
- Specifieke fobieën hebben betrekking op buitensporige hoogtevrees, spinnen, slangen en bloed, die allemaal samenhangen met de dood.
De dood is niet iets waar we vaak over praten. Misschien moeten we ons allemaal meer op ons gemak voelen om dit bijna taboe-onderwerp te bespreken. Moet het niet de olifant in de kamer zijn? herinnert Iverach eraan.
Laten we het over de dood hebben over koffie
Praten over de dood is het levenswerk van Karen Van Dyke. Naast het feit dat het een professionele end-of-life consultant is die samenwerkt met ouderlingen in gemeenschappen voor begeleid wonen en geheugen, organiseerde Van Dyke in 2013 het eerste Death Café van San Diego. Death Cafés dienen als een vriendelijke, gastvrije en comfortabele omgeving voor diegenen die willen praat openlijk over de dood. Velen zijn in echte cafés of restaurants waar mensen samen eten en drinken.
? Het doel van de doodskoffie is om de last van het mysterie te verlichten van wat je ervaring wel of niet kan zijn ,? zegt Van Dyke. ? Ik doe het leven beslist anders nu, meer in het moment, en ik ben veel specifieker over waar ik mijn energie wil steken, en dat is een directe correlatie over het kunnen praten over de dood met vrijheid.?
Deze uiting van de dood is veel gezonder dan andere gewoonten en acties die we hebben aangenomen om de dood te voorkomen. Televisie kijken, alcohol drinken, roken en winkelen? Wat als dit gewoon afleidingen en gewoonten waren die we aangaan om te voorkomen dat we aan de dood denken? Volgens Sheldon Solomon, hoogleraar psychologie aan het Skidmore College in Saratoga Springs, New York, is het gebruiken van dit gedrag als afleiding geen vreemd concept.
? Omdat de dood zo'n ongewenst onderwerp voor de meeste mensen is, proberen we het meteen uit ons hoofd te krijgen door dingen te doen om onszelf af te leiden ,? zegt Salomo. Zijn onderzoek suggereert dat de angst voor de dood reacties, gewoonten en gedragingen kan veroorzaken die normaal lijken.
Om dit gedrag tegen te gaan, kan een gezonde benadering en perspectief op de dood een begin zijn.
Death Cafes zijn over de hele wereld ontstaan. Jon Underwood en Sue Barsky Reid richtten in 2011 Death Cafes op in Londen met als doel discussies over de dood minder afschrikwekkend te maken door ze in een sociaal vriendelijke omgeving te presenteren. In 2012 bracht Lizzy Miles het eerste Death Cafe in de VS naar Columbus, Ohio.
Het is duidelijk dat een groeiend aantal mensen eerlijk over de dood willen spreken. Wat ze ook nodig hebben, is een veilige en uitnodigende ruimte die Death Cafés bieden.
Wat is de geschiedenis van de dood, of de 'olifant in de kamer'?
Misschien is het de angst voor het woord dat het kracht geeft.
Caroline Lloyd, die het eerste Death Café in Dublin oprichtte, zegt met de nalatenschap van het katholicisme in Ierland dat de meeste doodsrituelen zich concentreren rond de kerk en haar aloude tradities zoals begrafenissen en religieuze ceremonies. Een begrip waarvan sommige katholieken ook geloofden was dat het kennen van demonen een manier was om hun macht weg te nemen.
Wat als we in de wereld van vandaag die benadering tot de dood zouden kunnen gebruiken? In plaats van eufemismen zoals "overgestoken" te zeggen? overleden,? of? verder gegaan? en afstand nemen van de dood, waarom omarmen we het niet?
In Amerika bezoeken we graven. ? Maar dat is niet wat iedereen wil? zegt Van Dyke. Mensen willen openlijk praten - over hun angst voor de dood, hun ervaringen als terminaal ziek zijn, getuige zijn van de dood van een geliefde en andere onderwerpen.
The Death Cafe in Dublin wordt gehouden in een Ierse pub, maar niemand wordt dronken wanneer deze ontnuchterende gesprekken plaatsvinden. Natuurlijk hebben ze misschien een pint of zelfs thee, maar de mensen in de pub - jong en oud, vrouwen en mannen, op het platteland en in de stad - zijn serieus als het gaat om het aanpakken van de dood. ? Ze hebben ook plezier. Laugher is er een onderdeel van? voegt Lloyd toe, die binnenkort haar vierde Death Cafe in de hoofdstad van Ierland zal hosten.
Het is duidelijk dat deze cafés goed werk doen.
? Het is nog steeds erg veel wat de community wil ,? zegt Van Dyke. ? En ik ben een beetje meer in vrede geworden dat de dood zal gebeuren nadat dit zo lang heeft geduurd.? Er zijn nu 22 Death Cafe-hosts in San Diego, allemaal gecoacht door Van Dyke en met de groep die de beste werkwijzen deelt.
Hoe het gesprek van de dood thuis te brengen
Terwijl Death Cafés nog relatief nieuw zijn in de VS, hebben veel andere culturen al lang bestaande, positieve rituelen rond dood en sterven.
Eerwaarde Terri Daniel, MA, CT, heeft een certificaat in Death, Dying, and Bereavement, ADEC. Ze is ook de oprichter van het Death Awareness Institute en de Afterlife Conference. Daniel heeft ervaring met sjamanistische rituelen van inheemse culturen om mensen te helpen genezen door de energie van trauma en verlies uit het fysieke lichaam te halen. Ze heeft ook in andere culturen doodsituaties bestudeerd.
In China verzamelen familieleden altaren voor recent overleden familieleden. Deze kunnen bloemen, foto's, kaarsen en zelfs voedsel bevatten. Ze verlaten deze altaren minstens een jaar, soms voor altijd, dus de zielen van degenen die zijn vertrokken zijn elke dag bij hen. De dood is geen bijzaak of een angst, het is een dagelijkse herinnering.
Daniel noemt een islamitisch ritueel als een ander voorbeeld: als iemand een begrafenisstoet ziet, moeten ze 40 stappen volgen om te stoppen en het belang van de dood te herkennen. Ze vermeldt ook hoe het hindoeïsme en het boeddhisme als religies en het bijwonen van culturen het belang van de dood leren en het voorbereiden op de dood als een pad naar verlichting, in plaats van de dood met angst en angst te beschouwen.
Veranderende attitudes over de dood zijn zeker in orde. Als het leven in angst voor de dood onze gezondheid nadelig beïnvloedt, dan moeten we ons inspannen om positief, gezond denken en gedrag rond het onderwerp te omarmen. Het transformeren van het verhaal over de dood van angst naar acceptatie, of het nu via Death Cafes of andere rituelen is, is zeker een goede eerste stap in het openstellen van het gesprek. Misschien daarna kunnen we de dood openlijk omhelzen en vieren als onderdeel van onze menselijke levenscyclus.
Stephanie Schroeder is een stad in New Yorkop basis van freelance schrijver en auteur. Een pleitbezorger en activist voor de geestelijke gezondheid, publiceerde Schroeder haar memoires: "Beautiful Wreck: Sex, Lies & Suicide ,? in 2012. Ze is momenteel co-montage van de bloemlezing? HEADCASE: LGBTQ schrijvers en kunstenaars op geestelijke gezondheid en wellness ,? die zal worden gepubliceerd door Oxford University Press in 2018/2019. Je kunt haar vinden op Twitter op @ StephS910.
