Ik heb een fotografisch geheugen. Zoals mijn moeder het graag zegt, ik heb de herinnering aan een olifant. Ik herinner me de evenementen die ik heb bijgewoond en de plaatsen die ik heb bezocht, zelfs vanaf een zeer jonge leeftijd. Ik herinner me zelfs dat ik in mijn bedje lag te gillen omdat ik niet wilde dutten toen mijn moeder druk bezig was met het vermaken van een paar van haar vrienden in de volgende kamer.
Het is geen verrassing dat ik me mijn eerste verblindende optische migraine, die in de lente van de eerste klas plaatsvond, levendig kan herinneren.
Verscholen in de hoek van de kamer. Ik deed alsof ik las? Shiloh.? Mijn vrienden en ik vroeger? Snel gelezen? door tientallen pagina's, alsof we sneller konden lezen dan alle anderen.
Op deze specifieke dag herinner ik me dat ik achter de rest van de klas zat in mijn leessnelheid. Er waren punten in het midden van mijn zicht, en ik wreef in mijn ogen in de hoop dat ik ze kon laten verdwijnen. Na een paar minuten draaiden die punten naar kronkelende lijnen en de lijnen begonnen zich uit te breiden vanuit het centrum van mijn zicht naar het randapparaat.
Plotseling ging ik van het lezen, net als iedereen, naar het niet kunnen zien van het boek voor mijn gezicht.
Ik stond op in een poging de leraar te bereiken en haar te laten weten dat ik blind werd. Hoe anders zou een 6-jarig kind deze plotselinge veranderingen in het gezichtsvermogen kunnen verwerken?
Toen ik opstond, begon mijn hoofd te draaien. Ik gaf over de arme jongen naast me over en ging bewusteloos.
Toen ik een paar minuten later wakker werd, was mijn zicht helder, maar ik had een verblindende hoofdpijn. Mijn leraar riep mijn naam. Bij elke oproep werd haar stem luider en luider. Het voelde alsof mijn ogen op het punt stonden te exploderen en er een kogel door mijn schedel schoot.
Helaas zou dit voor velen de eerste keer zijn dat ik deze symptomen zou ervaren.
Opgroeien met migraine
Ik ging naar een school die van K-8 ging. Er waren slechts 17 kinderen in mijn klas, dus we kenden elkaar uitzonderlijk goed.
Iedereen in mijn klas wist van mijn migraine. Mijn vrienden begonnen me te vertellen dat ze soms wisten dat het zou komen voordat ik het deed omdat mijn ogen zouden verglazen en ik hen zou vragen om zichzelf meerdere keren te herhalen.
Naarmate mijn migraine vorderde, werd mijn gehoor ook beïnvloed. De optische aura zou beginnen en mijn gehoor zou bijna ophouden te bestaan. Ongeveer 30 minuten nadat de aura begon, werd mijn zicht helder en ontstond er een enorm drukgewicht achter mijn ogen.
Toen ik jonger was, behandelden de artsen me met migraine-medicatie Excedrin. De verpleegster zou me tabletten geven en mijn moeder bellen, en ik zou in mijn slaapkamer worden geplaatst in volledige stilte en duisternis.
Het duurde niet lang voordat ik me realiseerde dat migraine mijn leven belemmerde. Ik leerde verschillende coping-mechanismen en stopte met het vertellen van mijn leraren toen ik migraine voelde aankomen. Ik leerde omgaan met de pijn zonder medicijnen (meestal). Ik gaf er eigenlijk de voorkeur aan om in een actieve omgeving te zijn wanneer de pijn achter mijn ogen begon omdat het me hielp er niet over na te denken.
Naar huis gaan naar een donkere kamer maakte de pijn duizend keer erger omdat het het enige was waar ik over moest nadenken.
Waarom u de bijwerkingen van medicijnen die u neemt moet lezen
Als tiener kreeg ik de diagnose cystic acne en werd ik op Accutane geplaatst. Accutane is een zeer krachtige medicatie die voor foetussen ernstige afwijkingen kan veroorzaken. Het was verplicht dat ik ook op geboortebeperking werd geplaatst.
Op dit punt ervoer ik cluster optische migraine. Voor mij betekende dit dat ik zes tot negen maanden zonder migraine zou gaan en dan binnen een zeer kort tijdsbestek twee of drie kreeg.
Ik zou deze clusters tijdens mijn jaarlijkse benoemingen terloops aan mijn gynaecoloog noemen, maar ik heb er nooit een grote deal over gemaakt.
Op mijn negentiende was ik niet zo bezorgd over de bijwerkingen van anticonceptie. Als ik terugkijk, weet ik niet zeker of ik me er zelfs van bewust was dat er een paar belangrijke waarschuwingssignalen waren die me hadden kunnen verhinderen de controle op oestrogenen te ondergaan.
Niet alleen had ik een lange geschiedenis van optische migraine, bloedstolsels waren een groot probleem voor mijn vaders kant van het gezin. Toen hij 36 was, streelde mijn vader bijna uit een stolsel in zijn linkerbeen.
Ik kwam er midden in de twintig achter dat ik mijn gynaecoloog niet had verteld over twee zeer belangrijke feiten.
Ten eerste heb ik de artsen nooit verteld dat ik vaak wakker zou worden met intense hoofdpijn. Ik heb ze nooit met migraine geassocieerd, omdat migraine voor mij een optische aura betekende. Ik zou nooit de aura krijgen omdat ik zou slapen.
Ten tweede heb ik nooit mijn familiegeschiedenis van bloedstolsels genoemd.
De noodlottige dag
Op deze specifieke ochtend werd ik wakker met een intense pijn achter mijn rechteroog. Ik nam aan dat ik wakker werd met nog een vreselijke hoofdpijn en ik ging door met mijn ochtendroutine.
Het was niet alleen deze keer weer een slechte hoofdpijn. De rechterkant van mijn lichaam was ook gevoelloos en tintelend. Ik kon mijn arm nauwelijks opheffen om mijn haar te borstelen. Mijn gezicht voelde alsof ik net bij de tandarts was geweest.
Ik dacht echt dat dit de moeder was van alle hoofdpijn. Na jaren van werken en naar school gaan via migraine, moest ik dit keer ziek worden. Deze hoofdpijn was te veel om aan te pakken.
Ik belde werk en liet een bericht achter dat ik ziek zou zijn. Ik dacht dat het een samenhangende boodschap was, maar het bleek dat mijn baas geen idee had wat ik had gezegd. Het nummer dat ik op mijn werk had, was de landlijn van mijn ouders (ja, een echte vaste telefoonlijn die op de muur werd aangesloten!). Mijn baas belde het huis van mijn ouders en vroeg naar mij en legde de bizarre boodschap uit.
Mijn moeder, een geregistreerde verpleegster, wist meteen dat er iets niet in orde was en riep 911 op en stuurde ze naar mijn appartement. De artsen dachten dat er een bloedstolsel was ontstaan en verbraken de bloedtoevoer naar mijn hersenen.
Ik herinner me heel weinig van die dag nadat ik bewusteloos was geworden op mijn badkamervloer. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, werd mij gelukkig verteld dat het geen beroerte was.Het was eigenlijk gewoon weer een heel vervelende migraine.
Het bleek dat de oestrogeengeboortebeperking waar ik bijna 10 jaar mee bezig was de dader was achter mijn steeds vreselijkere hoofdpijn. Die hoofdpijn waar ik elke ochtend mee wakker werd, waren migraine.
Volgens de American Stroke Association hebben vrouwen tweemaal zoveel kans op een beroerte op de laag-oestrogene anticonceptiepil. Het risico neemt aanzienlijk toe (tot 10 keer) wanneer er een geschiedenis is van aura migraine. In combinatie met mijn familiegeschiedenis van bloedstolsels, was ik een wandelende tijdbom.
Kortom: vertel uw artsen alles
Het is gemakkelijk om waarschuwingssignalen en symptomen van verschillende omstandigheden te negeren. Ik heb zo lang met migraine geleefd dat ik niet de noodzaak zag om het voortdurend te bespreken tijdens mijn jaarlijkse afspraken.
Stilzwijgen over mijn ochtendhoofdpijn heeft me bijna gedood. Als u aura-migraine ervaart, vertel dit dan aan uw arts! Het kan je leven redden.
Monica Froese is een mama, vrouw en bedrijfsstrateeg voor moederondernemers. Ze heeft een MBA-diploma in financiën en marketing en blogs bij Moeder opnieuw definiëren, een site om moeders te helpen bouwen aan bloeiende online bedrijven. In 2015 reisde ze naar het Witte Huis om een gezinsvriendelijk beleid voor de werkplek te bespreken met de senior adviseurs van de president en was te zien op verschillende media, waaronder Fox News, Scary Mommy, Healthline en Mom Talk Radio. Met haar tactische aanpak om familie en online zaken in balans te brengen, helpt ze moeders om succesvolle bedrijven op te bouwen en tegelijkertijd hun leven te veranderen.
