Ik kreeg officieel de diagnose 'sociale angst' om 24 uur, hoewel ik vanaf toen ik ongeveer 6 jaar oud was tekenen had. Achttien jaar is een lange gevangenisstraf, vooral als je niemand hebt vermoord.
Als kind werd ik bestempeld als? Gevoelig? en? verlegen.? Ik haatte familiebijeenkomsten en huilde een keer zelfs als ze zongen? Fijne verjaardag? naar mij. Ik kon het niet uitleggen. Ik wist gewoon dat ik me ongemakkelijk voelde als het middelpunt van de aandacht. En terwijl ik groeide, toch? groeide met mij mee. Op school zou het vragen om een meltdown te worden gevraagd om mijn werk hardop voor te lezen of om een vraag te beantwoorden. Mijn lichaam bevroor, ik zou woedend blozen en kon niet praten. 'S Nachts besteedde ik uren aan het analyseren van de interacties die ik die dag had gehad, op zoek naar signalen dat mijn klasgenoten wisten dat er iets mis met me was.
Universiteit was gemakkelijker, dankzij een magische substantie genaamd alcohol, mijn liquiditeitsvertrouwen. Eindelijk, ik zou plezier kunnen hebben op feestjes! Ik wist echter diep van binnen dat dit geen oplossing was. Na de universiteit heb ik een droomjob bij het publiceren en ben ik verhuisd van mijn landelijke woonplaats naar de grote hoofdstad Londen. Ik voelde me opgewonden. Zeker was ik nu vrij? ?Het? zou me niet helemaal naar Londen volgen?
Ik was een tijdje gelukkig en werkte in een branche waar ik van hield. Ik was Claire niet, de verlegen? hier. Ik was anoniem zoals alle anderen. Na verloop van tijd merkte ik echter de veelbetekenende signalen op. Hoewel ik mijn werk perfect deed, voelde ik me onzeker en bevroor wanneer een collega me een vraag stelde. Ik analyseerde de gezichten van mensen toen ze tegen me spraken en vreesde tegen iemand aan te stoten die ik kende in de lift of de keuken. 'S Nachts maakte ik me zorgen over de volgende dag totdat ik mezelf in een waanzin had opgewerkt. Ik was uitgeput en constant op de rand.
Dit was een typische dag:
07:00. Ik word wakker en voor ongeveer 60 seconden is alles in orde. Dan raakt het, als een golf die over mijn lichaam schiet, en ik huiver. Het is maandagochtend en ik heb een hele week werk om mee om te gaan. Hoeveel vergaderingen heb ik? Wordt er van mij verwacht dat ik een bijdrage lever? Wat als ik ergens een collega tegen het lijf loop? Zouden we dingen vinden om over te praten? Ik voel me ziek en spring uit bed in een poging om de gedachten te verstoren.
07:30. Tijdens het ontbijt kijk ik tv en probeer wanhopig het zoemende geluid in mijn hoofd te blokkeren. De gedachten zijn met mij uit bed gesprongen en ze zijn meedogenloos. ? Iedereen denkt dat je raar bent. Je begint te blozen als iemand tegen je praat.? Ik eet niet veel.
08:30. Het pendelen is hel, zoals altijd. De trein is overvol en te heet. Ik voel me prikkelbaar en enigszins in paniek. Mijn hart bonst en ik probeer wanhopig mezelf af te leiden, te herhalen? Het is OK? op de lus in mijn hoofd als een gezang. Waarom staren mensen me aan? Doe ik vreemd?
09:00. Ik kruip ineen terwijl ik mijn collega's en manager begroet. Zag ik er blij uit? Waarom kan ik nooit iets interessants bedenken om te zeggen? Ze vragen of ik koffie wil, maar ik bedank. Het is het beste om niet meer de aandacht op mezelf te vestigen door te vragen om een soja latte.
9:05 a.m. Mijn hart zinkt als ik naar mijn kalender kijk. Er is iets te drinken na het werk vanavond, en er wordt van mij verwacht dat ik ga netwerken. ? Je gaat jezelf voor gek zetten ,? de stemmen sissen en mijn hart begint weer te bonzen.
11:30. Tijdens een telefonische vergadering scheurt mijn stem een beetje terwijl ik een heel eenvoudige vraag beantwoord. Ik bloos in reactie en voel me vernederd. Mijn hele lichaam brandt van schaamte en ik wil wanhopig de kamer uit rennen. Niemand reageert, maar ik weet wat ze denken:? Wat een freak.?
13:00. Mijn collega's smeken naar een café? tijdens de lunch, maar ik weiger de uitnodiging. Ik gedraag me alleen ongemakkelijk, dus waarom hun lunch verpesten? Trouwens, ik weet zeker dat ze me alleen maar hebben uitgenodigd omdat ze medelijden met me hebben. Tussen de happen van mijn salade noteer ik gespreksonderwerpen voor deze avond. Ik zal op zeker moment vastlopen, dus het is het beste om een back-up te hebben.
15.30 uur Ik kijk al bijna twee uur naar dezelfde spreadsheet. Ik kan me niet concentreren. Mijn gedachten gaan over elk mogelijk scenario dat vanavond zou kunnen gebeuren. Wat als ik mijn drankje over iemand morst? Wat als ik struikel en val op mijn gezicht? De bedrijfsleiders zullen woedend zijn. Ik zal waarschijnlijk mijn baan verliezen. Oh, in godsnaam, waarom kan ik niet stoppen met op deze manier te denken? Niemand zal natuurlijk op mij focussen. Ik voel me bezweet en gespannen.
18:15 uur Het evenement begon 15 minuten geleden en ik verstop me in de toiletten. In de volgende kamer, vermengt zich een zee van gezichten met elkaar. Ik vraag me af of ik me hier de hele nacht kan verstoppen? Wat een verleidelijke gedachte.
19:00. Netwerken met een gast, en ik ben er zeker van dat hij zich verveelt. Mijn rechterhand trilt snel, dus stop ik hem in mijn zak en hoop dat hij het niet opmerkt. Ik voel me dom en bloot. Hij blijft over mijn schouder kijken. Hij moet wanhopig zijn om weg te komen. Iedereen ziet eruit alsof ze zich vermaken. Ik wou dat ik thuis was.
20:15 uur Ik breng de hele reis naar huis door en herhaal elk gesprek in mijn hoofd. Ik weet zeker dat ik de hele nacht raar en onprofessioneel uitkeek. Iemand zal het gemerkt hebben.
09:00. Ik lig in bed, volledig uitgeput van de dag. Ik voel me zo alleen.
Hulp vinden
Uiteindelijk veroorzaakten dergelijke dagen een reeks paniekaanvallen en een zenuwinzinking. Ik had mezelf eindelijk te ver geduwd.
De dokter stelde me binnen 60 seconden vast:? Sociale fobie.? Terwijl ze de woorden uitsprak, barstte ik in tranen uit van opluchting. Na al die jaren? eindelijk een naam had, en ik kon iets doen om het aan te pakken. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven, een cursus met CBT-therapie en werd voor een maand uit dienst genomen. Hierdoor kon ik genezen.Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me niet zo hulpeloos. Sociale angst is iets dat kan worden gecontroleerd. Zes jaar later, en dat doe ik precies. Ik zou liegen als ik zei dat ik genezen was, maar ik ben gelukkig en niet langer een slaaf van mijn toestand.
Nooit lijden in geestesziekten in stilte. De situatie kan hopeloos aanvoelen, maar er is altijd wel iets dat kan worden gedaan.
Claire Eastham is een blogger en de bestverkopende auteur van? We're All Mad Here ?. U kunt contact met haar opnemen haar blog, of tweet haar @ClaireyLove.�
