Holly *, een casting-agent in Austin, Texas, had een postpartumdepressie met haar eerste kind, Fiona, nu 5 jaar oud. Vandaag neemt Holly medicatie om haar angst en depressie te beheersen. Maar ze maakt zich ook zorgen dat angst ooit haar dochter zou kunnen treffen - en haar zoon, nu 3.
Holly legt uit dat Fiona verlegen en aanhankelijk kan zijn. ? [Ik] was niet zeker of dat normaal gedrag van de jongen was of iets anders ,? Zegt Holly.
Toen was er wat Holly nu noemt: een incident. Een paar weken op de kleuterschool dit jaar raakte Fiona gewond in de speeltuin tijdens de pauze en werd naar de verpleegster gestuurd.
? Ik denk dat ze een klein beetje alleen was en daarna niet mocht teruggaan naar de pauze? Holly herinnert zich. ? Ik denk dat ze zich erg onbeheerst voelde, wat zich dan manifesteerde als: 'Ik hou niet van de verpleegster.' Toen wilde ze niet naar school gaan en begon ze zich in verschillende gebieden terug te trekken. Ze wilde niet langer naar de kookles gaan en daarna naar de dansles. Elke dag werd naar school gaan martelen, schreeuwen, huilen. Het duurde een tijdje om haar te kalmeren ,? ze legt uit.
Holly en haar man praatten met de leraar van Fiona en met de verpleegster. Maar na een paar weken gaf Holly toe dat ze niet over het juiste gereedschap beschikte om met de situatie om te gaan. Ze nam Fiona mee naar haar kinderarts, die het kind een aantal vragen stelde. Haar kinderarts adviseerde toen haar moeder:? Ze heeft wat angstproblemen.?
Holly kreeg een verwijzing naar een therapeut en begon Fiona mee te nemen naar wekelijkse bezoeken. ? De therapeut was fantastisch met onze dochter en ze was geweldig met mij. Ze gaf me hulpmiddelen om te helpen praten met mijn dochter en me te helpen begrijpen wat er aan de hand was ,? Hollys zegt. Holly en Fiona bleven de therapeut drie maanden lang zien, en Fiona heeft met haar angst dramatische vooruitgang geboekt, zegt Holly.
Reflecterend op haar eigen geestelijke kindergezondheid, herinnert Holly zich: "Ik had een hekel aan de kleuterklas. Ik huilde en huilde en huilde, en een deel van me vraagt zich af: wat heb ik gedaan om dit te creëren? Is ze op deze manier geboren of maak ik haar op de een of andere manier gek?
Leven er vandaag meer kinderen met angst?
Holly is niet de enige. Ik heb een aantal ouders geïnterviewd die met angst leefden, wier kinderen ook angstig gedrag vertoonden.
Angst bij kinderen is nu duidelijk meer verspreid dan een generatie geleden, zegt de in Los Angeles gevestigde familietherapeut Wesley Stahler. Ze voegt eraan toe dat er veel verschillende factoren aan de basis zijn, waaronder genetica. ? Ouders komen vaak binnen en geven zichzelf de schuld voor de genetische component ,? Stahler zegt. Maar in werkelijkheid is er meer in het spel. ? Er is een historische context, vergeleken met toen we kinderen waren? ze legt uit.
Tel daarbij de spanning over de politieke scheidslijn vóór en na de selectie, en angst lijkt tegenwoordig een wijdverspreid familieprobleem te zijn geworden. Wat nog belangrijker is om te weten, is dat angststoornissen de meest voorkomende geestesziekte in de Verenigde Staten zijn.
Angst wordt gedefinieerd als het onvermogen om ongemak te tolereren, legt Stahler uit, en het waarnemen van dingen die geen echte dreiging zijn als een bedreiging. Stahler voegt eraan toe dat 1 op de 8 kinderen en 1 op de 4 volwassenen angst heeft. Angst manifesteert zich op fysiologische en psychologische manieren, waaronder maagpijn, nagelbijten, inflexibiliteit en moeite met overgangen.
Mensen ervaren een vecht-of-vluchtreactie op de waargenomen dreiging. Vaak wordt angst bij kinderen verkeerd gediagnosticeerd als aandachtstekort, zegt Stahler, dat eruit kan zien als kinderen die niet stil kunnen zitten. Fidget-spinner, iemand?
Rachel *, een lerares uit de vierde klas van Los Angeles, zegt dat ze de afgelopen vijf jaar een aanzienlijke toename van angst en stress onder haar studenten heeft ervaren.
Als gevolg hiervan heeft Rachel haar woordenschat en strategieën voor het omgaan met gezinnen bewust veranderd.
? In het verleden had ik woorden gebruikt als nerveus, bezorgd, gepreoccupeerd om te beschrijven hoe een kind overweldigd was in de klas over hun cijfers of hun perceptie van hoe anderen ze bekeken. Nu wordt het woord angst door de ouder naar het gesprek gebracht. Ouders melden dat hun kind soms dagenlang huilt of weigert mee te doen, of niet kan slapen? Rachel legt het uit.
De in Brooklyn wonende kinderpsycholoog Genevieve Rosenbaum heeft in de loop van de jaren ook een toename van angst bij haar klanten waargenomen. Vorig jaar meldt ze:? had vijf middelbare scholieren, allemaal op een rij, allen die faalangst hadden over school. Ze hadden allemaal een buitensporige hoeveelheid angst om op de middelbare school te solliciteren. Het is echt opvallend. Het lijkt zoveel erger te zijn dan toen ik begon te oefenen.?
Waarom zijn kinderen zo angstig?
De primaire bronnen van angst, zegt Stahler, zijn tweevoudig: hersenbedrading en ouderschap. Simpel gezegd, sommige hersenen hebben meer last van angst dan anderen. Wat de opvoedingscomponent betreft, is er het genetische element.
Angst gaat terug tot drie generaties, zegt Stahler, en dan zijn er de modelleringsouders die voor hun kinderen exposeren, zoals obsessief gebruik van handdesinfecterend middel of preoccupatie met ziektekiemen.
En dankzij het toegenomen? Tijger-ouderschap en overscheduling hebben kinderen tegenwoordig minder tijd om te spelen - en zo werken kinderen dingen uit ,? voegt Stahler toe.
Ann, een organisatieadviseur in Portland, Oregon, die een 10-jarige heeft met angst rond dokters- en tandartsenbezoeken en een 7-jarige met sociale fobie, heeft geprobeerd dit te verminderen door haar kinderen naar een Waldorf te sturen School, met beperkte media en voldoende tijd tussen bomen.
? Kinderen krijgen niet genoeg vrije tijd in de natuur. Ze besteden te veel tijd aan apparaten, wat de hersenstructuur verandert, en onze wereld van vandaag is een constant bombardement van zintuigen ,? zegt Ann.? Er is geen manier waarop een gevoelig kind kan navigeren naar alle dingen die er de hele tijd bij komen.?
Ann heeft een geschiedenis van paniekaanvallen en komt van een? Lange lijn van gevoelige mensen ,? ze legt uit. Ze heeft veel aan haar eigen angst gewerkt - wat haar op haar beurt heeft geholpen bij het beheren van haar kinderen.
? Toen we kinderen waren, was er nog geen taal omheen? voegt Ann toe. Ze is begonnen en onderhoudt die dialoog met haar kinderen om hun angsten te valideren en hen te helpen verdrijven. ? Ik weet dat het mijn zoon helpt te weten dat hij niet de enige is, dat hij een echte fysieke gebeurtenis ervaart [tijdens angst]. Voor hem is dat effectief? ze zegt.
Lauren, een modestylist in Los Angeles, zegt dat ze veel professionele hulp heeft gezocht en gekregen voor haar 10-jarige zoon, die angstig is. Toen hij drie was, kreeg hij de diagnose dat hij zich op het autismespectrum bevond. Ze zegt dat, ongeacht de omgevingsfactoren, haar zoon deze diagnose mogelijk altijd heeft ontvangen. Maar op een ander moment in de geschiedenis heeft hij misschien niet dezelfde hulp gekregen die hij nodig had.
Net als Ann legt Lauren uit dat ze altijd gevoelig is geweest. ? De reactie van mijn familie is altijd geweest, daar gaat ze weer overdreven reageren! Sindsdien zijn ze gaan begrijpen dat dit hard is ,? ze zegt.
Na vorig jaar met een nieuwe, onervaren leraar die mijn zoon volledig heeft beledigd? - hij bracht behoorlijk wat tijd door in het kantoor van de directeur nadat hij zich herhaaldelijk onder zijn bureau had verstopt - de familie van Lauren heeft verschillende soorten traditionele en alternatieve therapieën gebruikt, waaronder neurofeedback, evenals meditatie en dieetveranderingen. Haar zoon is dit jaar veel beter aangepast.
? Ik kan mijn kind niet laten afkoelen, maar ik kan hem coping-mechanismen leren? zegt Lauren. Op een dag dit jaar, toen haar zoon zijn rugzak verloor, herinnert Lauren zich dat het was, alsof ik had aangekondigd dat zijn hele familie was gedood. Ik zei hem dat we naar Target konden gaan om een nieuwe te krijgen, maar hij was lichamelijk in paniek. Uiteindelijk ging hij naar zijn kamer, speelde zijn favoriete nummer op de computer en kwam naar buiten en zei: 'Mam, ik voel me nu een beetje beter.'? Dat was een primeur, zegt Lauren. En een triomf.
Uw kind helpen omgaan met een angststoornis
Nadat ze hebben erkend dat de problemen van gezinnen anders zijn, zegt Stahler dat er basale coping-tools zijn die ze aanbeveelt voor ouders van wie de kinderen tekenen vertonen of een diagnose van een angststoornis hebben gekregen.
Hulp bij angst
- Maak dagelijkse rituelen waarbij u de sterke punten van uw kinderen identificeert.
- Identificeer dapperheid en bevestig dat het OK is om bang te zijn en hoe dan ook iets te doen.
- Bevestig uw familiewaarden opnieuw. Bijvoorbeeld? In deze familie proberen we elke dag iets nieuws.?
- Vind elke dag tijd om te ontspannen. Kook, lees of speel een bordspel. Neem NIET deel aan de schermtijd.
- Oefen regelmatig; Stahler houdt vol dat 20 minuten non-stop cardio je humeur kan verbeteren.
- Zoek professionele hulp wanneer nodig met iemand die kan bespreken of medicatie geschikt kan zijn voor uw kind.
Bezoek voor meer hulp bij angst en depressie de Angst and Depression Association of America. Zoek altijd professionele hulp voordat u met behandelplannen begint.
* Namen zijn gewijzigd om de privacy van medewerkers te beschermen.
Liz Wallace is een in Brooklyn wonende schrijver en editor die onlangs is gepubliceerd in The Atlantic, Lenny, Domino, Architectural Digest en ManRepeller. Clips zijn verkrijgbaar bij elizabethannwallace.wordpress.com.
