Life Balms - Vol. 5 Diane Exavier en wat het betekent om te zorgen

We zijn een minuut weg, maar we zijn terug met de barrage!

Welkom terug bij Life Balms, een reeks interviews over de dingen - tastbaar en ontastbaar - die ons helpen om door te komen.

In deze installatie spreek ik met de in Brooklyn geboren dichter, essayist, theatermaker en opvoeder, Diane Exavier. Ik was voor het eerst bekend met Diane via een wederzijdse vriend en nam meteen de tijd om haar stroom gedachten op Twitter te lezen, variërend van hilarisch verschrikkelijke datingsverhalen tot bedachtzame vragen over hoe we samen beter worden.

Maar het was toen ik voor het eerst mijn overpeinzingen opnam over zorg - meer bepaald over wat het betekent om zorg een draad te maken die alles raakt wat iemand in zijn leven doet - dat ik haar zo goed als ik kon voor de eerste keer begreep.

Voor Diane kon de zorg niet worden gescheiden van de ethiek die haar leven oriënteert. En zo werd ontwarring zorg natuurlijk een centrale kracht.

Een raadsel dat de moeite van het oplossen waard is.

Zorg gaat over heel aardse dingen: lichamen, land. - Diane Exavier

Het leven is moeilijk.

Haar boek - de anti-elegie? Teaches of Peaches? - kroniekt alleen dat, na het verlies van haar kat met dezelfde naam. Maar de taal die Diane hanteert om verdriet en zorg te begrijpen en een vormveranderende plaats maakt hem sierlijk zonder zich over te geven.

En het is in deze chat dat we teruggaan naar de basis met de kunstenaar: Wat is zorg eigenlijk? En wat houdt het, als alles is gezegd en gedaan, ons hier nog steeds aan elkaar gebonden?

Amani Bin Shikhan: Hoe gaat het, boe? Hoe leef je?

Diane Exavier: Het gaat goed met mij! Het is HEET in B.K., dus meestal probeer je stil te blijven terwijl je genoeg van deze zon opvangt. Hoe gaat het met je?

AB: Oh hetzelfde. De hittegolf is ook niet in Toronto gestopt, maar ik kan niet klagen. Anders ben ik dat? -orde naburige. Het is een ruwe tijd geweest, ik kan niet liegen. Maar je bent de laatste tijd vaak in mijn gedachten gekropen - vooral je woorden over zorg.

Kun je beginnen door me over je werk te vertellen? En jouw idee van zorg?

DE: Woord. Natuurlijk. Ik ben een kunstenaar - schrijver, theatermaker en opvoeder. Soms voelen de labels als oefeningen in de semantiek, maar ik doe elk van die dingen, soms samen, soms afzonderlijk. Allemaal altijd in een poging om het verzamelen te vergemakkelijken, wat kan variëren van zeer intiem tot zeer openbaar.

Mijn ideeën rond zorg zijn het ethos - de geest - waarin dat werk wordt gedaan. Ik denk dat ik altijd zorgvuldig heb gewerkt, maar het is pas de laatste paar jaar dat ik de zorg heb kunnen verwoorden als het woord en het specifieke ding waar ik op toe ben, en stewarding.

AB: Hoe ben je begonnen met het werk dat je doet? Hoeveel gaat het vooraf aan een soort van professioneel instappunt?

DE: Mijn introductie tot kunst maken kwam voor het eerst door blootstelling aan de kunsten als een kind: schoolreisjes naar musea, ambachtelijke tijd tijdens de lessen. Op mijn lagere school hadden we deze kerst- en lentefeesten waar elke klas drie liedjes (de Jackson 5, de Beach Boys, zelfs Mariah Carey!) Zou leren en repeteren en voor de schoolgemeenschap zou optreden. Ze waren zo belangrijk.

Ik was een verlegen kind, maar ik nam die festivals heel serieus. Ik vond het idee van repetitie, van oefenen en dan delen leuk. En ik denk dat het me de kans gaf om gedurende een beperkte tijd performatief te zijn, waarna ik weer rustig kon worden.

Dus ik was altijd creatief geneigd. En toen huppelde ik naar de middelbare school en ging ik naar een dansclub waar we ons op moderne dans concentreerden, en mijn leraar stelde een tienerstage voor in het Whitney Museum.

Dat was mijn eerste keer dat ik kunst op een professionele manier zag die niet gehecht was aan de fantasie kunstenaar te zijn. Er waren mensen in kantoren die op computers werkten en kopieën maakten en deden wat praktisch werk leek. Ik zat in de onderwijsafdeling en het was logisch dat ik, omdat ik echt van kunst en leren genoot, een potentiële carrière zou kunnen zijn.

Ik ben altijd veel meer aangetrokken tot deugd dan dat ik ruzie heb? het is ook een kwestie van omvang: van het grote plaatje tegen het kleine. - Diane Exavier

Dus mijn toegang tot kunst als een beroep was in kunsteducatie. Dat is waar mijn focus op faciliteren vandaan komt: begeleiding, steigers, een publiek vasthouden.

En een echte desinteresse in schijnwerpers of roem.

Ik voel me de meest onwaarschijnlijke kunstenaar, vooral omdat ik de dochter ben van Haïtiaanse mensen die niet naar Brooklyn zijn gekomen om hun kind te laten maken.? Zelfs nu, klaagt mijn moeder dat ik geen rechter werd of zoiets als een beroep.

(Ze zegt nooit een advocaat, wat ik heel veelzeggend vind.)

AB: Waarom denk je dat het zegt dat je moeder geen advocaat zegt?

DE: Ik ben allergisch voor confrontatie (een Kreeft, een middelgroot kind door opvoeding, een goed opgevoede kind van immigranten, een vrouw van deze wereld), maar ik voel me heel sterk over rechtvaardigheid en de eerlijkheid van dingen, goed op de hoogte dat krachtige mensen niet geïnteresseerd in eerlijkheid.

En misschien is het alle jaren van luisteren naar de Sisters of Mercy, maar ik ben altijd veel meer aangetrokken tot deugd dan dat ik ruzie heb? het is ook een kwestie van omvang: van het grote plaatje tegen het kleine.

AB: Ik vind het verband tussen zorg en rechtvaardigheid fascinerend. Kun je daar meer over praten - de? Geest? of care, your dedication to justice?

DE: Ik ben een soort van de slechtste student van het theater (het studiegebied waar ik al mijn graden in heb), maar een van de dingen die theater in het verleden heeft geprobeerd, is een praktijk van empathie.

Mensen zetten deze verhalen letterlijk in de schoenen van andere mensen. En er is misschien de hoop dat je na het spelen van het spel in je eigen lichaam bent teruggekeerd naar je eigen leven, nadat je voor een tijd bent opgeschort, op een of andere manier bent veranderd.

Niet alle theaters willen dit doen, maar veel ervan. (En veel van het theater faalt hierin, maar dat is een heel ander gesprek.)

Naarmate ik ouder werd en de wereld erger werd, moest ik mijn opvattingen over empathie uitdagen: wat het is, hoe het werkt, het gebruik ervan. En wat ik heb gerealiseerd na te veel gefrustreerde gesprekken met goede vrienden en medewerkers is dat er een diepe, diepe mislukking is in empathie omdat het niet genoeg is.

Het is gewoon niet genoeg om tweeënhalf uur door de gymnastiek van de verbeelding te gaan, zodat de lichten aan het eind van de show weer aan kunnen komen en ik comfortabel thuis ben en niet echt wordt beïnvloed.

Maar nu ik mijn oefeningen, mijn esthetiek en mijn voorkeur voor zorg heb omgezet, heb ik gemerkt dat het meer van iedereen eist: de makers, de artiesten, het publiek, zelfs de producers.

Met zorg is het niet alleen een intellectuele en abstracte notie van? Leven? of? ervaring? dat staat op het spel. Zorg gaat over heel aardse dingen: lichamen, land. Er is een directere consequentie met vlees. En dus, als ik het lichaam naar de aandacht vraag, wat heeft dat dan nodig?

Ik ga eerst en vooral naar huis. Dat is waar ik de vorm van zorg heb ervaren die het mogelijk heeft gemaakt om er zelfs over te praten, over iets te praten. - Diane Exavier

Zorg is geen idee. Het voedt mensen, biedt onderdak. Het is aanraking. Het is het tegenovergestelde van comfortabel als het probeert comfort te bieden.

Zorg gaat over uitbreiding en verzorgen.

Het gaat echt niet om gedachten (zoals in intellect). Ik bedoel, kijk waar? Dacht je? heeft ons gekregen. Deze mensen en hun antics uit de Verlichting! Het is wild.

AB: Dus in? Extensie en verzorging? hoe merk je dat je ook bepaalde parameters rond zorg instelt? Hoe definieer je jouw zorgethiek als het ware?

DE: Oké, ik ben zo blij dat je dit hebt gevraagd. Omdat dit eigenlijk een belangrijk, belangrijk ding voor mij is: een project van leven maar ook schrijven - dit probeert mijn zorgethiek te definiëren.

Ik ga eerst en vooral naar huis. Dat is waar ik de vorm van zorg heb ervaren die het mogelijk heeft gemaakt om er zelfs over te praten, over iets te praten.

En dus begint een definitie van mijn zorgethiek met een praktijk van relatie. Ja! Een ethiek van zorg is een zoektocht naar een relatie.

Natuurlijk denk ik eerst aan mijn familie - mensen die ik het geluk had dat ik de leiding had over mijn zorg. Maar daarna vrienden, collega's, zelfs tijdelijke kennissen. Wie ben je? Waar kom je vandaan? Wat doe jij hier? Dit zijn de vragen.

Naarmate de antwoorden overeenkomen of afwijken, kan ik het verwantschapsniveau meten.

Weet je, ik voel me vaak het meest verzorgd als cultivatie en groei een rol spelen. - Diane Exavier

U kunt dus mijn familie zijn of u kunt niet mijn familie zijn. Het is cool. Maar als we die vragen van bovenaf beantwoorden, dan kunnen we het eens zijn over onze wederzijdse menselijkheid en het in beweging houden of samenkomen.

Ik moet je lichaam als menselijk en humaan registreren. Zodat zelfs als we vreemden blijven, er enige zorg zal zijn geweest. Dus vrijgevigheid is ook in het spel. Maar ook onderscheidingsvermogen.

AB: Mmmmm.

DE: Er is een Haïtiaanse uitdrukking, Tout mounn se mounn, men tout mounn pa menm. Het betekent ? Alle mensen zijn mensen, maar niet alle mensen zijn hetzelfde.? Ik voel dat dit het motto is van een ethiek van zorg.

Maar het moet een omkering zijn van hoe diezelfde vragen vaak worden gebruikt om mensen te politeren.

AB: Wat bedoel je daarmee?

DE: ?Wie ben je? Waar kom je vandaan? Wat doe jij hier?? Dit zijn mijn vragen als ze zich openen voor de mogelijkheid om met mensen om te gaan.

Maar dit zijn dezelfde vragen gesteld door mensen die zich inzetten voor witheid, imperium en verdrijving als middel om deuren te sluiten en grenzen te creëren. Dus die initiërende impuls naar [intracommunale] identificatie verandert in een bedreiging [als het die arena verlaat].

AB: Wanneer voel je je het meest verzorgd?

DE: Laat me in mijn gevoelens komen.

AB: Zeer mijn shit.

DE: Weet je, ik voel me vaak het meest verzorgd als cultivatie en groei een rol spelen.

Dus wanneer iemand me een maaltijd kookt of iets kleins doet om gemak of comfort voor mij te creëren, verbaast het me meestal omdat ik echt een zelfvoorzienend persoon ben. En ik vind het niet leuk om om hulp te vragen. Maar wanneer ik word geholpen zonder zelfs maar de moed te hebben om erom te vragen. Zorg!

Omdat het betekent dat iemand naar mij heeft gekeken en naar me heeft uitgekeken.

Ik zou alleen [mijn moeder] geven en geven, en ik denk dat het veel invloed heeft gehad op hoe ik zorg zie als iets dat niet transactioneel is, maar iets dat ook zijn eigen regels heeft. - Amani Bin Shikhan

Maar ook om hulp vragen - dit is iets waar ik echt aan wil werken!

Ik ben zelden geïnteresseerd in mijn zorg - niet dat ik het niet verdien. Ik weet gewoon dat ik genoeg wordt verzorgd en wanneer er meer zorg komt, zal het komen en zal ik buitengewoon dankbaar zijn.

En ik krijg werkelijk opgewonden als ik zie dat zorg de wereld in gaat zonder de garantie van een directe transactie. Wanneer iemand een kleine handeling verricht: een deur vasthouden, een MetroCard vegen, tassen vasthouden en een routebeschrijving geven.

Daar zit geen garantie in, toch? Jij niet? alles daarvoor. En toch! Het voelt als een oefening in de hoop dat iemand hetzelfde voor je zal doen. En we hebben deze onzichtbare wonderen nodig. Dat is hoe de geest werkt!

Misschien is dat waarom ik me nooit echt zorgen maak over de zorg voor mezelf. Ik alleen? weet - vertrouw - dat ik zal worden verzorgd omdat ik probeer te verzorgen - neigen naar dingen om me heen elke dag.

En omdat Ik heb zoveel andere mensen gezien, zo onzichtbaar als het soms kan zijn, mijn hele leven lang. Ik denk dat dat geloof is.

AB: Het is zo gek omdat dat laatste stukje precies zo klinkt als mijn moeder. Precies. En het zou me gek maken omdat ik nooit het grote beeld van haar zorg kon zien.

Ik zou haar alleen geven en geven zien, en ik denk dat het veel heeft beïnvloed hoe ik zorg zie als iets dat niet transactioneel is, maar iets dat ook zijn eigen regels heeft - en als iemand die zich vaak ongeschonden voelt? in welke hoedanigheid dan ook, het maken van die harde lijnen eromheen is moeilijk, omdat het voelt alsof ik het grotere plaatje verlies in het nastreven van de kleinere winsten.

Maar dan komt de ethiek van zorg, zijn praktijk en prestaties naar voren: is het gewoon narcistisch? Is het behoud? Wat is het? Dan vind ik mezelf terug bij af.

Ik ben zo ge intrntrigeerd door je soort rekeing van zorg om die reden.

DE: Moeilijk en constant hetzelfde. Ik zit hier met mijn ogen te rollen naar mijn eigen begrip van zorg zoals ik het heb genoemd, omdat ik echt weet dat het waar is, ook al voel ik het niet.

Het zijn altijd onze moeders, is het niet?

AB: Altijd. Altijd, altijd, altijd.

DE: Echt gepraat, ik ben een ongelooflijk eenzame persoon. Altijd geweest. Als kind zat ik urenlang stil. Soms was het vrede. Maar meestal was het eenzaamheid.

Ik heb altijd het gevoel dat er een hol gat in me zit. En ik leef ermee. Ik ben eraan gewend geraakt. Het flakkert soms op en zit nutteloos tegenover anderen.

En laat me er niet eens mee beginnen om te zien hoe mijn moeder zorgt en geeft en geeft - geef en geef en geef, zoals je hebt gezegd - en krijg hurkzit terug! Maar ze stond altijd op om opnieuw te geven. Ik snapte het niet.

Maar het is echt het grote plaatje? of gewoon een andere manier om tijd te begrijpen en te zien. Ze gaf niet voor de kleine winsten. Dat is geen echte overwinning.

Ik denk echt dat er iets gebeurt als je geconfronteerd wordt met het lichaam? dat wanneer je naar iemand uitreikt, er een oneindigheid is gecreëerd tussen het vlees.

En ik denk dat dat de tijd is waarnaar ze keek, daar leeft de overwinning.

Dus dat is geen minuut, een uur, een week, een paar maanden, zelfs een jaar. Het rekent erop dat iemands tijd eerlijk wordt gemaakt. Dat is de werkelijke? Lange boog? van gerechtigheid of wat dan ook die onzinzin is. Maar je kunt er niet komen als je niet neig en hard werkt voor het heden.

AB: Mijn hersens worden zo gomachtend over deze shit. Het is allemaal zo veel en ook niet genoeg en sommige dingen zijn urgent. Maar ik voel je RE: eenzaam kind. Hetzelfde, hetzelfde, hetzelfde. Nog steeds hetzelfde.

Ik denk alleen maar aan deze draad die ik laatst las. De tweet zei: "alsof ik vaak het gevoel heb dat ik mijn lichaam, mijn woorden, mijn blik enz. Op een manier gebruik waarvan ik hoop dat die het verleden van de persoon zal bereiken."

Het raakt me gewoon de hele tijd - hoe moeilijk het is om te zorgen en te zorgen op een manier die impactvol is en niet alleen maar een manier die ons het gevoel geeft dat we genoeg hebben gedaan. Weten wanneer zorgen niet genoeg is en weten wanneer je meer moet duwen of zo. Het is allemaal zo? abstract.

Dit alles wil zeggen dat je gedachten helpen die verbeelding voor mij uit te rekken van wat zorg is - wat de heiligheid en bruikbaarheid ervan is.

DE: Genade. Dat is echt mijn grootste succes en mijn grootste fout.

Ik probeer constant mijn lichaam op iemands pad te zetten in de hoop dat de tijd zal verbreken en dat ik hun verleden kan bereiken of dat ze mijn verleden en heden kunnen bereiken, neigen naar die geschiedenis, een toekomst tegemoet gaan.

Wat is het gebruik [van zorg], zoals op een echte, utilitaire manier? Het is zo, zo, zo moeilijk.

AB: Het is maar ik kan de impuls niet afschudden dat het gewoon zo is? essentieel voor mij. En niet om voor je te praten, maar het voelt alsof je je op dezelfde manier voelt.

DE: Ja! Ik was gisteren aan het schrijven en het enige woord dat ik kon bedenken om deze impuls te beschrijven was? Vitaal?

AB: Heel erg bedankt voor dit - voor uw tijd, uw perspectief. Ik kan niet wachten tot mensen deze lezen.

DE: Dank je wel, zoveel voor het reiken en schrijven en voor het proberen en zorgen elke verdomde dag.

AB: Meisje! Jij ook! Ik heb altijd ontzag in de ogen.

Diane's Life Balms:

1. Wandelingen en water: Je kunt niet echt linken naar water, maar ik heb mijn wateropname deze zomer met zo'n 200 procent verhoogd en het gezicht verheugt zich. Ik hou ook van en moet wandelingen maken. Dat is eigenlijk de belangrijkste levensbalsem.
2. Huidsverzorging: Ik heb een enorm vette huid. Ik gebruik de Ole Henriksen Balance-lijn - de gelreiniger en hydrator - anderhalf jaar en het heeft echt geholpen met puistjes, verstopte poriën en het onder controle houden van de olie. De sauna scrub van diezelfde lijn warmt op als je het op je gezicht aanbrengt en het is als,? Ooh la la !? De lijn is super prijzig, maar duurt erg lang en de site van Ole Henriksen heeft de hele tijd verkoop. Ze hebben ook een redelijk betaalbare kit voor proefafmetingen die je ongeveer drie maanden zal duren, lang genoeg om te vertellen of het voor jou werkt.
3. Boeken: Meest recent? Migrant Brothers? door Patrick Chamoiseau,? In the Wake: On Blackness and Being? door Christina Sharpe, en? de zwarte maria? door Aracelis Girmay.

Zoals de gedachten van Diane Exavier? Volg haar reis op Twitter en Instagram.

Amani Bin Shikhan is een cultuurschrijver en -onderzoeker met een focus op muziek, beweging, traditie en herinnering - vooral als ze samenvallen. Volg haar op Twitter.Foto door Asma? Bana.

Healthline en onze partners kunnen een deel van de inkomsten ontvangen als u een aankoop doet via een link hierboven.