Ik kreeg officieel een diagnose van angst om 24 uur, hoewel ik officieus al op jonge leeftijd leefde. Ik was een nerveus kind en zeer beïnvloedbaar.
Toen ik acht jaar oud was, na getuige te zijn geweest van een vampier in een tv-show, was ik zo getraumatiseerd dat ik drie weken lang met een wollige sjaal om mijn nek sliep - en het was zomer! Hoe mijn ouders me ook probeerden te verzekeren, ik kon het gevoel van gevaar niet wegnemen.
Toen ik groeide, groeide de angst met mij. Ik had constant het gevoel dat er iets ergs ging gebeuren. Iemand van wie ik houd zou bij een ongeluk betrokken zijn, ik zou een hersentumor diagnose krijgen? je krijgt de foto.
Dus, gezien mijn temperament, kun je je voorstellen hoe het afgelopen jaar - met Brexit, onverwachte verkiezingsuitslagen en bezuinigingen op de financiering voor de National Health Service - demoraliserend was. Het voelde alsof de wereld uit de hand liep.
En maanden geleden was het ergste van allemaal gebeurd in mijn geboortestad Manchester, Engeland.
Een terreuraanslag op een concert van Ariana Grande liet 22 doden en meer dan 60 gewonden, waaronder kinderen, achter. Twitter was een zee van mensen die wanhopig foto's van hun geliefden tweeten, op zoek naar bevestiging dat ze veilig waren.
Ik kon niet geloven wat er gebeurde. Mijn angst ging overdrive. Ik huilde hysterisch en voelde toen zelfzuchtig omdat ik niemand kende die direct was getroffen. De gebeurtenissen bevestigden die stem in mijn hoofd, alsof het altijd al goed was geweest: ?Ik zei het toch. Er is eindelijk iets ergs gebeurd.?
Heel Manchester rouwde in de dagen die volgden. We huilden samen, voelden ons boos en boden ondersteuning. Ik was er trots op deel uit te maken van een stad die zo snel samenkwam. Het symbool voor Manchester is een bij, en het is waar: we blijven bij elkaar. Iedereen maakt deel uit van de korf.
Drijvend blijven
In tijden van onrust, of dat nu politiek, sociaal of persoonlijk is, is het gemakkelijk om in wanhoop te vervallen. Niemand voelt zich graag hulpeloos of iets dat hem overgeleverd is.
Dus wat kan er gedaan worden? Nou, een prominente sportpsycholoog heeft me ooit een les geleerd die ik nooit zal vergeten. Hij zei:? Richt je niet op alle dingen die je niet kunt beheersen. Concentreer je op de dingen die je kunt beheersen, en leg al je energie daarin.
Dit is iets dat ik waardeer. Wanneer ik me overweldigd voel en alles in het leven gaat? Tittels omhoog? (zoals de Britten zeggen), dit is mijn techniek van keuze. Ik kan bijvoorbeeld niet bepalen wanneer of als er iets ergs gebeurt. Het is uit mijn handen, en geen enkele zorg zal het voorkomen.
Maar ik kan regelen hoe ik me dagelijks gedraag en hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hier zijn enkele van mijn technieken.
Cognitieve gedragstherapie
Cognitieve gedragstherapie (CGT) helpt me om de dwangmatige verontrustende gedachten in mijn hoofd te rationaliseren. CGT-oefeningen, zoals het invullen van gedachtekaarten, zijn een geweldige manier om irrationele gedachten te verwoorden en om te benadrukken of er klassieke klassieke denkfouten zijn, zoals catastroferen? of? gedachten lezen? - zijn aanwezig. De gebruiker beoordeelt vervolgens of er solide bewijs is om te bewijzen dat de verontrustende gedachte zal plaatsvinden (9 van de 10 keer, het is een nee).
Ten slotte moedigt de oefening de gebruiker aan om het scenario vanuit een rationeel perspectief te herschrijven. Bijvoorbeeld:? Ik ben bang dat er iets ergs zal gebeuren als ik vandaag het huis verlaat, maar het is gewoon angst en dat is oke. Ik ben veilig.?
Ademhalingstechnieken
Als ik me in paniek voel en een moment nodig heb om te kalmeren, gebruik ik ademhalingstechnieken, zoals buikademhaling en rebreathing (denk aan bruine papieren zak).
Afleidingstechnieken
Als de angst toeslaat terwijl ik erop uit ben, dan gebruik ik afleidingstechnieken om gedachtetrajecten mentaal te veranderen en mijn onderbewustzijn rust te gunnen. Game-apps op telefoons zijn hier goed voor. Interne wiskundige vergelijkingen zijn ook geweldig, of iets eenvoudigs, zoals proberen alle personages in je favoriete tv-programma te noemen.
Ik kan niet controleren of of wanneer tragedie toeslaat. Maar ik kan controleren of ik mezelf een slaaf heb laten zijn om te vrezen of in plaats daarvan mijn gewone leven voort te zetten. Deze positieve focus is een krachtige manier om op koers te blijven in tijden van ontbering.
Tijdens instabiele tijden komen mensen samen. Er zal altijd iemand in je hoek zijn.
Claire Eastham is een blogger en de best verkopende auteur van? We're All Mad Here.? U kunt contact met haar opnemen haar website of tweet haar @ClaireyLove.�
