Een recent verhaal stelde dat 66 procent van de nieuw gediagnosticeerde volwassenen met het Asperger-syndroom zelfmoord overwegen.
Laten we daar even over nadenken.
Temidden van alle zorgen over de cijfers, vond ik een artikel dat echt goede ideeën heeft over waarom we over zelfmoord nadenken. Maar het gezichtspunt van een NT (neurotypisch - iemand zonder autisme) maakt me een beetje ongeldig. Een molshoop is een berg voor een aspie? Kom op. Ik ben niet klein genoeg om te denken dat een molshoop een berg is; een berg is een berg, en alleen omdat je gereedschap hebt om erop te klimmen en ik niet, betekent dat niet dat mijn gereedschap iets is om naar neer te kijken. Maar ik dwaal af?
Ik heb officieel mijn autismediagnose op 25 ontvangen. Ik zou als een nieuw gediagnosticeerde volwassene worden beschouwd. Maar voor mij komen de zelfmoordgedachten omdat ik me een last voel. En dat heb ik altijd zo gevoeld. Mijn eerste suïcidale gedachte was toen ik 13 was.
Is het mogelijk dat het niet alleen nieuw gediagnosticeerde volwassenen zijn? Hoe zit het met de diagnose tienerjaren? Kinderen?
Het is gemakkelijk om te denken, ik ben het probleem. Ik kan zo veel mensen in mijn verleden bedenken die me het gevoel gaven dat ik hun tijd niet waard was. Ik kan situaties in het heden bedenken dat ik mentaal niet ben voorbereid. Soms doen die me denken dat ik zoiets dergelijks wil doen. Ik begrijp dit als een chemische onevenwichtigheid, maar veel mensen doen dat niet.
Ik heb op verschillende manieren gehandeld tijdens meltdowns waardoor zelfmoord een haalbare optie leek in mijn gedachten. Ik heb korte gedachten gehad zoals, drink gewoon het hele ding, doe het, snel, en lange gedachten: betaalt de levensverzekering uit als je zelfmoord pleegt?
Ik heb echter al vroeg geleerd dat zelfmoord nooit het antwoord is. Ik zag de effecten die het nemen van je eigen leven heeft op geliefden op tv, en ik redeneerde dat als zo veel shows de ervaring de volgende vorm gaven:? Hoe kan die en die zo egoïstisch zijn? dan moet dat zijn hoe zelfmoord wordt bekeken - als een zelfzuchtige daad. Ik besloot om mijn familie daar nooit doorheen te brengen. Hoewel ik nu weet dat zelfmoordgedachten een symptoom zijn van een groter probleem, ben ik blij dat ik deze les al vroeg heb geleerd.
Elke keer dat de gedachte bij me opkomt, heb ik het overwonnen - tot het punt dat het gewoon een? Hulpje is? herinnering dat ik nog steeds in leven en bloeien in sommige opzichten. Vooral in de manier van mezelf overleven. Ik weiger mezelf te laten saboteren. Kortom, ik denk gewoon twee keer aan alles voordat ik het doe, dan denk ik aan de meest waarschijnlijke uitkomst. Dit heeft ertoe geleid dat ik succesvol ben voor iemand met een handicap.
NTs denken met hun onderbewustzijn, wat betekent dat hun bewuste geest niet de focus heeft om input te herkennen, zoals oogcontact, lichaamstaal, gezichts bewegingen, enz. Hun bewuste geest hoeft alleen maar te verwerken wat er gezegd wordt, hun hersenen veel sneller te maken op socialiseren dan de onze.
Onze hersenen en onderbewustzijn werken anders dan die van hen, en ons denkproces omvat tekstverwerking in plaats van subtiele signalen. De conversationele problemen die gepaard gaan met dit soort denken kunnen leiden tot semantische meningsverschillen en misverstanden.
We verlangen aansluiting, waarschijnlijk meer dan het NT, en de angst voor verwarring zorgt er vaak voor dat we verkeerd worden geïnterpreteerd als misschien agressief, irritant of opzettelijk verwarrend. (Opmerking: Soms kunnen we grappig worden geïnterpreteerd.)
Dit kan ertoe leiden dat een NT bang, boos, verward of nieuwsgierig is door ons gedrag of gebrek aan wederkerigheid. Meestal proberen ze in de gevoelstaal te praten, en subtiele signalen versnellen het tempo van het gesprek. We hebben de neiging om ons gevoelig te voelen bij dit soort uitwisselingen. In onze gedachten denken we: zie je niet hoe moeilijk ik het probeer?
Meer dan eens, heeft deze inzinking me het gevoel gegeven dat ik een idioot ben en heb me toen kwaad gemaakt. Ik ben een vurige ziel, maar dat zijn we niet allemaal. Sommigen van ons zijn vriendelijker en ontvankelijker voor de tirades van iemand die lijkt te weten wat er gebeurt. Alexithymia slaat weer toe.
Omdat we proberen te achterhalen of we irritant zijn, begrepen, effectief communiceren, enz., Met behulp van onze oren in plaats van onze ogen, missen of verwarren we vaak visuele signalen door de NT-persoon, wat leidt tot meer misverstanden. Mensen zijn bang voor wat ze niet begrijpen en haten waar ze bang voor zijn. Het laat ons vaak afvragen: haten neurotypicals ons?
Ze haten ons echter niet. Ze begrijpen ons gewoon niet, omdat het moeilijk voor ons is om onze emoties uit te leggen. Die kloof moet worden overbrugd. We kunnen niet rondlopen met het idee dat ze ons haten en dat ze niet rond kunnen lopen zonder begrip. Het is gewoon geen acceptabele situatie.
Als een persoon met autisme zocht en zocht ik naar iets dat ik kon doen om deze kloof te overbruggen. Ik merkte alleen dat ik mezelf moest accepteren en dat mijn partner mijn behoeften moest begrijpen. Zelfacceptatie is een gestage en onvoorwaardelijke liefde voor het zelf en was iets dat ik niet altijd heb gehad. En toch is er geen andere manier om naast elkaar te bestaan, en dat is heel echt.
Eigenwaarde is gebaseerd op wat je van jezelf vindt. Als je je eigenwaarde ontleent aan wat anderen van je denken, zal het voor altijd afhankelijk zijn van je gedrag. Dit betekent dat wanneer andere mensen je negatief beoordelen omdat ze een kernsmelting hebben, je een slecht gevoel over jezelf zult hebben. Je zult je vreselijk voelen over jezelf voor iets waar je geen controle over hebt. Wat voor zin heeft dat?
Door jezelf te accepteren, laat je de illusie los dat je een neurologisch probleem psychologisch kunt beheersen.
Het is belangrijk voor het welzijn van de persoon met autisme om zelfrespect te hebben. Eigenwaarde beïnvloedt alles wat we doen - inclusief zelf pijn doen en doden.
Als jij of iemand die je kent overweegt zelfmoord te plegen, dan is er hulp. Reik naar de Nationale zelfmoordpreventiehotline op 1-800-273-8255.
Er is oorspronkelijk een versie van dit artikel verschenen Arianne's werk.
Arianne Garcia wil leven in een wereld waarin we allemaal met elkaar overweg kunnen. Ze is een schrijver, een kunstenaar en een voorstander van autisme. Ze blogt ook over het leven met haar autisme. Bezoek haar website.
