Een jaar geleden, toen ik me dit jaar door een zware taak worstelde, besloot ik naar de koffiebar op de hoek te gaan en mezelf daar te trakteren? lattes (de truc is dat je jezelf ervan overtuigt dat een drankje met caramel, fudge en slagroom als ontbijt telt).
Dit was een zeldzame beloning voor mij. Ik had met opzet de koffiecultuur in de loop van vier decennia van het leven weerstaan. Ik had eigenlijk al minder dan een dozijn kopjes geconsumeerd sinds mijn geboorte, en gaf de voorkeur aan grinnikend te lachen om de afhankelijkheid van andere mensen - van de leraren van de basisschool die piepschuimbekers de hele dag op hun bureau hielden, tot de medewerkers van mijn krantendienst die ' ik ben begonnen met werken aan het zuigen van hun Starbucks, koop er nog twee en quaff op de weg.
Maar afgelopen oktober, nadat ik naar de plaatselijke koffiebuurt was gereisd en dat eerst had geprobeerd? latte met pompoen, nootmuskaat en kaneel - plus die schuimige melk en suiker - ik werd overspoeld met inspiratie. Terug op mijn bureau tikte ik door de revisies van een artikel en genoot ik van de zoetheid, de warmte, de high van de cafeïne en het feit dat ik het langer kon laten duren dan de meeste snoepjes.
Ik snelde vlug in de koffiecultuur die ik minzaam had vermeden: voornamelijk schrijven bij koffiehuizen, de plaatsen uitzetten die de minder bittere brouwsels aanboden, kletsen met andere klanten in de rij over Haïtiaanse vs. Salvadoraanse melanges. Ik ben me ervan bewust dat het een tamelijk slechte ondeugd is om te hebben. Maar elke ochtend begon ik, zodra ik wakker werd, na te denken over koffie.
Nu stelde ik mezelf vragen: ik had vrienden die het zouden begeven en daardoor hoofdpijn kregen. Hoe kon ik voorkomen dat ik zoiets zou worden die mensen?
Wat als ik mezelf het om de dag liet hebben - zou dat me kunnen helpen om afhankelijkheid te voorkomen?
Misschien als ik het alleen op de moeilijkste dagen op mijn werk had?
Wat als ik het vaker zou bestellen maar een halve caf?
En toen vroeg ik me af: als ik zo voorzichtig moet zijn met mijn voedsel- en koffiegrenzen, was ik dan maar één venti PSL verwijderd van de hele tijd dat ik het nodig had?
Waar zitten cafeïne en koffie als het op verslaving aankomt?
Ik heb me altijd afgevraagd of ik een verslavende persoonlijkheid heb. Ik leun constant op mijn favoriete snacks om moeilijke taken uit te voeren, en ik moet meestal grenzen stellen aan mijn schuldige geneugten om overmatig eten te vermijden.
Terug op school, toen de eetzaal onbeperkte toppings van ijs aanbood, zocht ik genoeg naar hen dat ik twee dagen per week aanduidde? IJsdagen? en twee andere dagen? chocoladedagen? dus ik zou Sno-Caps niet afschrikken door elke studiepauze.
Ik weet niet zeker of het psychologisch normaal is om zo veel te filosoferen over iemands schuldige genoegens, en ik heb meer vrouwen horen praten dan mannen. Maar ik heb me ook afgevraagd: betekent het denken aan bepaalde stoffen dat iemand kwetsbaar is voor afhankelijkheid? Wat wijst op een? Verslavende persoonlijkheid? hoe dan ook? Is het een glibberige helling? En hoe bepaal je of een genegenheid voor een bepaalde stof de lijn overschrijdt en er afhankelijk van is?
Ik denk dat we ons allemaal afvragen waar de grens ligt tussen een schuldig genoegen en een drugsverslaving.
Dus begon ik te lezen over afhankelijkheid van legale stoffen, zoals voedsel en wijn. Ik schreef uiteindelijk een artikel over verslaving voor een grote krant, maar ik concentreerde me niet zozeer op koffie. Toen ik echter een van de pioniers in de studie van voedselverslaving interviewde - een arts die in 2009 de Yale Food Addiction Scale had gemaakt - had ik een vraag.
Vroeg ik, proberend zo nonchalant mogelijk te klinken, hoe iemand kon zien of ze toevallig verslaafd waren aan koffie.
? Koffie is niet ingedeeld onder middelengebruiksstoornissen? ze vertelde me.
Ik heb gekeken naar de meest recente editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5), het standaard compendium van diagnoses en classificaties van psychiatrische patiënten gebruikt door artsen en overheidsinstanties. De DSM-5 bevatte een lijst met stoffen die mogelijk een stoornis bij het gebruik van de stof kunnen veroorzaken? of het nu mild of ernstig is.
De meeste stoffen waren wat je zou verwachten:
- alcohol
- tabak-
- hennep
- stimulerende middelen (cocaïne, methamfetaminen)
- hallucinogenen (LSD)
- opioïden
Maar geen cafeïne.
Dat betekent niet dat het er in de toekomst niet zal zijn. In feite plaatst de DSM-5 cafeïnegebruiksstoornis in een categorie met de naam 'Voorwaarden voor verder onderzoek'.
Evenzo is voedselverslaving - of verslaving aan suiker of vet - momenteel niet geclassificeerd als een 'gebruiksafwijking'? in de DSM-5, maar de onderzoeken worden voortgezet. Daarom ontwikkelden experts in voedselverslaving de Yale Scale, hun maatstaf voor het bepalen van afhankelijkheid. Ze baseerden het op de criteria van de DSM-5 voor andere gebruiksstoornissen en stelden 35 vragen over afhankelijkheid.
De DSM-5 heeft een eigen checklist om te zien of een persoon op weg is naar een verslavingsziekte. Er zijn 11 vragen die vragen over gedrag in de afgelopen 12 maanden.
Een persoon die antwoordt? Ja? bij 2 van de 11 vragen is er sprake van een milde gebruiksstoornis. Het beantwoorden van meer vragen positief betekent dat een persoon een? Gematigde? of? ernstig? wanorde. Dit spectrum van ernst is een verandering ten opzichte van de vorige versie van de DSM die stofproblemen verdeelde in ofwel? Misbruik? of? afhankelijkheid.?
Dus ik las de 11 DSM-5-criteria en paste ze toe op mijn eigen leven.
Ben ik de stof blijven gebruiken ondanks negatieve gezondheidseffecten? Had ik daardoor een probleem in mijn relaties? Heb ik zin in? de stof (een nieuwe categorie voor de DSM-5)? Heb ik geprobeerd te stoppen, maar gefaald? Als ik naar de lijst keek, besefte ik dat ik, ondanks mijn overdenken en strategieën, niet echt kon zeggen dat ik op het spectrum van gebruiksstoornissen zat? nog.
Ik heb behoorlijk goede wilskracht en ben in staat om grenzen te stellen, hoewel ik mezelf kan zien ingaan op een koffieroutine.Maar aan de andere kant, ik ben een beetje laat voor werk geweest omdat ik stopte om een latte te pakken. (Misschien komt dat alleen omdat ik nog niet één van de strategieën van de koffie-veteranen heb geleerd: stop eerst op kantoor en ga dan op jacht naar wat.)
Ik las een artikel uit 2015 in Preventie een tijdschrift over een Alabama-vrouw die op een koude ochtend zo veel chocolade nodig had, dat ze haar dochters van 3 en 4 maanden in de auto vastbond om naar het tankstation te rijden, alleen voor een Snickers-bar. Dat leek meer wanhopig dan alles wat ik had gedaan voor mijn cafeïnehoudende lekkernijen.
Betekent dit alles dat het gebruik van koffie als een kruk prima is?
Cafeïne heeft ook het zeldzame onderscheid van het zijn in de DSM voor het mogelijk veroorzaken van een stof? stoornis (in plaats van een? gebruik? stoornis). Dit betekent dat de DSM voor nu herkent dat cafeïne ontwenningsverschijnselen veroorzaakt na stopzetting. Deze symptomen kunnen zijn:
- angst
- prikkelbaarheid
- vermoeidheid
- misselijkheid
De DSM-5 erkent ook niet dat mensen afhankelijk zijn van cafeïne en meer en meer cafeïne nodig hebben om dezelfde high te bereiken. Dit onderscheid kan veranderen als verder onderzoek naar cafeïne wordt gedaan. Een groep onderzoekers die helpen bij het aanpassen van informatie over de stoornis van gebruiksvoorwerpen voor de DSM-5 legde in één review uit dat meer studies met specifiek grotere monsters en meer diverse groepen nodig zijn.
Een andere recensie uit 2013 gepubliceerd in het Journal of Caffeine Research door onderzoekers van Johns Hopkins en de University of Vermont kwam meteen uit:
? Cafeïne is de meest gebruikte drug ter wereld. Hoewel het gebruik van lage tot matige doses cafeïne over het algemeen veilig is, tonen steeds meer klinische onderzoeken aan dat sommige cafeïnegebruikers afhankelijk worden van het medicijn en niet in staat zijn om het verbruik te verminderen ondanks de kennis van terugkerende gezondheidsproblemen die samenhangen met het voortgezette gebruik. De Wereldgezondheidsorganisatie en sommige gezondheidswerkers erkennen cafeïneafhankelijkheid als een klinische aandoening.?
En een onderzoeker van Duke merkte in 2014 een beoordeling van de cafeïnegebruiksstoornis op dat:? Het kan voor sommige gezondheidswerkers moeilijk zijn om te accepteren dat cafeïnegebruik kan leiden tot dezelfde soorten pathologisch gedrag veroorzaakt door alcohol, cocaïne, opiaten of andere drugs van misbruik. Toch zijn er aanwijzingen dat sommige individuen psychologisch en fysiologisch afhankelijk zijn van cafeïne, hoewel de prevalentie en ernst van deze problemen onbekend is.
Waar gaat ons dat heen?
Het valt niet te ontkennen dat pompoenkruid lattes vooral recepten zijn
Fall lattes bevatten vaak veel suiker en vet (afhankelijk van de toppings), twee ingrediënten waarvan volgens specialisten in de voedingsverslaafde afhankelijkheid kan zijn. Dus wat als pompoenkruid lattes een speciaal recept zijn voor mogelijke hunkeren? Ik zou nieuwsgierig zijn om te weten hoeveel mensen hun schuldige geneugten wankelen of hen vastkoppelen aan specifieke taken, en hoe ver ze het nemen.
Maar voor nu denk ik dat ik nog steeds ver genoeg van afhankelijkheid af ben, dat ik waarschijnlijk mijn gearomatiseerde lattes nu nog niet zal hoeven te verlaten. Het is misschien belangrijker voor mij om te stoppen met mezelf te slaan boven mijn kleine beloningen.
Sterker nog, een studie van mei 2017, gepubliceerd door Britse onderzoekers, zei dat veel mensen ten onrechte geloven dat ze 'voedselverslaafden' zijn? en kan bepaalde voedingsmiddelen beperken tot het punt dat ze er nog meer naar verlangen.
Dus het lijkt erop dat als het gaat om? Schuldig? genoegens, het feit dat ik me schuldig voel, is misschien wel het minst gezonde deel.
Caren Lissner is een journalist en schrijver die heeft geschreven voor de New York Times, de Atlantische Oceaan en de Harper's. Haar eerste roman, Carrie Pilby, werd omgezet in een film die momenteel op Netflix staat. Meer van haar schrijven is te vinden op carenlissner.com.
