Wat is separatieangststoornis?
Afscheidingsangst is een normaal onderdeel van de ontwikkeling van kinderen. Het komt vaak voor bij baby's tussen de 8 en 12 maanden oud en verdwijnt meestal rond de leeftijd van 2. Het kan echter ook bij volwassenen voorkomen.
Sommige kinderen hebben symptomen van verlatingsangst tijdens hun lagere school en tienerjaren. Deze aandoening wordt separatieangststoornis of SAD genoemd. Drie tot vier procent van de kinderen heeft SAD.
SAD heeft de neiging om algemene gemoedstoestanden en geestelijke gezondheidsproblemen aan te geven. Ongeveer een derde van de kinderen met SAD krijgt de diagnose geestesziekte als volwassene.
Symptomen van separatieangststoornis
Symptomen van SAD treden op wanneer een kind wordt gescheiden van ouders of verzorgers. Angst voor scheiding kan ook angstgerelateerd gedrag veroorzaken. Enkele van de meest voorkomende gedragingen zijn:
- klampen zich vast aan ouders
- extreem en ernstig huilen
- weigering om dingen te doen die gescheiden moeten worden
- lichamelijke ziekte, zoals hoofdpijn of braken
- gewelddadige, emotionele driftbuien
- weigering om naar school te gaan
- slechte schoolprestaties
- niet op een gezonde manier om te gaan met andere kinderen
- weigeren alleen te slapen
- nachtmerries
Risicofactoren voor separatieangststoornis
SAD komt vaker voor bij kinderen met:
- een familiegeschiedenis van angst of depressie
- verlegen, timide persoonlijkheden
- lage sociaal-economische status
- overbezorgde ouders
- een gebrek aan geschikte ouderlijke interactie
- problemen met kinderen van hun eigen leeftijd
SAD kan ook optreden na een stressvolle levensgebeurtenis zoals:
- verhuizen naar een nieuw huis
- van school wisselen
- scheiden
- de dood van een naaste familielid
Hoe wordt separatieangststoornis gediagnosticeerd?
Kinderen met drie of meer van de bovenstaande symptomen kunnen de diagnose SAD krijgen. Uw arts kan extra tests bestellen om de diagnose te bevestigen.
Uw arts kan u ook zien omgaan met uw kind. Dit geeft aan of uw opvoedstijl van invloed is op hoe uw kind omgaat met angst.
Hoe wordt separatieangst behandeld?
Therapie en medicatie worden gebruikt om SAD te behandelen. Beide behandelmethoden kunnen een kind helpen om op een positieve manier met angst om te gaan.
Behandeling
De meest effectieve therapie is cognitieve gedragstherapie (CGT). Met CBT leren kinderen coping-technieken voor angst. Gebruikelijke technieken zijn diepe ademhaling en ontspanning.
Ouder-kind interactietherapie is een andere manier om SAD te behandelen. Het heeft drie hoofdbehandelingsfasen:
- Kindgerichte interactie (CDI), die zich richt op het verbeteren van de kwaliteit van de ouder-kindrelatie. Het gaat om warmte, aandacht en lof. Deze helpen het gevoel van veiligheid van een kind te versterken.
- Moedergerichte interactie (BDI), die ouders informeert over waarom hun kind angstig is. De therapeut van je kind zal een moedige ladder ontwikkelen. De ladder toont situaties die angstige gevoelens veroorzaken. Het vestigt beloningen voor positieve reacties.
- Oudergerichte interactie (PDI), waarmee ouders duidelijk communiceren met hun kind. Dit helpt om slecht gedrag te beheren.
De schoolomgeving is een andere sleutel tot een succesvolle behandeling. Je kind heeft een veilige plek nodig om te gaan wanneer ze zich angstig voelen. Er moet ook een manier zijn voor uw kind om met u te communiceren, indien nodig tijdens schooluren of op andere momenten wanneer ze niet thuis zijn. Ten slotte moet de leraar van uw kind de interactie met andere klasgenoten aanmoedigen. Als je je zorgen maakt over het klaslokaal van je kind, spreek dan met de leraar, het principe of een studieadviseur.
geneesmiddel
Er zijn geen specifieke medicijnen voor SAD. Antidepressiva worden soms gebruikt bij oudere kinderen met deze aandoening als andere vormen van behandeling niet effectief zijn. Dit is een beslissing die zorgvuldig moet worden overwogen door de ouder of voogd van het kind en de arts. Kinderen moeten nauwlettend worden gecontroleerd op bijwerkingen.
Effecten van separatieangststoornis op het gezinsleven
Emotionele en sociale ontwikkeling worden beide ernstig beïnvloed door SAD. De aandoening kan ertoe leiden dat een kind ervaringen die cruciaal zijn voor de normale ontwikkeling, vermijdt.
SAD kan ook het gezinsleven beïnvloeden. Sommige van deze problemen kunnen zijn:
- gezinsactiviteiten die worden beperkt door negatief gedrag
- ouders met weinig of geen tijd voor zichzelf of voor elkaar, wat resulteert in frustratie
- broers en zussen die jaloers worden op de extra aandacht die het kind krijgt met SAD
Als uw kind SAD heeft, praat dan met uw arts over behandelingsopties en manieren waarop u het effect op het gezinsleven kunt helpen beheren.
