Het kwam het meest over me 's nachts, nadat mijn kleine meisje in bed lag. Het kwam nadat mijn computer was uitgeschakeld, nadat mijn werk was opgeborgen en de lichten waren uitgedaan. Dat is het moment waarop de verstikkende golven van verdriet en eenzaamheid het hardst toeslaan, steeds weer opnieuw naar me toe komen en me dreigen te onderdrukken en me in mijn eigen tranen te verdrinken.
Ik had eerder met depressie te maken gehad. Maar in mijn volwassen leven was dit zeker de meest meedogenloze wedstrijd die ik had meegemaakt.
Natuurlijk wist ik waarom ik depressief was. Het leven was hard, verwarrend en eng geworden. Een vriend had zijn leven genomen en al het andere spiraalsgewijs naar beneden toe. Mijn relaties leken allemaal te breken. Oude wonden met mijn familie kwamen naar de oppervlakte. Iemand waarvan ik geloofde dat ze me nooit zou achterlaten, is gewoon verdwenen. En alles opgestapeld bovenop me als dit gewicht dat ik niet meer kon dragen.
Als mijn dochter er niet was geweest, voor me op het land stond terwijl de golven me steeds dreigden te vertragen, ben ik er eerlijk gezegd niet zeker van of ik het zou overleven.
Niet overleven was echter geen optie. Als alleenstaande moeder had ik niet de luxe om uit elkaar te vallen. Ik had niet de mogelijkheid om te breken.
Ik pushte door depressie voor mijn dochter
Ik weet dat dit de reden is waarom depressie me 's nachts het meest heeft geraakt. Gedurende de dag had ik iemand die volledig op mij vertrouwde. Er was geen andere ouder die in de coulissen wachtte om het over te nemen terwijl ik door mijn verdriet werkte. Er was niemand anders om in te taggen als ik een slechte dag had.
Er was maar een klein meisje, van wie ik meer hou dan van wat dan ook, of iemand anders in deze wereld, op mij rekenen om het bij elkaar te houden. Dus ik deed mijn best. Elke dag was een gevecht. Ik had beperkte energie voor iemand anders. Maar voor haar, duwde ik elk grammetje kracht dat ik had aan de oppervlakte.
Ik geloof niet dat ik in die maanden de beste moeder was. Ik was zeker niet de moeder die ze verdiende. Maar ik dwong mezelf dag na dag uit bed te komen. Ik kwam op de vloer en speelde met haar. Ik nam ons mee op mama-dochteravonturen. Ik vocht door de mist om telkens weer op te komen. Ik heb dat allemaal voor haar gedaan.
In sommige opzichten denk ik dat een enkele moeder me misschien uit de duisternis heeft gered. Haar kleine lampje scheen elke dag helderder en feller, en herinnerde me eraan waarom het zo belangrijk was om door de pijn die ik voelde te vechten.
Elke dag was het een gevecht. Laat er geen twijfel over bestaan: er was ruzie. Ik dwong mezelf terug te gaan naar reguliere therapie, zelfs als het vinden van de uren om dit te doen onmogelijk leek. Er was dagelijks een gevecht met mezelf om op de loopband te komen, het enige dat voor altijd in staat was om mijn geest op te ruimen, zelfs als ik me alleen maar onder mijn lakens wilde verstoppen. Er was de slopende taak om contact te maken met vrienden, toe te geven hoe ver ik was gevallen en langzaam het ondersteuningssysteem dat ik per ongeluk in mijn waas had vernietigd, opnieuw op te bouwen.
Dit is kracht
Er waren babystapjes en het was moeilijk. Op zoveel manieren was het moeilijker omdat ik een moeder was. Tijd voor zelfzorg leek nog beperkter dan voorheen. Maar er was ook die stem die in mijn hoofd fluisterde, me eraan herinnerend dat dit kleine meisje dat ik zo gezegend heb om het mijne te noemen op me rekende.
Die stem was niet altijd aardig. Er waren momenten dat mijn gezicht in tranen was doorweekt en ik alleen in de spiegel keek om die stem te horen zeggen: "Dit is geen kracht. Dit is niet de vrouw die je wilt dat je dochter ziet.? Logisch, ik wist dat die stem verkeerd was. Ik wist dat zelfs de beste moeders soms uit elkaar vallen en dat het goed is voor onze kinderen om ons te zien worstelen.
In mijn hart wilde ik echter gewoon beter worden. Ik wilde beter zijn voor mijn dochter, omdat alleenstaande moeders niet de luxe hebben om te breken. Die stem in mijn hoofd was altijd snel om me eraan te herinneren hoezeer ik faalde in mijn rol elke keer als ik die tranen liet vallen. Voor de duidelijkheid: ik heb behoorlijk veel tijd doorgebracht in de therapie om over die stem te praten.
Bottom line
Het leven is moeilijk. Als je me een jaar geleden had gevraagd, had ik je verteld dat ik het allemaal had begrepen. Ik zou je hebben verteld dat de stukjes van mijn leven als puzzelstukjes samen waren gekomen en dat alles zo idyllisch was als ik me had kunnen voorstellen.
Maar ik ben niet perfect. Dat zal ik nooit zijn. Ik heb angst en depressie ervaren. Ik val uit elkaar als het moeilijk wordt. Gelukkig heb ik ook het vermogen om mezelf uit die valkuilen te halen. Ik heb het eerder gedaan. Ik weet dat als ik weer ondergesleept word, ik het ook dan zal doen.
Ik trek mezelf op voor mijn dochter - voor ons allebei. Ik zal het voor onze familie doen. Kort gezegd: ik ben een alleenstaande moeder en ik heb niet de luxe om te breken.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Een alleenstaande moeder naar keuze na een reeks serieuze gebeurtenissen leidde tot de adoptie van haar dochter, Lea is ook auteur van het boek Single Infertile Female en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt contact opnemen met Leah op haar persoonlijke website (LeahCampbellWrites.com) op twitter (sifinalaska) en Facebook.
