Een paar jaar geleden, toen mijn relatie met mijn nu-fianc ?, Mike, nog vers en nieuw was, bekende hij me: "Ik heb ADHD."
?En dan?? Ik zei tegen mezelf: harten waar mijn leerlingen waren.
Het duurde maar een paar maanden voordat ik besefte wat dat feitelijk voor mij betekende, voor hem en voor onze relatie samen.
In de geest van? Liefde? Ik merk dat ik terugkijk naar het goede, slechte en verhelderende van hoe het is om iemand met ADHD lief te hebben.
De man is transparant. Soms hebben mensen met ADHD tics of kleine onwillekeurige bewegingen. Voor mijn verloofde ?, manifesteren deze zich onder stress. Brede ogen vliegen, zijn tandvlees over een glas wrijven, heen en weer lopen - dit zijn allemaal tekenen dat Mike onder druk staat. Dat betekent voor hem dat hij niet weg kan komen als hij iets onder het tapijt poetst. Voor mij betekent het dat ik scherp ben afgestemd op wanneer iets hem dwars zit. En om voor een gelijk speelveld te zorgen, moedigt dit me aan om zo eerlijk en transparant mogelijk te zijn.
Hij herinnert zich alleen wat echt belangrijk is. De uitdaging om bij een partner met ADHD te zijn, is het korte-termijngeheugen, of het ontbreken daarvan. Dit onthult zich in de kleine dingen zoals het vergeten om papieren handdoeken te kopen, de verjaardagen van dierbaren te missen en soms nooit te reageren op een sms of e-mail. Dit kan ongelooflijk frustrerend zijn, maar het helpt je te onthouden dat het niet opzettelijk is, het is niet in zijn macht en als hij zich alles kon herinneren wat hij zeker zou doen. Wanneer er iets echt belangrijks langskomt, schrijft hij zichzelf e-mails, kalenderherinneringen, post-its, laat hij zelf voicemails achter; hij vergeet nooit wat er toe doet. Ik weet dat hij zeker onze trouwerij zal halen, ook al vergeet hij steeds hoe laat (en soms met datum) het hele verhaal begint.
Koffie helpt. Ik vind dit nog steeds geweldig - koffie helpt kalmeer hem. Mike kan gemakkelijk twee, drie, vier, vijf kopjes koffie oppoetsen zonder uit zijn vel te barsten. Na het eten kan espresso me de hele nacht wakker houden, maar het veroorzaakt niet zulke problemen voor mensen die hyperactief zijn. Wanneer de ADHD-symptomen toeslaan, heeft hij een beker. Het stelt hem op zijn gemak tot het punt waarop hij niet meer hyperactief is dan ik ben (zonder koffie). Kant extraatje: hij is een totale koffiesnob geworden (en ja, ik beoordeelde hem hiervoor), wat betekent dat onze keuken altijd gevuld is met de beste bonen van San Francisco.
Focus is niet gegarandeerd. Midden in het gesprek, wanneer zijn ogen afdwalen naar het dromenland, nemen mensen het in de gaten en vragen zich af waarom hij niet verloofd is. Mike's brein werkt zo snel, hij gaat verder van het gesprek naar het volgende probleem dat hij in zijn hoofd moet oplossen voordat anderen zelfs maar klaar zijn met het voltooien van een gedachte. Mijn vingers voor zijn gezicht knippen helpt - soms.
Man, kan hij schoonmaken! Weet je wat sommige mensen doen als ze niet stil kunnen zitten? Zij maken schoon. Zorgvuldig zo. Geen hoek onbenut, geen uitwerpdeken uitgevouwen. En het is glorieus.
We kunnen onze strijd niet kiezen, maar we kunnen ervoor kiezen om het goede te zien in de mensen van wie we houden en in de situaties waarin we worden voorgesteld. Ik zou niets veranderen aan Mike's ADHD. Het geeft hem karakter, humor en zelfs wat elleboogvet.
Renata is Healthline's directeur van Integrated Product & Program Marketing. Als ze geen inkomsten gaat verzinnen, oefent ze een vreugdevol en gezond leven door naar San Francisco te rennen, wijn te proeven in Sonoma en te knuffelen met haar witte pluizige hond Odie.
