Het begon voor het eerst na een grote bestelling Chinees eten. Ik was dolenthousiast om een vegetarisch Chinees restaurant te vinden dat mijn adres afleverde, en in mijn opwinding bestelde ik een paar te veel gerechten.
Ongeveer een uur na de maaltijd begon ik me onwel te voelen. Ik gaf het de schuld dat ik gewoon te veel toegeeflijk was. Ik probeerde een paar maagzuurremmers en ging liggen. Maar de pijn nam niet af. Het werd zelfs erger - veel erger. Ik begon een beetje in paniek te raken toen de verschroeiende pijn in mijn borstbeen zich door mijn maag en in mijn rug verspreidde. Op zijn hoogtepunt voelde het alsof ik van voren naar achteren was gespietst, alsof een ijzeren staaf me door mijn ribben en mijn rug spleet. Ik kronkelde van pijn. Tussen het nemen van rafelige lucht happen, vroeg ik me serieus af of ik misschien een hartaanval kreeg.
Mijn vriend op het moment (nu mijn man) was bezorgd en nam mijn rug wrijvend tussen mijn schouderbladen. Dit leek een deel van de druk te verlichten, maar de aanval duurde een paar uur voort totdat ik hevig ziek was. Toen leek de pijn te verdwijnen. Uitgeput viel ik in een diepe slaap.
De volgende dag voelde ik me leeg en emotioneel kwetsbaar. Ik stelde me voor dat dit een eenmalig evenement was. Ik had geen idee dat deze symptomen me de volgende vijf jaar zouden kwellen, van verkeerde diagnose tot verkeerde diagnose. Het was mijn lichaam kennen en de overtuiging hebben dat het goed was, droeg me er doorheen.
Alleen het begin
In die jaren werd ik midden in de nacht wakker met deze ondraaglijke pijn op de borst, de buik en de rug minstens om de week. Een afspraak met mijn huisarts kreeg te maken met vage suggesties voor een diagnose. Hij vroeg me om een voedseldagboek bij te houden om te zien of we een bepaalde trigger konden identificeren. Maar ik had net zo veel kans om een aanval te krijgen nadat ik simpelweg een glas water had gedronken, zoals ik was na het verspillen van junkfood. Ik wist dat het niet om het eten ging.
Elke keer maakte de pijn me wakker uit mijn slaap. Mijn geschreeuw en beweging zou mijn partner wakker maken zijn slaap. De finale was altijd hetzelfde: ik belandde in de badkamer. Pas toen kreeg ik een tijdelijke verlichting.
Verkeerd gediagnosticeerd en van pijn
Vrienden en familie speculeerden dat ik misschien een maagzweer had, dus ging ik terug naar het kantoor van de dokter. Maar mijn arts vertelde me dat het gewoon indigestie was en antacida voorgeschreven had, die niets deden om de extreme pijn die ik ervoer te verdoven.
Omdat de afleveringen sporadisch waren, duurde het even voordat duidelijk werd dat de behandeling niet werkte. Na nog een jaar van de hel had ik er genoeg van en besloot ik om nog een andere mening te zoeken. In mijn derde algemene poging om te begrijpen wat er mis was, schreef een nieuwe arts esomeprazol voor, een medicijn om de hoeveelheid zuur in de maag te verminderen. Ik moest elke dag de pillen innemen, ondanks dat ik een paar keer per maand aanvallen had. Ik merkte geen afname van de frequentie van mijn afleveringen en begon de hoop te verliezen dat ik ooit een duidelijk behandelplan zou hebben.
Als je bedenkt dat 12 miljoen Amerikanen elk jaar een verkeerde diagnose stellen, dan denk ik dat ik niet de uitbijter was, maar dit maakte de ervaring niet eenvoudiger.
Eindelijk een antwoord
Ik maakte een afspraak om mijn dokter te bezoeken nogmaalsen deze keer besloot ik dat ik niet wegging tot ik wat nieuwe informatie had.
Maar toen ik de kamer binnenkwam, was mijn gebruikelijke dokter nergens te bekennen en was er een nieuwe dokter in zijn plaats. Deze arts was helder en opgewekt, sympathiek en levendig. Ik voelde meteen dat we al meer vooruitgang boekten. Na een paar controles en het bekijken van mijn geschiedenis, was hij het ermee eens dat er meer aan de hand was dan alleen indigestie.
Hij stuurde me voor bloedonderzoek en een echo, wat misschien mijn redding was.
Ik had galstenen. Veel galstenen. Ze blokkeerden mijn galkanaal en veroorzaakten pijn en overgeven. Ik wist toen nog niets van de galblaas, maar ik heb geleerd dat het een klein orgaan is naast de lever die gal opslaat, een spijsverteringsvocht. Galstenen, die afzettingen zijn die zich in de galblaas kunnen vormen, kunnen variëren van een rijstkorrel tot een golfbal. Hoewel ik geen typische galsteenkandidaat leek te zijn - aangezien ik jong ben en binnen een gezond gewichtbereik - was ik een van de meer dan 25 miljoen Amerikanen die door de aandoening worden getroffen.
Ik was zo dankbaar om eindelijk een antwoord te krijgen. Elke keer dat ik mijn arts in het verleden had gevraagd en over mijn symptomen klaagde, voelde het alsof ik zijn tijd aan het verspillen was. Ik werd keer op keer weggestuurd, met een oplossing die een verband bleek te zijn voor mijn symptomen. Maar ik wist dat wat ik had meer was dan alleen een geval van indigestie, vooral omdat het vaak op een lege maag gebeurde.
Genezen en dankbaar
Mijn arts heeft me ingepland voor een operatie om de galblaas te verwijderen. Ik was een beetje nerveus om een deel van mijn lichaam te laten verwijderen, maar zonder de operatie was er een groter risico dat de galstenen terugkwamen. Pijn terzijde, de potentieel dodelijke complicaties met galstenen waren het risico niet waard.
Toen ik wakker werd in de verkoeverkamer vertelde mijn chirurg me dat mijn galblaas was vol van galstenen. Hij zei dat hij nog nooit zo'n nummer in één persoon had gezien en sympathiseerde met al de pijn die ik had ervaren. Op een vreemde manier was het een opluchting om dit te horen.
Afhalen
Terugkijkend wens ik dat ik in het begin had aangedrongen op verdere tests. Medische professionals zijn opgeleide, gekwalificeerde, toegewijde experts. Maar ze kunnen het niet weten allesen soms maken ze fouten. Ik was terughoudend om de mening van mijn arts in twijfel te trekken, ook al voelde ik dat mijn symptomen niet werden beheerst door de medicatie die hij had voorgeschreven. In de jaren daarna ben ik een betere voorstander geworden van mijn eigen gezondheid en kan nu de drijvende kracht zijn om uit te zoeken wat precies de oorzaak is van een steeds terugkerende reeks symptomen, als het zich voordoet.
Ieder van ons is een expert in wat normaal en goed is voor ons lichaam en onze eigen gezondheid. We moeten op de geïnformeerde meningen van onze artsen vertrouwen om de beste keuzes te maken voor ons algehele welzijn. Maar we moeten ook waakzaam blijven en blijven zoeken naar antwoorden. Wij zijn onze eigen beste gezondheidskampioenen.
Fiona Tapp is een freelance schrijver en opvoeder. Haar werk is te zien op The Washington Post, HuffPost, New York Post, The Week, She Knows en anderen. Ze is een expert op het gebied van pedagogiek, een leraar van 13 jaar en een master in het onderwijs. Ze schrijft over een verscheidenheid aan onderwerpen, waaronder ouderschap, onderwijs en reizen. Fiona is een Brit in het buitenland en als ze niet schrijft, geniet ze van onweersbuien en maakt ze met haar peuter auto's. U kunt meer informatie vinden op Fionatapp.com of tweet haar @fionatappdotcom.
