Ik had zo'n honger en een gezonde, rijpe banaan zat voor me op de tafel. Ik wilde het eten, maar ik kon het niet. Ik had al mijn toegewezen calorieën voor vandaag maximaal benut. Dat is toen ik zei? Schroef het ,? en sloot restrictief eten voorgoed weg.
Het grootste deel van mijn leven heb ik moeite gehad met problemen met het lichaamsbeeld. Ik ben altijd een bochtig meisje geweest - nooit zwaar, alleen? Zachter? dan de meeste van mijn vrienden. Ik was de eerste in mijn cirkel die borsten kreeg en in één zomer uit een trainingsbustehouder tot een C-cup losbarstte. En ik heb altijd een lul gehad.
Er waren absoluut dingen om van te houden met die bochten, maar ik voelde me vaak zo mollig naast mijn magere vrienden die nog niet helemaal waren ontwikkeld. Ik weet nu dat dit echt het begin was.
Um, waar kwamen deze 25 pond vandaan?
Ik begon met het overgeven van maaltijden toen ik 13 was, en dat ongezonde gedrag ging door tot begin twintig. Uiteindelijk kreeg ik hulp. Ik begon met therapie. Ik maakte vorderingen. En tegen mijn dertig zou ik willen dat ik kon zeggen dat ik op een gezonde plek was met mijn lichaam.
Maar de waarheid is dat ik altijd een beetje gefixeerd bleef door die cijfers op de schaal. Daarna heb ik 25 kilo uit het niets gehaald.
Ik eet een goed uitgebalanceerd, meestal geheel voedsel, dieet. Ik oefen. Ik heb hard gewerkt om de nadruk te leggen op gezondheid en kracht boven schaalnummers en maten van de broek. Mijn arts heeft me verteld dat de gewichtstoename te maken heeft met de leeftijd (mijn metabolisme vertraagt) en hormonen (ik heb endometriose, waardoor mijn hormonen naar de achtbaan gaan). Geen van deze verklaringen maakte dat ik me bijzonder goed voelde over de extra bagage die ik nu droeg en voelde niet alsof ik het verdiende.
Dus gewichtstoename was een slag. Een die me terug liet vallen naar ongezond gebied. Niet binging en purgeren - maar wanhopig op zoek naar een dieet dat me terug zou kunnen brengen naar waar ik was.
Helaas werkte niets. Niet de intensieve trainingsplannen die ik eerder had geprobeerd. Geen koolhydraten snijden. Calorieën niet meegerekend. Zelfs niet de dure maaltijdbezorgdienst waarvoor ik me aanmeldde als een laatste inspanning. Twee jaar lang probeerde ik dat gewicht te verliezen. En gedurende twee jaar gaf het geen krimp.
Tijdens dat gevecht strafte ik mezelf. Mijn kleding paste niet meer, maar ik weigerde grotere maten te kopen omdat dat het gevoel had een nederlaag toe te geven. Dus ik stopte overal heen, omdat het pijnlijk was om uit de kleren te bobberen die ik had.
Ik bleef mezelf vertellen dat als ik gewoon 5, 10 of 15 pond kwijt zou zijn, ik me weer comfortabel zou voelen. Ik bleef mezelf vertellen dat het gemakkelijk moest zijn.
Het was niet? In tegenstelling tot mijn tienerjaren en vroege 20s, toen ik binnen twee weken 10 ponden kon laten vallen, ging dit gewicht nergens heen als ik het probeerde.
Het breekpunt
Ik raakte ongeveer een maand geleden een breekpunt. Ik was eigenlijk uitgehongerd. Alles wat ik wilde was een banaan, maar ik bleef proberen mezelf erbuiten te praten. Ik zei tegen mezelf dat ik mijn calorieën al had gehad voor vandaag.
En toen raakte het mij: dit was gek. Niet alleen werkte het niet, maar ik wist ook beter. Ik ben in therapie geweest en heb met voedingsdeskundigen gesproken. Ik weet dat een dieet op de lange termijn nooit echt werkt, zoals onderzocht door Traci Mann, PhD. Ik weet dat Sandra Aamodt, neurowetenschapper, zegt dat beperking het alleen maar erger maakt. En ik weet dat het negeren van mijn lichaam als het me zegt dat het honger heeft, nooit een goed idee is.
Ik weet ook dat mijn geschiedenis me heeft voorbereid om tot het uiterste te gaan, en dat is precies wat ik deed. En het is iets waarvan ik nooit heb gewild dat mijn dochter er getuige van is of van zou leren.
Dus, zei ik? Schroef het.? Ik ga niet meer van mijn leven verspillen door de omvang van mijn lichaam te controleren. Ik heb me aangesloten bij een positieve anti-diëten gemeenschap die een vriend voorstelde. Ik begon meer te lezen over indachtig eten en probeerde die gewoontes toe te voegen aan mijn dagelijks leven. Ik heb een paar honderd dollar uitgegeven aan broeken, bh's en zelfs badpakken die echt passen. Ik heb een bewuste beslissing genomen om nooit meer te diëten.
Betekent dit dat ik voor 100 procent genezen ben van mijn imagoproblemen en ongezond denken? Absoluut niet. Dat is een proces. En de realiteit is dat ik op een bepaald moment in de toekomst misschien weer op deze weg val. Ik ben een werk in uitvoering en er zijn enkele lessen die ik misschien nodig heb om te blijven leren.
Weiger in te dienen
Ik weet nu, zonder enige twijfel, dat een dieet niet de weg is naar gezond zijn. Niet voor iedereen, en vooral niet voor mij. Ik wil mijn leven niet verspillen met het tellen van calorieën, het beperken van voedsel en proberen mijn lichaam tot onderwerping te dwingen.
Weet je wat? Mijn lichaam wil zich niet onderwerpen. En hoe meer ik er tegen vecht, hoe ongelukkiger en ongezonder ik word.
Er is een hele gemeenschap van voedingsdeskundigen, onderzoekers, artsen en gezondheidsverdedigers die een einde maken aan de obsessie van onze cultuur. Het kostte me net wat langer om aan boord te komen. Maar nu ik hier ben, hoop ik echt dat ik nooit meer van deze wagen af val.
Meestal hoop ik dat mijn dochter opgroeit in een wereld waar die obsessie helemaal niet bestaat. Ik weet dat dat bij mij begint en het begint thuis.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Een alleenstaande moeder naar keuze, na een reeks sereenachtige gebeurtenissen die leidde tot de adoptie van haar dochter. Lea is ook de auteur van het boek Enkele onvruchtbare vrouw en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt via Leah verbinding maken met Leah Facebook, haar website, en tjilpen.
