Toen mijn vrouw Leslie en ik ons tweede kind hadden, wisten we intuïtief - zoals ik denk dat alle ouders dat doen - dat het kiezen van favorieten een nee-nee was. Maar als kinderen groeien en betrokken raken bij activiteiten, is er een koppeling die moet plaatsvinden. Althans tot op zekere hoogte. An,? Ik neem X, en jij neemt Y? soort dingen.
Dit zorgt ervoor dat elk kind dezelfde kansen heeft om de activiteiten te doen waar ze van houden. Het maakt het ook mogelijk dat de collectieve oudereenheid op twee plaatsen tegelijkertijd is.
En als we steeds opnieuw hetzelfde paar paren, probeerden we dat te combineren. We hebben dit gedaan om niet alleen de kansen die we onze kinderen hebben gegeven in evenwicht te brengen, maar ook om de tijd te verdelen die we elk individueel met elk kind doorbrachten. Als ik er een leek te nemen om vaker te dansen of softballen, en Leslie nam de andere mee naar therapieën of Kindermusik, ruilden we. Balans was belangrijk voor ons.
Ergens onderweg ontving Leslie een diagnose van kanker.
Ze daalde langzaam in de loop van ongeveer zes jaar totdat ze stierf. En in de loop van die tijd, haar vermogen om? Paren? geslonken. En uiteindelijk, buiten schuld van haar, werd ik de enige verzorger van de kinderen totdat de kanker het roer overnam. Ze stierf twee jaar geleden.
En of het te wijten was aan verdriet, stress of de strikt beperkte tijd, ik ben op een gegeven moment gestopt met uitbalanceren.
Lily, mijn jongste dochter, heeft autisme. Haar behoeften zijn aanzienlijk. Er zijn therapieën om deel te nemen, vergaderingen, doktersafspraken, tests en follow-ups. En overal waar ze gaat, blijf ik.
Laat haar niet vallen en haal haar later op. Emma, mijn oudste dochter, heeft gewoon een lift nodig. Een rit naar je werk. Een ritje naar huis. Een rit om te dansen. Een rit terug. En ergens daarbinnen, moet ik dingen gedaan krijgen - het koken, de was, het gazon.
De onbalans herkennen
Ik merkte dat ik me richtte op Lily's wil, met uitsluiting van Emma's: Lily's televisiekeuzes, haar muziek, waar ze in het huis gaat. Het was gemakkelijker om aan haar eisen te voldoen, zodat ik me kon concentreren op het avondeten of de was dan op het gevecht.
Emma, van haar kant, speelde goedhartig op haar telefoon of bracht tijd door in haar kamer. Ze is een tiener. Sommige daarvan zijn te verwachten. Maar uiteindelijk besefte ik, dat ben ik niet echt ouderschap een van hen. Ik laat Emma aan haar lot over, laat Lily de tv gijzelen en huishoudelijk werk doen. Ik ben de meid in een huishouden dat mijn kinderen beheren.
En ja, er zijn veel redenen waarom het moeilijk is om een alleenstaande ouder te zijn. Maar uiteindelijk was de belangrijkste reden dat mijn focus dreef? het is makkelijker.
Ik realiseerde me een paar maanden geleden dat ik Emma in ongeveer een week niet echt had gezien. Ze begon plannen te maken met vrienden. Ze had een baan. Ze had dansen. Ze had school. Zeker al die dingen zijn een normaal onderdeel van een tiener die opgroeit, en ik wil of wil er geen enkele elimineren. Maar er was iets in alles dat ontbreekt: ik.
Naarmate ze ouder wordt, vermindert haar tijd thuis en onder mijn hoede noodzakelijkerwijs. We voeden onze kinderen op om ons te verlaten. (Dat is tenminste het idee.) En als Emma naar de universiteit gaat (laat haar alsjeblieft naar de universiteit gaan), verwacht ik dat ze een baan zal vinden en het huis zal verlaten.
En naarmate ze meer en meer onafhankelijk wordt en meer eigen beslissingen gaat nemen, hoop ik dat het vertrouwen dat ze bouwt een sterk gevoel van trots en onafhankelijkheid creëert. Maar dit is het. Ik heb nog een beperkte hoeveelheid tijd over en ik moet er het beste van maken. Ik moet dat proces begeleiden.
Hoe ik die onbalans probeer te herstellen
Heeft u een kind met speciale behoeften, betekent dat niet dat uw andere kind dat wel heeft? nodig heeft. Het betekent niet eens dat je andere kind? Minder heeft? nodig heeft. Het betekent alleen dat je andere kind dat heeft? ? Andere? nodig heeft. ? Verschillende? nodig heeft.
Er is misschien nooit een perfecte balans. Maar er moet een poging zijn. Hier is die van mij:
Stap 1: Herken de ongelijkheid
Ik ben te tevreden geweest om Lily toe te staan om gedurende de dag de voorwaarden te dicteren en de uren te bellen nadat ze naar bed is gegaan als? Onze tijd? voor Emma en mij. Als Lily kijkt, The Wiggles ,? dan heeft Emma een kans nodig om iets te bekijken. Ik moet vechten. Ik moet omgaan met de stress en de strijd om een goede ouder te zijn.
Er zal nooit een tijd komen dat ik geen was meer heb om te doen. Maar mijn tijd thuis met mijn dochter zal eindigen. Ik moet dienovereenkomstig prioriteiten stellen.
Stap 2: Plan de tijd
We hebben allebei werk. We willen allebei tijd vrij maken voor vrienden. Maar? we kunnen samen tijd weg van huis plannen. Smartphones en dagelijkse planners helpen ons met onze andere verplichtingen. Ze kunnen ook de hulpmiddelen zijn om ons hierbij te helpen.
Stap 3: Ontmoet haar op haar eigen terrein
We moeten onze tijd samen doorbrengen met wat Emma wil doen, in plaats van wat Lily kan verdragen. Dat betekent niet dat we de tijd die we allemaal samen doorbrengen als gezin, laten varen - dat is net zo belangrijk!
Maar dit is anders. Films, kamperen, winkelen, dineren, minigolfen, bowlen, pretparken? dit kunnen grote verplichtingen zijn, maar dat is waar schema's voor zijn. Het kan geen passieve tijd zijn. Het moet actief zijn. Geen telefoons (behalve sociale media-aandelen, uiteraard).
Stap 4: Doorgaan
Maak een routine. Help haar om te begrijpen dat dit geen flits in de pan is. Dit is iets dat zij en ik samen doen, alleen wij tweeën. Het is belangrijk voor mij. Misschien zal het niet elke week zijn. Maar het is de nieuwe routine.
Mijn tijd met mijn kinderen is beperkt
Vorige week gingen Emma en ik naar het winkelcentrum. We winkelden, praatten, lachten en pakten een hapje op de food court. Het was al lang geleden. Ze is waarschijnlijk de afgelopen zes maanden meer dan een dozijn keer naar het winkelcentrum geweest, altijd met vrienden, maar nooit met mij.
Ze vroeg of we een roadtrip konden maken. Dat is de volgende. We nemen een dag en rijden ergens naartoe. We stoppen en maken foto's en overnachten in een andere stad.
School begint over zes weken. Routines zullen veranderen. Huiswerk zal haar nachtschema opnieuw domineren. Een stuk of musical zal weg vreten in welke vrije tijd ze heeft achtergelaten na het dansen en huiswerk. Maar we zullen onze time-out doorhakken. Ik zal mijn tijd tussen haar en haar zus beter in balans houden.
Leren om tijd vrij te maken voor al je kinderen, gebeurt niet van de ene dag op de andere. Het moeilijkste is om consistent te blijven en de nieuwe routine te bepalen. Ik heb twee jaar besteed aan het vaststellen van deze passieve houding. Haar meenemen naar de film gaat het niet repareren.
Ze heeft geen? Speciale behoeften? maar haar behoeften zijn speciaal voor mij. Het is tijd om dat aan haar te bewijzen.
Jim Walter is de auteur van Gewoon een Lil-blog, waarin hij zijn avonturen beschrijft als een alleenstaande vader van twee dochters, van wie er één autisme heeft. Je kunt hem volgen op Twitter op @blogginglily.
