Het eerste dat ik je wil vertellen, is dat je een mens bent voordat je zelfs een patiënt bent met een depressieve stoornis.
Jarenlang wist ik die waarheid niet. Ik wist niet dat ik meer was dan een patiënt, dat ik meer was dan mijn ziekte, of dat ik deze wereld waardig was.
Eerlijk gezegd, dacht ik dat mijn leven alleen bestond uit verschillende schaduwen van duisternis, van mijn 21 psychiatrische hospitalisaties, van mijn eindeloze dagen in bed, van mijn weken niet douchen, en van mijn jaren van verdriet. Ik dacht dat dat alles was wat het ooit zou zijn.
Hoewel mijn perceptie geldig was, was en is het niet het geval.
Wat ik ben en wat we zijn, is zoveel meer dan dat. We zijn meer dan onze emoties. We zijn meer dan onze slechte dagen. We zijn meer dan onze duisternis. We zijn meer dan onze depressie.
We zijn een spectaculaire compilatie van kleine overwinningen die bestaan in het licht van de kansen die niet in ons voordeel zijn.
Tegen kleine overwinningen bedoel ik wakker worden, opstaan en die extra zware passen buiten je bed nemen. Ik bedoel, naar de badkamer lopen, je gezicht wassen, tanden poetsen en vochtinbrengende crème aanbrengen. Ik bedoel een douche nemen, schoon ondergoed aantrekken, wasgoed wassen, wasgoed vouwen en iets eten, ook al is het de koude pizza op het aanrecht van gisteravond. En ik bedoel het huis verlaten, hallo zeggen tegen een ander mens, het naar de dokter brengen, met de dokter praten en naar huis gaan om een dutje te doen.
Ik weet dat het gemakkelijk is om zulke kleine acties te bagatelliseren, maar ze tellen. Ze tellen omdat alles wat we met deze ziekte doen moeilijk is. Deze overwinningen zijn verborgen voor de wereld en niemand viert hoe baanbrekend ze zijn. Maar ze zijn de daad van het bestrijden van iets in ons dat we moeten accepteren in het aangezicht van een samenleving die weigert en we doen ze nog steeds.
Dit zijn enkele van mijn dagelijkse oefeningen die mijn leven ten goede hebben veranderd. Ik wens voor jou hetzelfde licht dat ik recent heb gevonden.
Sta me toe om te introduceren? De positieve Kate Depression-Busting Routine.?
1. In de ochtend, wanneer (en als) ik opsta, dans ik.
Ik heb er niet altijd zin in, maar als ik mijn lichaam een beetje geef, kan ik niet anders dan trots op mezelf te zijn. Naderhand zeg ik hardop: "Ja, wereld, ik dans, want vandaag, in het licht van de duisternis, ben ik nog steeds begonnen."
2. Ik loop naar beneden en beloon mezelf voor het opstaan.
Mijn traktatie is om een cappuccino te maken en mijn hond te knuffelen, Wafflenugget. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die met een depressie leeft, moet worden beloond voor het opstaan. Of het nu suikerig ontbijtgranen, een kat lekker of een bad is, doe het. Je verdient het.
3. Ik start mijn dagelijkse journaalboeking.
In mijn dagboek heb ik drie columns die ik bijhoud: grote kleine overwinningen, back to basics en mijn danklijst.
Grote kleine overwinningen zijn de? I DID IT? anomalieën van mijn leven. Voorbeelden zijn wanneer ik iets bak, ga voor een langere wandeling dan mijn gebruikelijke 20 minuten, of doe iets sociaal.
Back to basics vormen de basis van mijn zelfzorgregime: hygiëne, medicijnen, therapie, beweging, meditatie, eten, sociale tijd, etc. Ik volg ze allemaal en vier ze allemaal.
Mijn danklijst is mijn voortdurende herinnering aan de geschenken die ik heb. Ik schrijf iets op dat me een sprankje vreugde brengt. Gisteren schreef ik dat ik het leuk vond hoe mijn roze sneakers in de gele bladeren keken en dat ik douchte zonder dat mijn partner me meer dan drie keer moest vragen. Onthoud dat kleine dingen tellen.
4. Ik doe elke dag één ding voor iemand anders dan ikzelf.
Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat wanneer ik voor iemand anders dan mezelf zorg, ik het buiten de lens van mijn depressie vier. Bewijs dat ik vreugde buiten mezelf kan scheppen en dat mijn depressie meer dan waardevol is. Ik heb bijvoorbeeld gisteren met een briefje bloemen achtergelaten op de stoep van mijn buren en de daad bracht me vreugde.
5. Ik doe elke dag één ding voor mij.
Depressie zuigt me droog van het geloof dat ik alles waard ben. Maar als ik iets klein voor mezelf doe, herinnert het me eraan dat ik mezelf waardeer. Gewoonlijk betekent dit, met mijn lage energie, het bekijken van mijn favoriete programma of het genieten van mijn favoriete popcorn van de esdoornboter.
6. Ik doe elke dag één ding dat me ongemakkelijk maakt.
Onze hersenen kunnen complex zijn, maar bepaalde aspecten zijn eenvoudig. Elke dag doe ik een ding dat me bang maakt. Gisteren heb ik namens mijn koffiebedrijf een bedrijfsadvocaat aan de telefoon gesproken. Het vergde alle kracht in mijn lichaam en ziel om me kalm te houden, maar ik deed het. Het gesprek duurde 15 minuten. Naderhand heb ik eigenlijk een dutje gedaan omdat het dat belastend was. Maar als ik me ongemakkelijk voel, word ik een beetje meer een sterkere, gelukkiger en meer capabele versie van mezelf.
7. Ten slotte, ik reciteer, onthoud en verdedig deze waarheden:
- Geestelijke gezondheid is nog steeds gezondheid. We moeten onze geest behandelen als een gebroken been.
- Vriendelijk zijn is nog steeds een daad van kracht.
- Kleine stappen zijn nog steeds stappen vooruit.
- Vergeving van het zelf is het grootste instrument voor groei.
- Hulp vragen is moedig en de beste tool voor herstel.
- Er is geen schaamte in kwetsbaarheid.
- Herstel, hoewel hard, is mogelijk.
Dus, hoewel ik niet veronderstel om je te kennen of je duisternis te begrijpen, wil ik dat je weet dat ik hier bij je ben, ik zie je, en ik geloof van harte in ons allebei.
Met liefde en dork,
Kate Speer
