Shell-schok. Dat is het enige woord dat ik kan gebruiken om te beschrijven wat ik voelde toen ik begon met studeren. Ik worstelde als een vooraanstaande student en voelde me ontmoedigd door mijn prestaties en stressvolle omgeving. De familiale druk om door te gaan met het volgen van geneeskunde als een carrière was ongelofelijk. Hoe meer ze me onder druk zetten, hoe meer het voelde alsof ik verdronk in de twijfel of ik echt zou kunnen slagen.
Ik werkte zo hard en toch ging het niet goed met me. Wat was er mis met mij?
Juniorjaar, ik dacht na over mijn beroepskeuze. Ik had het gevoel dat het geen dokter was om voor mij te kiezen. Toen ik er meer over nadacht, realiseerde ik me dat ik het veld had gekozen, niet omdat ik erin geïnteresseerd was, maar vanwege mijn onsterfelijke behoefte om mijn ouders trots te maken. Uiteindelijk besloot ik om te stoppen met het volgen van medicijnen en me te concentreren op het maken van een carrière van iets waar ik een grote passie voor had: volksgezondheid.
Het krijgen van mijn ouders om mijn beslissing te ondersteunen was een gigantische hindernis om te springen, maar de grootste uitdaging die ik moest aangaan was eerst vrede sluiten met mijn beslissing. Dat is toen het allemaal begon - afgelopen zomer - toen ik in Boston, Massachusetts werkte.
Onontkoombare duisternis
Eerst kwamen de gevoelens van constante rusteloosheid en zorgen. Ik werd 's nachts wakker met een licht gevoel in het hoofd en misselijk. Mijn hoofd zou rennen, mijn hart voelde alsof het uit mijn borst klopte, en mijn longen waren niet in staat om de rest van mijn lichaam bij te houden terwijl ik worstelde om te ademen. Dit zou de eerste van de vele paniekaanvallen zijn die zouden komen.
Naarmate de zomer vorderde, besefte ik dat ik angst had ontwikkeld. De paniekaanvallen kwamen vaker voor. Ik kreeg van een therapeut te horen dat hij actief moest blijven en mezelf omringen met vrienden, wat ik deed, maar mijn toestand verbeterde niet.
Toen ik in september naar school terugkeerde, hoopte ik dat het druk maken met schoolwerk me zou afleiden en dat mijn angst uiteindelijk zou vervagen. Uiteindelijk heb ik precies het tegenovergestelde ervaren.
Mijn angst versterkte. Ik zou me angstig voelen voor en tijdens de les. Teleurstelling viel me weer tegen. Waarom werd ik niet beter? Plotseling terug op school voelde ik me verlammend. Toen kwam het ergste.
Ik begon lessen over te slaan. Slaap werd mijn ontsnapping. Zelfs als ik vroeg wakker werd, dwong ik mezelf weer in slaap te vallen, zodat ik mijn martelende geest kon verdoven. Ik zou huilen - soms zonder reden. Ik viel in een eindeloze cyclus van wrede gedachten.
Fysieke pijn voelde opeens als een afleiding van de emotionele zelfmarteling. De oorlog tussen mijn angst en depressie was meedogenloos.
Hoewel ik omringd was door vrienden, voelde ik me zo alleen. Mijn ouders schenen niet te begrijpen waarom ik me niet goed voelde, zelfs niet toen ik het hun probeerde uit te leggen. Mijn moeder stelde yoga en meditatie voor om mijn humeur te helpen. Mijn vader zei me dat het allemaal in mijn hoofd is.
Hoe kon ik ze vertellen dat ik op sommige dagen elke vezel van mijn wezen moet gebruiken om op te staan en de dag te beginnen?
Dankbaarheid en hoop voor de toekomst
Na maanden van therapie en ups en downs begon ik eindelijk antidepressiva te nemen en mijn ouders begrijpen nu hoe diep de pijn was die ik voelde.
En nu sta ik hier. Nog steeds angstig, nog steeds depressief. Maar een beetje meer hoopvol voelen. De reis naar dit punt was moeizaam, maar ik ben gewoon blij hier te zijn.
Vandaag wil ik gewoon mijn diepste dank betuigen aan mijn ouders, vrienden en iedereen die er voor mij is geweest.
Aan mijn ouders: ik kan je niet genoeg bedanken voor het accepteren van zelfs de donkerste delen van mij en zo onvoorwaardelijk van me houden.
Aan mijn vrienden: bedankt dat je me vasthoudt terwijl ik huil, me dwingt om te ademen als het fysiek onmogelijk wordt, en voor altijd mijn hand vast te houden door deze onmogelijke paar maanden. Dank aan alle mensen in mijn leven die er zijn geweest voor mij om naar toe te gaan en mij nooit een slecht gevoel te laten hebben.
Voor iemand die ooit iets dergelijks heeft meegemaakt, kan ik niet genoeg benadrukken dat je echt niet de enige bent. Je mag rondkijken en denken dat niemand anders in de wereld begrijpt waar je doorheen gaat, maar er zijn mensen die dat wel doen. Wees nooit bang of schaam je voor wat je doormaakt.
Wat je ook voelt of lijdt, wordt beter. In dit proces zul je meer over jezelf ontdekken dan je ooit had gedacht. Het belangrijkste is dat je zult ontdekken dat je een krijger bent en dat je op een dieptepunt kunt komen, maar dat je nergens heen kunt.
Als jij of iemand die je kent worstelt met depressie, is er meer dan één manier om hulp te krijgen. Probeer de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255 en neem contact op met bronnen bij u in de buurt.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Brown Girl Magazine.
Shilpa Prasad is momenteel een premed student aan de Universiteit van Boston. In haar vrije tijd houdt ze van tv-shows met dansen, lezen en binge-watch. Haar doel als schrijver voor Brown Girl Magazine is om contact te maken met meisjes over de hele wereld door haar eigen unieke ervaringen en ideeën te delen.
