De volgende inzending is van een anonieme schrijver. Ze wilden de privacy van de familie en geliefden van hun vriend niet schenden.
Beste beste vriend,
Ik mis je.
Maar ik zal je nooit veroordelen voor wat je gedaan hebt.
Hoe kon ik wanneer ik ook weet hoe het voelt om suïcidaal te zijn. Als ik ook weet hoe het is om me gevangen te voelen en alsof mijn leven waardeloos is.
Ik weet dat de maatschappij jou beoordeelde voor jouw acties. Toen je stierf, was het een misdaad in India om zelfmoord te plegen. Dat betekent dat, als je het overleeft, de wet je als een crimineel zou hebben behandeld. Het lijkt verkeerd. In plaats van je te helpen, zou de wet je gestraft hebben omdat je geestelijk ziek was. Vandaag is die wet veranderd, maar de maatschappelijke mindset met betrekking tot zelfmoord is dat niet.
Over psychische aandoeningen gesproken, ik begrijp waarom je niet openlijk hebt gesproken over hoe je je voelde. Het lijkt op de term? Geestesziekte? gewoon niet berekenen in de Indiase samenleving.
En natuurlijk is het niet gedaan om te zijn paagal. Immers,?paagal�mensen,? zoals ons wordt verteld, zijn dakloos en onverzorgd, en dragen ragged kleding, terwijl ze op straat leven. Het zijn geen mensen zoals? Ons? van? goede families? - met geld en banen.
En je zou zelfs kunnen zeggen dat het slechter is om met een mentale ziekte als depressie te leven als je een man bent. Mannen mogen immers niet huilen. Ze mogen niet klagen. In plaats daarvan moeten ze sterk zijn. Het zijn de rotsen van hun families. En de hemel verhoede dat iemand ontdekt dat de rots aan de binnenkant afbrokkelt.
Maar ik wou dat je het me had verteld - iemand had verteld over hoe je leed, over hoe je je overweldigd en gevangen voelde. En ik zou vooral willen dat je de hulp kreeg die je nodig hebt.
In plaats daarvan weet ik zeker dat je de gebruikelijke suggesties van het huwelijk hebt gehoord als het wondermiddel tegen depressie. Het huwelijk, zoals we beiden in dit geval kennen, is niets anders dan een eufemisme voor seks. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ik weet dat huwelijk en kinderen vaak worden voorgeschreven als remedie tegen veel problemen in deze samenleving: verkrachting, geestesziekte, homoseksualiteit, depressie, onder zoveel anderen.
Ik heb je aan het lachen gemaakt, of niet? Ik mis je gelach zo erg.
Jij was er voor mij toen mijn familie hulp nodig had. Je luisterde naar me terwijl ik huilde voor maanden na mijn uiteenvallen. Je verzekerde me dat je er altijd zou zijn als ik je nodig had. Jij was mijn rots toen het leven dat ik voor mezelf had gepland uiteen viel.
Ik wou dat ik het kussen had kunnen zijn waarop je problemen had kunnen oplossen.
Ik zag je familie en geliefden afbrokkelen toen je je eigen leven nam. We hadden allebei de nasleep van de zelfmoorden van andere mensen gezien. De dood is het meest van de levenden. En jouw dood weegt op al diegenen die van je houden. En ja, het leven loopt nog steeds hapert. "Die laatste keer dat we spraken, hadden we het over de mensen die we verloren hadden.
Maar zie je, wij zijn Indianen. Dus natuurlijk praten we niet over zelfmoord. We zorgen ervoor dat suïcidale sterfgevallen niet worden vermeld als zelfmoord op juridisch papierwerk. We beschermen familieleden die in het openbaar met het stigma van zelfmoord moeten leven, terwijl ze in het openbaar over de doden spreken met een mengeling van schaamte en verdriet. We kunnen nooit een sluiting krijgen. We kunnen nooit treuren of praten over onze schuld.
Maar het zijn niet alleen wij. Dit is een wereldwijd probleem. Zelfmoord heeft niet alleen betrekking op één land, één religie of één geslacht. De hele wereld lijdt onder het ding dat niemand wil aanpakken, maar treft er zoveel.
Ik zal je nooit de schuld geven van wat je gedaan hebt. Ik wens elke dag dat je nooit voelde dat je je eigen leven moest nemen om te ontsnappen. Ik weet dat het geen gemakkelijke beslissing zou kunnen zijn, vooral niet als ik weet dat wanneer depressie je niet overweldigde, je hield van je leven, je familie, lekker eten, pretparken en alle dingen die je achterliet.
Ik wou dat ik je had kunnen helpen om van gedachten te veranderen. Ik wou dat ik had kunnen luisteren.
En, in mijn laagste dagen, ik wou dat ik met je was gegaan.
Het is hartverscheurend dat elk jaar ongeveer 800.000 mensen sterven door zelfmoord. En slechts een paar jaar geleden had India de hoogste geschatte zelfmoordcijfers van een ander land. Met de schaamte, het stigma en de algemene voorliefde om zelfmoorden te verbergen, is er een verrassing waarom?
Laten we niet de veel meer mensen vergeten die denken over zichzelf te doden of proberen te doen en te overleven. Ontvangen ze de hulp die ze nodig hebben, of geven ze uiteindelijk toe aan het maatschappelijke stigma, voelen ze zich beschaamd, zwak en meer alleen dan ooit?
Maar dit gaat niet over statistieken. Het gaat over mensen. Het gaat over het leven.
Het gaat erom dat ik je niet meer in mijn leven heb. Het gaat over me schuldig voelen dat ik niet wist dat je leed. Het gaat erom dat ik me schuldig voel dat ik medeplichtig ben aan je dood. Het gaat erom dat we weten dat we een serieus probleem hebben als bijna een miljoen mensen elk jaar zelfmoord plegen en we onze hoofden keren en de andere kant op kijken.
Het gaat over het stoppen van het stigma, de schaamte en het verbannen van onze geliefden die lijden. Het wordt tijd dat we praten over zelfmoord, zoals we praten over infectieziekten, en hoe we het kunnen oplossen.
En het gaat erom dat ik je mis. Elke dag.
Je beste vriend
Zoek onmiddellijk medische hulp als u overweegt te handelen tegen zelfmoordgedachten. Neem contact op met de als u niet in de buurt van een ziekenhuis bentNational Suicide Prevention Lifeline at 800-273-8255. Ze hebben getraind personeel beschikbaar om 24 uur per dag, zeven dagen per week met u te praten.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Brown Girl Magazine.
Dit artikel maakt deel uit van de inspanningen van Healthline om unieke perspectieven op te nemen. Gezondheid en welzijn raken het leven van iedereen, en het is belangrijk dat we dat erkennen.
