Ik koos niet voor schildklierproblemen. Noch mijn moeder, noch een van mijn broers.
Ik heb ook niet voor een eetstoornis gekozen. Dit gebeurt, net als andere omstandigheden, ook in mijn familie.
Hoewel onderzoek suggereert dat 50-80 procent van het risico op eetstoornissen genetisch en erfelijk is, geloven veel mensen nog steeds dat degenen die worstelen op de een of andere manier een fout hebben gemaakt. Maar eetstoornissen zijn niet een keuze.
Een onzichtbare ziekte
Wat betreft hypothyreoïdie, heeft niemand ooit tegen mij gezegd:? Waarom laat u uw schildklierniveaus niet gewoon weer normaal worden? Maar, bij mijn eetstoornis herstel, ik vaak gehoord,? Waarom eet je niet gewoon ??
Zelfs nadat ik mijn voet brak omdat ik te snel de trap afliep terwijl ik zware bagage op een rijdende trein droeg, vroeg niemand: "Waarom heb je je eigen voet gebroken? En zeker niemand zei: "Waarom loop je niet gewoon ?? zoals ik strompelde met drie gebroken middenvoetsbeentjes.
Mijn mama en papa hebben niet gekozen voor de kankers die ze tegelijkertijd in twee verschillende ziekenhuizen hadden. Met betrekking tot hun langdurige behandelingen hebben mensen nooit gevraagd, zijn ze daar nog niet over?
Maar met geestesziekten kunnen vrienden en familie hun geduld verliezen. Geestesziekten, waaronder eetstoornissen, kunnen vreselijk pijnlijk zijn voor iedereen wiens leven is aangeraakt. Toen ik op 22-jarige leeftijd eindelijk hulp zocht, maar nog steeds in mijn twintiger jaren worstelde, ondervroegen vrienden mijn moeder: "Is ze niet beter ??
Mijn brein is gekaapt
Ik was niet beter, omdat mijn brein gekaapt was. Als je nog nooit de ervaring hebt gehad om door een psychische aandoening te worden overgenomen, dan is het onmogelijk om het te begrijpen. Voordat ik me realiseerde dat ik gevoelig was voor een psychische aandoening, vroeg ik me af waarom een bepaalde vriend niet gewoon was gestopt met drinken. Toen ging ik mijn eigen herstel in.
Eetstoornissen zijn hersenaandoeningen, en als de ziekte eenmaal op zijn plaats is opgesloten, kan iemand die lijdt niet zomaar stoppen - niet meer dan dat ik mijn botten weer in elkaar kon laten klikken, niet meer dan dat mijn ouders hun lichaam van kanker konden verlossen. cellen.
Op een dag zullen we de technologie hebben om te zien hoe geestelijke gezondheidsstoornissen echt werken, net zoals we nu weten dat kankercellen gezonde cellen overnemen. We weten al zoveel over het mechanisme achter hypothyreoïdie en hoe botten ook genezen.
Genetica laadt het pistool, omgeving haalt de trekker over
Een eetstoornis is een biopsychosociale ziekte. Dat is een groot woord voor een grote puzzel die niemand zou kunnen samenstellen, zelfs als ze het probeerden. Wat ik bedoel is dat ik mezelf geen eetstoornis kan veroorzaken, en een ouder creëert niet alleen de ziekte bij hun kind.
Een eetstoornis is de perfecte storm van genen en biologie, en, ja, de omgeving. Als onderdeel van de omgeving leven we in een maatschappij die bevorderlijk is voor eetstoornissen, zoals duidelijk werd gemaakt door het klassieke onderzoek van de Fiji-eilanden van dr. Anne E. Becker.
Toen het onderzoeksteam van Dr. Becker in 1995 naar Fiji ging, net zoals de Amerikaanse televisie werd geïntroduceerd, waren eetstoornissen vrijwel ongehoord. Sterke cijfers werden zelfs gewaardeerd en skinny werd negatief bekeken. Maar na drie jaar Amerikaanse actrices te hebben gadegeslagen in Melrose Place? en? Beverly Hills, 90210 ,? 11 procent van de Fijische meisjes braakte in een poging om af te vallen. Nu wilden jonge meisjes er uitzien als de slanke vrouwen op televisie, niet zoals hun moeders.
Belangrijk is dat niet iedereen in Fiji eetstoornissen heeft ontwikkeld. Dit is het biologiegedeelte van het gesprek. Nogmaals, mensen kiezen niet voor eetstoornissen. Het gaat niet alleen maar om het verwerpen van maatschappelijke druk.
Wat veroorzaakt herstel?
Met hypothyreoïdie neem ik twee keer per dag een kleine witte pil. Voor mijn gebroken voet droeg ik een roze zweem om het te helpen genezen. Om kanker te behandelen, ondergingen mijn ouders chemotherapie en bestraling, naast andere zware kankerbehandelingen.
Ik ging ervan uit dat als ik kanker had, ik gewoon in bed kon liggen en de artsen hun ding kon laten doen. Ik zou niet zo veel alleen hoeven te doen. Het feit dat ik deze gedachte zelfs had, spreekt over hoe uitgeput en hopeloos mijn eetstoornis mij ertoe had gebracht te worden.
Jaren later zag ik hoe mijn ouders daar schijnbaar hulpeloos leken, ik dacht hoe gruwelijk dat moest zijn: te weten dat een van de grootste acties die je kunt ondernemen om je eigen leven te redden, is door daar gewoon te liggen en een arts je te laten oppompen met chemicaliën.
Mijn ouders wilden wanhopig leven. Ook al hielden ze hun geest sterk met gebeden en positiviteit, er was nooit een echte tijd waarin ze eenvoudig een goede keuze konden maken om beter te worden. Ze waren in veel opzichten hulpeloos gebleven voor het nieuwste onderzoek en de kennis van specialisten.
Maar in mijn herstel van de eetstoornis kwam er een moment dat ik niet meer hulpeloos was. Na bewustzijn en jaren van hulpmiddelen en kennis, kwam er een tijd dat ik een beslissing moest nemen om beter te worden. En toen moest ik het steeds opnieuw maken. Daar was niets makkelijks aan. Om te genezen, moest ik verantwoordelijk worden voor mijn eigen herstel.
Een keuze om beter te worden
In de beginjaren, toen mijn brein werd gekaapt en mijn biologie was uitgeschakeld, kon ik dat niet maak deze keuze. Alleen met bewustzijn, tijd, geduld, professionele hulp en veel steun kan ik elke dag eindelijk wakker worden en beseffen dat voedsel is als de chemo die mijn ouders heeft geholpen. Therapie is als mijn roze cast. Doktersafspraken zijn net mijn kleine witte pillen.
Niemand kiest voor een eetstoornis, maar mensen kunnen ervoor kiezen om beter te worden.
Jenni Schaefer is een bestsellerauteur en een National Recovery Advocate bij Eten Recovery Center's Family Institute. Op 2 mei viert Eating Recovery Centre de herstelfeestdag met de campagne #DontMissIt.Mis de tekenen van een eetstoornis niet, mis de geschenken van herstel niet en mis de kans om een leven te redden niet.
