Gezondheid en welzijn raken ieder van ons anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Bij 29 werd gediagnosticeerd met reumatoïde artritis. Een jonge moeder voor een peuter en een muzikant in een heavy-metalband, ik wist niet eens dat iemand van mijn leeftijd artritis zou kunnen krijgen, laat staan hoe de ziekte was om mee te leven. Maar ik wist dat ons leven niet langer op dezelfde golflengte zou zijn. Pijnlijk, we riepen dingen af en wat ik dacht dat mijn ongestoorde gelukkige leven was, kwam tot een einde.
Verloren, verward en alleen, ik was bang - en mijn angsten kwelden me alleen nog toen ik pas een jaar later werd gediagnosticeerd met een tweede vorm van artritis.
Nu 32 nadert, als een alleenstaande moeder van een 5-jarige jongen, denk ik terug aan de mannen die ik leuk vond in mijn twintiger jaren - de mannen die niet zo geschikt zijn voor de vrouw die ik nu ben. Ik denk aan hoe snel ik het gevoel heb dat ik de afgelopen jaren volwassen ben geworden. Elke relatie, gooien en afbreken heeft een soort van impact op mijn leven gehad, heeft me geleerd over mezelf, liefde en wat ik wil. In werkelijkheid was ik nooit klaar om me te settelen, ook al was dat mijn uiteindelijke doel. Ik heb zelfs ten onrechte geprobeerd het een paar keer overhaast te maken - wat ik dacht dat ik nodig had.
Maar ik moest eerst mezelf accepteren, en dat bleek moeilijk.
Depressie en mijn eigen onzekerheden hielden me steeds meer in de weg om het enige te doen dat ik moest doen voordat ik me ooit kon settelen: mezelf liefhebben en accepteren. Eenmaal gediagnosticeerd met meerdere chronische en ongeneeslijke ziekten, schoot die onzekerheid uit de hand.
Ik was boos, verbitterd en jaloers toen ik zag hoe de levens van mijn leeftijdsgenoten verder gingen op een manier die niet van mij was. Ik heb het grootste deel van de tijd in mijn appartement doorgebracht, rondgelopen met mijn zoon of een ontmoeting met artsen en medische professionals, niet in staat om te ontsnappen aan de chaotische wervelwind van een chronische ziekte. Ik leefde niet het leven waar ik naar verlangde. Ik isoleerde mezelf. Ik heb hier nog steeds moeite mee.
Iemand vinden om mij te accepteren - allemaal van mij
Toen ik ziek werd, werd ik getroffen door de steenkoude waarheid dat ik voor sommige mensen onaantrekkelijk zou kunnen zijn omdat ik de rest van mijn leven ziek zou zijn. Het deed pijn als ik wist dat iemand me niet zou accepteren voor iets waar ik echt geen controle over heb.
Ik had al het gevoel dat mannen een negatieve mening hadden over mijn alleenstaande moeder, waar ik het meest trots op ben over mezelf.
Ik voelde me een last. Zelfs vandaag vraag ik me soms af of alleen zijn eenvoudiger zou zijn. Maar een kind opvoeden en leven met deze ziekte is niet eenvoudig. Ik weet dat het hebben van een partner - de juiste partner - geweldig zou zijn voor ons allebei.
Er zijn punten geweest waar ik me afvroeg of er iemand was kon hou van me. Als ik te rommelig ben. Als ik met te veel bagage kom. Als ik te veel problemen heb.
En ik weet wat mannen zeggen over alleenstaande moeders. In de datingwereld van vandaag kunnen ze gemakkelijk doorgaan naar de volgende betere match zonder ziekte of kind. Wat heb ik echt te bieden? Het is waar dat er geen reden is dat ik niet hetzelfde kan doen. Ik kan altijd blijven zoeken en ik kan altijd hoopvol, positief en vooral mezelf blijven.
Concentreren op het goede, niet op het slechte
Het was niet altijd mijn kind of mijn ziekte die mensen af en toe in de andere richting zou sturen. Het was mijn houding ten opzichte van de situatie. Ik was negatief. Dus ik werkte aan deze problemen en blijf eraan werken. Het vergt nog steeds enorme inspanning om bij te blijven met de zelfzorg die nodig is bij het leven met een chronische ziekte: medicatie, praattherapie, lichaamsbeweging en een gezond dieet.
Maar door die prioriteiten te stellen, en door mijn pleitbezorging, merk ik dat ik beter in staat ben om vooruit te komen en trots op mezelf te zijn. Focus op iets anders dan wat er mis is met mij, maar eerder het goede dat in me zit en wat ik ermee kan doen.
En ik heb gemerkt dat het deze positieve houding is ten aanzien van mijn diagnose en mijn leven waar mannen het meest op af komen als ze me eenmaal leren kennen.
Ik weiger te verbergen wie ik ben
Een ongemakkelijk onderdeel van het hebben van een onzichtbare ziekte is dat je, als je naar mij kijkt, niet kunt zeggen dat ik twee vormen van artritis heb. Ik zie er niet uit zoals de gemiddelde persoon denkt dat iemand met artritis eruit ziet. En ik zie er absoluut niet ziek uit? of? uitgeschakeld.?
Online dating is het gemakkelijkst om mensen te ontmoeten. Als alleenstaande moeder voor een peuter kan ik amper om 21.00 uur opblijven. (en de barscene is niet precies waar ik liefde wil vinden - ik gaf alcohol op voor mijn gezondheid). Om mezelf op te warmen voor een date brengt nog meer uitdagingen met zich mee. Zelfs op een dag met weinig pijn probeert het proberen van outfits om iets te vinden dat zowel comfortabel is als er goed uitziet, dat vervelende vermoeidheid naar binnen sluipt - wat betekent dat ik me zorgen moet maken dat ik genoeg energie heb voor de datum zelf!
Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat eenvoudige datums overdag in het begin het beste zijn, zowel voor mijn vermoeidheid als de sociale angst die bij de eerste afspraak hoort.
Ik weet dat het eerste dat mijn wedstrijden zullen doen als ze erachter komen dat ik reumatoïde artritis heb, het Google zal zijn - en dat het eerste dat ze zullen zien, is: misvormd? handen en een lijst van symptomen met chronische pijn en vermoeidheid. Vaak is het antwoord in de trant van? Je arme ding? gevolgd door nog enkele berichten om beleefd te zijn en dan: tot ziens. Vaak merk ik dat ik meteen ghosted nadat ze te weten komen over mijn handicap.
Maar ik weiger om me ooit te verbergen wie ik ben. Artritis is nu een groot deel van mijn leven. Als iemand mij en de artritis die met mij of mijn kind komt niet kan accepteren, is dat hun probleem - niet de mijne.
Mijn ziekte zal mijn leven misschien niet snel bedreigen, maar het heeft me zeker een nieuw perspectief op het leven gegeven. En nu dwingt het me om anders te leven. Ik verlang naar een partner om dat leven mee te leven, door mijn tegenspoed en die van hen.Mijn nieuwe kracht, die ik artritis bedank om me te helpen ontdekken, betekent niet dat ik niet nog steeds eenzaam ben en dat ik geen partner wens. Ik moet gewoon aanvaarden dat daten voor mij een beetje rotsachtig zal zijn.
Maar ik laat het me niet afslijten, en ik laat mezelf niet voelen om in dingen te springen waar ik niet klaar voor ben of waar ik zeker van ben. Ik heb tenslotte al een ridder in een glanzend harnas, mijn zoon.
Eileen Davidson is een in Vancouver gevestigde onzichtbare ziekteadvertent en een ambassadeur bij de Arthritis Society. Ze is ook een moeder en de auteur van Chronic Eileen. Volg haar op Facebook of Twitter.
