Mijn kleuter en ik vechten de laatste tijd voor het slapengaan. ik denk dat het een concrete tijd is om op haar minst in haar kamer te blijven en in slaap te vallen. Ze vindt het een lichte suggestie, met aan beide zijden een paar uur speelruimte.
Het is duidelijk dat we het over dit onderwerp hebben gehad. Dat heeft er meestal toe geleid dat ik haar steeds weer naar bed heb moeten richten totdat ze eindelijk zichzelf uitput.
We hebben een paar andere dingen geprobeerd, om zeker te zijn. Sticker beloningsgrafieken, een deel van haar favoriete speelgoed weghalen en zelfs een poort gebruiken. Maar meestal is het de manier geweest om haar terug naar bed te wijzen, waar ik me de hele nacht aan heb gehouden.
Dus ik was een paar avonden geleden niet geschrokken toen ik mijn deurknop hoorde draaien en wist dat mijn kleuter op het punt stond binnen te gaan. Wat ik was geschokt over was toen ze volledig naakt van de taille naar beneden liep, haar pyjama-short nu over haar hoofd en haar hele gezicht bedekte in plaats van haar zwerver te verbergen voor de wereld.
Ze zei niets. Ze stond daar gewoon met haar gezicht in de pyjamabroek en wachtte tot ik zou reageren.
Het was alles wat ik kon doen om niet in lachen uit te barsten. ?Gaan. Naar. Bed.? Ik zei met de scherpste stem die ik kon verwerken. En dat deed ze. Zonder een woord, zonder enig gelach of commentaar, draaide mijn pyjama hoofd regelrecht terug, sloot de deur achter haar en ging naar bed.
Op dat moment begon ik te lachen. Daarom? wat een beetje raar!
Dit is misschien mijn favoriete leeftijd tot nu toe. Mijn kind is zoveel expressiever geworden met haar woorden en zo veel creatiever in haar acties. Ze weerspiegelt niet langer alles wat ze om zich heen heeft gezien en gehoord. In plaats daarvan denkt ze voor zichzelf en bedenkt ze ideeën en ideeën die helemaal van haarzelf zijn.
Waar ik absoluut dol op ben. Meestal omdat ze groeit in haar eigen kleine persoon, en het is zo leuk om te zien.
Toch ben ik gaan beseffen dat sommige dingen die ze doet voor deze tijd volkomen normaal zijn. In feite doen alle kleuters deze rare en hilarische dingen.
1. Ooit evoluerende voedselaversie
Van de ene op de andere dag is het niet te voorspellen wat mijn kind leuk of niet leuk vindt als het gaat om etenstijd. Het is allemaal een rotzooi.
Misschien heeft ze vorige week elke dag gesmeekt om watermeloen, maar vandaag? Ze noemt het walgelijk? en weigert een hapje te nemen. En ze is woedend op me omdat ze dit niet heeft zien aankomen. Omdat? duh, mam! �
2. De potige praat obsessie
Mijn kind en ik hebben tegenwoordig geen enkel gesprek dat op de een of andere manier niet lijkt te linken naar het onderwerp poep, scheten of konten. Soms alle drie.
Op een avond vroeg ik mijn kleine meid wat ze die dag op school deed, en ze zei: "Ik heb mijn kont getoept en uit mijn keel gehaald." Zo? daar is dat.
3. De herhaling
Tegenwoordig heeft mijn kleine meid de neiging vast te lopen in patronen die ze voortdurend wil herhalen. Het kan een film zijn waar ze op staat dat we 100 keer achter elkaar kijken. Of het kan een spel zijn dat we een keer spelen, dat ze daarna elke dag opnieuw wil spelen.
De laatste tijd zijn het haar regenlaarzen geweest. Ze weigert andere schoenen te dragen, ook al heeft het in geen weken buiten geregend. Regenlaarzen zijn alles wat ik haar kan laten zetten.
4. De opzettelijke ongelukken
OK, dus dit is niet hilarisch, het is vervelend. Maar het is ook onvermijdelijk. Mijn dochter is al zindelijk sinds ze net 2 jaar oud was. Ze is nu 3 1/2.
De meeste dagen heb ik enorm veel vertrouwen in haar vermogen om de dag door te komen zonder een ongeluk. Maar af en toe verbaast ze me. En ik ben er meestal van overtuigd dat ze het expres gedaan heeft, om welke rare reden dan ook.
Zoals een dag een paar weken geleden, vertelde ze me dat ze moest poepen. Dus ik zei, oké schat. Gaan.? Ze draafde naar de badkamer, maar ongeveer 30 seconden later hoorde ik wat klonk als vloeistof op de tegelvloer. Dus ik liet mijn hoofd in de badkamer vallen. En ik vond haar staan met haar benen gespreid en haar broek nog steeds omhoog, alleen maar kijkend terwijl haar plas de grond raakte.
Ik denk niet dat dit een ongeluk was. Ik denk dat ze gewoon wilde zien wat er zou gebeuren. Omdat jezelf plassen een heel normaal iets is om te doen in de naam van onderzoek door kleuters.
5. De verbindingen
De hersenen van kleuters beginnen echt in 100 verschillende richtingen af te vuren. Misschien beginnen ze de eerste keer ooit stukjes te verbinden die ze in hun leven hebben geleerd met de nieuwe informatie die binnenkomt.
Dat zou kunnen betekenen dat ze ineens beseffen dat baby's eerst in buiken groeien, en dat moet betekenen dat ze eens in je buik zaten. Of misschien gaan ze het favoriete bier van hun grootvader associëren met de man zelf, schreeuwend? Papa ,? wanneer ze iemand anders hetzelfde merk zien drinken bij een BBQ is papa daar absoluut niet bij.
Voor mijn dochter is de meest hilarische connectie die ze heeft gemaakt dat Peter de apostel (in haar kinderbijbel) eigenlijk Peter Parker moet zijn uit haar Spider-Man-boek, net oud. Echt. Ze noemt hem Daddy Spider-Man. Omdat oud zijn ook betekent dat hij een vader is.
6. De onderhandelingen
Lang geleden zijn de dagen waar? Omdat ik dat zei? zou kunnen hebben gewerkt. Nu heb ik een kleuter die alles in vraag stelt en altijd op zoek is naar een hoek om van te profiteren.
Ik kan mijn dochter vertellen dat we elk een koekje na het avondeten kunnen hebben, waarop ze onmiddellijk zal antwoorden? Nee. Twee.? Of het zou tijd zijn om het park te verlaten, maar ze ruilt nog vijf minuten om me te vertellen dat ze vannacht in bed zal blijven als we kunnen blijven spelen. Het kind onderhandelt altijd. En hoewel ik graag denk dat ik zelden toegeef, geniet ik er ook van om getuige te zijn van haar pogingen om haar zin te krijgen.
7. Het fantasiespel
Mijn dochter heeft een paar favoriete spelletjes waarbij ze beweert dat ze het leuk vindt om keer op keer te spelen. Een daarvan is het maken van mij? Koffie? en dan niezen en? morsen? het is allemaal over me net voordat ze het overhandigt.
Een andere omvat zowat alles wat ze in een baby kan veranderen, het voeden met kalmerende woorden als, 'Shhh, shhh, het is OK. Mama is hier.? En haar andere favoriete game of pretend is om mijn telefoon op te nemen en valse gesprekken te hebben met een aantal mensen waarvan ze zegt dat ik misschien aan de andere kant ben. Ze heeft lange, uitgesponnen gesprekken waarin ze meer over haar dag deelt met de zogenaamde persoon die belt dan met iemand in het echte leven.
En het maakt me kapot. Allebei, waar halen kinderen dit materiaal vandaan? En hoe kom ik in dat schattige hoofdje van haar?
8. Lichaamsautonomie
Mijn dochter is net begonnen om echt haar macht over haar eigen lichaam te laten gelden. Ze zal stil zitten en me haar haar laten vlechten, maar dan heb ik geen enkele moeite om het allemaal 15 minuten later zelf uit te doen.
Ze zal ook voorkomen dat ze iemand vertelt dat ze net heeft gepoept, omdat ze ervan overtuigd is dat ze het prima zelf kan afvegen (ze kan het niet). En waag het niet haar in een ander paar schoenen te dwingen. Haar voeten, haar keuze.
9. Fibbing
Ik wil duidelijk zijn dat ik geen fan ben van siferen. Het is belangrijk voor mij om een eerlijk klein mens op te voeden, en ik ben van plan hard te werken om het belang van integriteit aan mijn kleine meisje te geven.
Maar ik moet eerlijk zijn. Soms als ze liegt, ben ik weggeblazen door hoe rechtaan ze het kan! Ik bedoel, ik weet nog steeds dat ze liegt? ze is 3. En ik bel haar natuurlijk op. Maar? de verhalen die deze jongen zal verzinnen!
Ze vertelde me onlangs alles over een draak die naar haar kamer kwam en haar boeken stal. En ze was dood serieus. Het was best verbazingwekkend.
10. De verlegenheidsfactor
Mijn kind is echt behoorlijk onvoorspelbaar geworden in de dingen die ze zegt. Op een bepaald moment kan ze een vreemdeling vertellen dat haar moeder gewoon een scheet laat zien. Of die mama loopt naakt rond. Of die mama heeft een verliefdheid op haar gezicht (ook wel bekend als periodeaacne? Bedankt voor het feit dat ik dat heb gezegd, jochie). Het punt is dat dit kind niet te vertrouwen is in het openbaar. En alles wat uit haar mond komt heeft het potentieel om volledig en volkomen vernederend te zijn.
De meest verdachte dingen
Terugkomend op die lijst, begin ik me af te vragen waarom ik zo dol ben op het voorschoolse podium. Want eerlijk, kinderen van deze leeftijd zijn vreselijk! Ze testen grenzen en worden zoveel beter in het indrukken van knoppen.
Maar ze zijn ook grappig. En slim. En plotseling in staat om deel te nemen aan daadwerkelijke menselijke interactie - heen en weer dialoog met unieke ideeën en bijdragen. Het is echt een beetje speciaal en leuk om er deel van uit te maken, terwijl het tegelijkertijd ook razend en hilarisch is!
