Het enige lichaamshaargesprek dat vrouwen ooit moeten lezen

Het is het jaar 2018 en voor de allereerste keer is er echt lichaamshaar in een scheermarkrail voor vrouwen. Wat is er gebeurd met alle haarloze benen, gladde oksels en 'perfect' gephotoshopte bikinilijnen?

Nou, deze advertenties bestaan ​​nog steeds (net zoals blauwe tamponadvertenties dat nog steeds doen), maar er is een realistisch lichaamsbeeld om de hoek en we zijn hier voor de tijd dat allemaal lichamen worden op prijs gesteld.

? Niemand heeft lichaamshaar in de media. Je groeit op met de gedachte dat dit normaal en gemakkelijk haalbaar is.?

Nadat we genoten van de nieuwheid van Billie's scheermesadvertentie, vroegen we ons ook af: hoe heeft lichaamshaar ons gevormd en waarom brengt het zulke viscerale reacties van de massa?

Misschien is het antwoord, net als veel andere culturele antwoorden, in de geschiedenis - het verwijderen van lichaamshaar is al eeuwen terug te voeren.

De geschiedenis van het verwijderen van lichaamshaar

Volgens het Women's Museum of California werd haarverwijdering in het oude Rome vaak gezien als een aanduiding van status. Rijkere vrouwen zouden verschillende manieren vinden om hun lichaamshaar te verwijderen, inclusief het gebruik van puimsteen.

Het eerste relatief veilige scheerinstrument werd in 1769 gecreëerd door de Franse kapper Jean-Jacques Perret. Deze eerste ontharingstool werd in de loop der jaren stapsgewijs verfijnd in een poging om een ​​veiliger instrument te creëren dat door de massa zou worden gebruikt. William Henson voegde zijn bijdrage toe door de? Hoe-shaped? scheermes, het ontwerp waar de meesten van ons bekend mee zijn vandaag.

Uit de resultaten van Fahs bleek dat de meeste vrouwen walgden van het idee van lichaamshaar, zowel van zichzelf als van het idee dat andere vrouwen hun haar laten uitgroeien.

Het was echter pas toen een rondreizende verkoper genaamd King Camp Gillette de vorm van Henson's scheermes combineerde met zijn wens om het scheren gemakkelijker te maken dat het eerste wegwerpbare tweesnijdende mes in 1901 werd uitgevonden.

Dit elimineerde effectief de noodzaak om scheermessen na elke scheerbeurt te slijpen en mogelijk de kans op huidirritatie te verkleinen.

Een paar jaar later creëerde Gillette een scheermes voor vrouwen genaamd Milady D? Collet?

Deze nieuwe vrouwvriendelijke release en de snelle verandering in damesmode - de mouwloze topjes, kortere rokjes en zomerjurken - beïnvloedden steeds meer vrouwen om het haar op hun benen en oksels te verwijderen.

In de jaren zestig stimuleerden sommige bewegingen - vaak hippie of feministisch van aard - een natuurlijkere? kijk, maar de meeste vrouwen uit die tijd kozen voor ontharing waar ze maar wilden.

In de loop der jaren hebben de popcultuur en de media deze haarloze trend aangewakkerd als de acceptabele standaard door voortdurend perfect gladde lichamen af ​​te beelden.

? Ik maak het de vrouwen duidelijk dat ik date dat ik van lichaamshaar hou. Op mij. Op hen. Het maakt me echt aan.?

In een studie uit 2013 voerde onderzoeker Breanne Fahs twee experimenten uit rond vrouwen en hun relatie met lichaamshaar, specifiek wat ze dachten aan beharing.

Uit de resultaten van Fahs bleek dat de meeste vrouwen walgden van het idee van lichaamshaar, zowel van zichzelf als van het idee dat andere vrouwen hun haar laten uitgroeien.

Het tweede deel van de studie van Fahs daagde deelnemers uit om hun lichaamshaar gedurende 10 weken te laten groeien en een dagboek bij te houden over de ervaring. De resultaten onthulden dat de deelnemende vrouwen obsessief dachten aan hun lichaamshaar en zelfs weigerden om tijdens het experiment met anderen te communiceren.

En net als Fahs waren we ook gefascineerd door de relatie tussen degenen die zich identificeren met de vrouw en hun relatie met lichaamshaar, dus we deden ons eigen onderzoek. Per slot van rekening is het een persoonlijke voorkeur.

Wat 10 vrouwen te zeggen hadden over hun lichaamshaar, het verwijderen, de stigma's en zichzelf

Over hoe lichaamsbeharing hun acties en interacties met anderen beïnvloedt

? Wanneer ik voor het eerst met iemand uitga, maak ik er een punt van om mijn lichaamshaar zichtbaar te maken. Als ze negatief reageert, stop ik de relaties met haar. Wanneer we voor de eerste keer seks hebben, peil ik haar op dezelfde manier; nonchalance en ontzag zijn de enige aanvaardbare reacties.?

? Ik probeer mijn lichaam zo veel mogelijk te verbergen als ik harig ben. In de zomer is het zo moeilijk om constant te scheren en ik heb er veel last van sinds ik een baby heb, dus ik eindig met lange mouw-t-shirts of lange broeken veel meer dan ik zou moeten !?

?Vroeger deed ik altijd wax / Nair toen ik nieuwe partners had, maar nu kan het me echt niets schelen. Ik ben zeker nog steeds ontdaan van oksels haar om mouwloos te gaan, vooral in werk en formele settings. Ik voel me gedwongen om dat te doen en ik ben te uitgeput om mensen te overtuigen dat mijn lichaam inderdaad is de mijne in deze ruimtes.?

? Dat is het niet. Tenminste niet nu. Het is een ik ding.?

?Niet eens een klein beetje. Ik maak het de vrouwen duidelijk dat ik date, dat ik van lichaamshaar hou. Op mij. Op hen. Het maakt me echt aan.?

? Ik kan mouwloze kleding vermijden als mijn onderarmhaar erg lang is. Al het andere is hetzelfde.?

Over het verwijderen van lichaamshaar

? Ik scheer mijn vagina niet - behalve om te trimmen voor gemakkelijke toegang tijdens seks - en ik scheer vaak mijn oksels. Ik doe deze dingen niet omdat 1. ze vervelend en tijdrovend zijn; 2. als mannen het niet hoeven doen, waarom zou ik; en 3. Ik hou van de manier waarop mijn lichaam eruit ziet en aanvoelt met haar.?

? Ja, maar 'regelmatig' is een losse term. Dat doe ik als ik eraan denk om het te doen of als het nodig is dat ik een bepaald deel van mijn lichaam laat zien. Ik heb heel fijn en dun beenhaar, dus ik vergeet het vaak te verwijderen tot ik een gênant lang haar zie. Ik ben regelmatiger met het verwijderen van het haar onder mijn armen.?

? Ja, oh mijn god, ja. Sinds de zwangerschap is mijn haar op gang gekomen en snel! Ik kan niet omgaan met alle hardnekkige en dikke haargroei.?

? Het is een gewoonte geworden en ik ben gewend aan mijn meestal haarloze lichaam.?

? Ik verwijder mijn haar niet regelmatig. Ik doe mijn toevlucht tot het scheren van mijn schaamhaar als ik er niet mee kan stoppen.

Over voorkeur methode van lichaamshaar verwijderen

? Ik heb altijd een scheermes gebruikt. Ik denk dat ik alleen maar aan deze methode werd voorgesteld en het leek voor mij te werken. Ik heb sindsdien geleerd welke messen het beste werken en hoe ik beter voor mijn huid kan zorgen. Ik heb overwogen overwogen, maar het lijkt meer invasief en pijnlijk. Ik scheer meerdere keren per week. Misschien obsessief zijn.?

? Ik geef de voorkeur aan een chemische haarverwijderaar omdat scheren en harsen negatieve effecten hebben op mijn gevoelige huid.?

? Ik hou van waxen en het gebruiken van Nair. Harsen omdat ik het niet zo vaak hoef te doen en ik gebruik Nair in geval van noodgevallen thuis. Ik verwijder het haar veel minder vaak dan vroeger, omdat ik het nu minder stoor.

? Scheren. Het is de enige methode die ik tot nu toe heb geprobeerd. Om de drie tot vier weken voor oksels als ik niet eerder op het strand ben geweest. Ik heb niet echt gecontroleerd hoe lang ik gewoonlijk wacht tussen het doen van mijn bikinilijn en ik scheer mijn benen niet.

Onderweg wordt lichaamshaar in de media geportretteerd en het stigma eromheen

? Het zijn stieren --- t. Mijn lichaam is letterlijk gemaakt met al dat haar erop, waarom zou ik tijd besteden aan het verwijderen ervan wanneer het me niet in gevaar brengt? Ik klop of schaam me niet voor een vrouw die dat wel doet, maar ik denk persoonlijk dat de sociale druk op vrouwen om haar te verwijderen nog een andere manier is om te proberen haar te infantiliseren en haar te laten voldoen aan een schoonheidsnorm die mannen niet moeten houden aan.?

? We hebben problemen, man. Ik zal zeggen dat ik een aantal van deze stigma's vasthoud en dat het voor mij hinderlijk is. Ik denk bijvoorbeeld dat vrouwen (en mannen) met borstelig okselshaar minder hygiënisch zijn (en bh-brandende feministen). En hoewel ik weet dat dit helemaal fout is, valt mijn eerste gedachte daar.

? Niemand heeft lichaamshaar in de media. Je groeit op met de gedachte dat dit normaal en gemakkelijk haalbaar is. Ik heb ook het gevoel dat ik ben opgegroeid in een bloeiperiode van de marketing van het vrouwelijke scheermes - ik denk dat het Venus-scheermes in de vroege jaren 2000 uitkwam en plotseling iedereen het nodig had. Maar je had ook de nieuwste geur van scheerschuim nodig. In die tijd leek het me een manier om haarverwijdering voor het nieuwe millennium te 'moderniseren' (het is niet het scheren van je mama en zo), maar nu is het duidelijk dat ze alleen wilden dat we meer producten kochten.?

? Ze zijn vermoeiend en duur. Eerlijk gezegd, moeten we vrouwen gewoon laten leven zoals ze willen.

? We moeten stoppen met politietoezicht wat mensen doen met hun lichaam of hoeveel haar ze op een deel van hun lichaam houden. Ik denk dat de media een aantal stappen hebben gezet om het stigma dat aan haar zit te bestendigen. Er worden artikelen geschreven over de positiviteit van het lichaamshaar en dat is geweldig.?

Over de relatie tussen lichaamshaar en hun feminisme

? Ik denk dat mensen moeten doen waar ze zich comfortabel bij voelen. Een feministe zijn hoeft niet synoniem te zijn aan harig zijn.?

? Het is een integraal onderdeel van mijn feminisme, hoewel ik niet weet dat ik dat eerder had gezegd. Feminisme is de vrijheid om zelf te kiezen en te definiëren. Ik denk dat sociale verwachting voor het verwijderen van lichaamshaar gewoon een andere manier is waarop het uiterlijk en de lichamen van vrouwen worden gecontroleerd, en daarom ben ik ertegen. "

Mijn lichaamshaar gaat niet zozeer om in mijn persoonlijk feminisme, omdat het, hoewel het rechtstreeks verbonden is met de autonomie van het lichaam, niet een groot deel is van wat zou spelen in mijn persoonlijke bevrijding en zou vechten om het patriarchaat te beëindigen. Ik vind het echter van cruciaal belang voor feministen en ik steun elk werk om een ​​eind te maken aan de negatieve ideeën die we over het lichaam hebben.

? Persoonlijk maak ik dat verband niet. Ik denk niet dat ik dat ooit zal doen. Misschien omdat ik niet in een positie ben geplaatst om zorgvuldig na te denken over de keuzes die ik maak met mijn lichaamshaar.?

Hoewel het geweldig zou zijn om je niet ongemakkelijk te voelen in een spaghettibandje met harige oksels, is het niet waar ik denk dat we ons moeten concentreren op de strijd voor gelijkheid.

? Ik weet niet of ik mijn lichaamshaar zou verbinden met mijn feminisme, maar ik denk wel aan de roze belasting en de manier waarop producten op mij worden verhandeld. Omdat ik bijna uitsluitend Nair en een mannenscheermes (vier bladen = een betere scheerbeurt) gebruik wanneer ik me scheer, hoef ik niet vaak door die gang in de winkel te gaan. Maar als ik dat doe, ben ik echt getroffen door hoe pastel alles is. De producten leken meer ontworpen voor visuele aantrekkingskracht (op de plank en onder de douche) dan hoe goed ze werken.?

Of ze negatieve ervaringen hebben gehad die veroorzaakt zijn door lichaamshaar

?Ja. Als tiener word je constant voor de gek gehouden voor alles. Voor de gek houden voor een beetje (huid) duisternis was leven of dood. [Maar het hangt ook af van waar je woont, waar het negatieve stigma van haar voor vrouwen is. Ik woonde in [Los Angeles] en iedereen is goed onderhouden. Nu dat ik in Seattle ben, is het geen probleem om haar op hun lichaam te hebben !?

?Niet echt. Ik heb alleen geleerd om ondergoed te dragen dat geen warmte of vocht vasthoudt, omdat dat, in combinatie met mijn 'Afro', me folliculitis puistjes geeft.?

? Soms plaats ik geen foto op sociale media omdat er zichtbaar lichaamshaar in zit.?

En daar heb je het, het zicht op lichaamshaar is zo complex als eenvoudig

Zoals een van de vrouwen die we heel elegant zeiden sprak: "Het doet me echt pijn wanneer vrouwen andere vrouwen hiervoor beschamen. [? ] Ik geloof in de keuzevrijheid. En mijn keuze is om het haar niet uit mijn lichaam te verwijderen, omdat ik het leuk vind waar het is.?

Het verwijderen van je lichaamshaar of laten groeien hoeft geen statement te zijn, maar het bestaat wel - en net als de positieve reclame van het eerste lichaamshaar van 2018 moeten we dat openlijk erkennen.

Stephanie Barnes is schrijver, front-end / iOS-ingenieur en vrouw van kleur. Als ze niet slaapt, kun je haar zien binge-watching haar favoriete tv-shows of proberen om de perfecte huidverzorging routine te vinden.