Hoe een pedicure mijn relatie met mijn psoriasis heeft veranderd

Gezondheid en welzijn raken ieder van ons anders. Dit is het verhaal van één persoon.

Al meer dan 20 jaar heb ik met psoriasis geleefd. En de meeste van die jaren werden verborgen doorgebracht. Maar toen ik mijn reis online begon te delen, voelde ik plotseling een verantwoordelijkheid tegenover mezelf - en degenen die mij volgden - om dingen te proberen die me ongemakkelijk maakten? of zelfs bang voor mij.

Een van die dingen? Een pedicure krijgen.

Ik heb ongeveer 10 jaar psoriasis op mijn voeten gehad, meestal op de bodem. Maar naarmate ik ouder ben, wordt het verspreid naar de bovenkant van mijn voeten, mijn enkels en langs de voorkant van mijn benen. Omdat ik dacht dat mijn voeten lelijk waren, deed ik mijn uiterste best om te voorkomen dat anderen ze zouden zien. De enige keer dat ik zelfs overwoog om ze zonder kousen of make-up bloot te stellen, was toen ik op vakantie was om een ​​kleurtje te krijgen.

Maar op een dag besloot ik uit mijn comfortzone te stappen.

Ik heb de keuze gemaakt om te stoppen met het gebruik van de verklaring: Wanneer mijn huid helder is, dan zal ik dat doen.

En in plaats daarvan heb ik het vervangen door: Dit is moeilijk, maar ik ga het doen.

ik ga het doen

Mijn eerste pedicure was in augustus 2016. Voordat ik mijn eerste bezoek ging, belde ik de spa en sprak met een van de vrouwen die daar werkte. Ik legde mijn situatie uit en vroeg of ze bekend waren met psoriasis en voelde me op mijn gemak als klant.

Dit hielp echt mijn zenuwen kalmeren. Als ik zonder voorbereiding naar binnen moest lopen, was ik waarschijnlijk helemaal niet gegaan, dus een discussie van tevoren was essentieel. Ik kon niet alleen gaan in de wetenschap dat de persoon die mij een pedicure gaf goed was met mijn psoriasis, ik kon er ook voor zorgen dat ze wist dat ze geen producten zou gebruiken die mijn huid zouden kunnen irriteren en een uitbarsting zouden kunnen veroorzaken.

Ik vond het ook belangrijk voor hen om mijn situatie te begrijpen, voor het geval andere cliënten mijn psoriasis zagen en dachten dat het besmettelijk was. Mensen die het nog nooit eerder hebben gezien, kunnen het soms verkeerd begrijpen.

Ik doe het!

Hoewel ik me had voorbereid op mijn eerste bezoek, ging ik nerveus naar binnen. Ze zetten me op een stoel achterin voor meer privacy, maar toch merkte ik dat ik rondkeek om te zien of iemand aan het staren was.

Zittend op de stoel, herinner ik me dat ik me op zoveel manieren kwetsbaar en blootgesteld voelde. Het krijgen van een pedicure is een zeer intieme ervaring. Iemand zit voor je en begint je voeten te wassen, wat voor mij onhandig was omdat het niet iets was dat ik gewend was. Nu dat ik een paar keer ben gegaan, is het veel comfortabeler. Ik kan echt achterover leunen en ontspannen.

Het hele proces duurt ongeveer anderhalf uur. Ik kies mijn nagelkleur - meestal iets helders - en dan begint Cathy, mijn nagelvrouw, mijn voeten te weken en klaar te maken voor de pedicure. Omdat ze weet heeft van mijn psoriasis, kiest ze voor een zachte zeep op basis van aloë. Ze verwijdert de oude nagellak, knipt mijn nagels dicht en vouwt ze vervolgens op.

Cathy gebruikt een puimsteen om de onderkant van mijn voeten zachtjes glad te maken en reinigt ook mijn nagelriemen. Daarna masseert ze wat olie op mijn benen en veegt het af met een hete handdoek. Zoooo ontspannend.

Dan komt de kleur! Cathy zet drie lagen van mijn favoriete roze op. Ik hou ervan om de lak op de nagel te zien en te zien hoe glimmend hij is. Onmiddellijk, mijn eens? Lelijk? voeten gaan van flauw naar mooi. Ze dicht het af met een toplaag en dan gaat het naar de droger.

Waarom ik het blijf doen

Ik vind het heerlijk om pedicures te krijgen. Iets dat zo klein is voor de meeste mensen reusachtig voor mij. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen en nu zijn ze een belangrijk onderdeel van mijn routine voor zelfzorg geworden.

Het feit dat ik mijn tenen had gedaan gaf me het vertrouwen om mijn voeten in het openbaar te tonen. Na mijn allereerste pedicure ging ik naar een feest met een groep mensen van de middelbare school. Het was koud buiten - ik had sokken en laarzen moeten dragen - maar in plaats daarvan droeg ik sandalen omdat ik wilde pronken met mijn prachtige voeten.

Ik hoop dat het delen van mijn ervaring anderen zal aanmoedigen iets te doen buiten hun comfortzone. Het hoeft geen pedicure te zijn - zoek iets waarvan je jezelf hebt weerhouden en probeer het eens. Zelfs als het je bang maakt? of vooral als het je bang maakt.

Openheid kan een manier zijn om de schaamte en het ongemak door te drukken. Als iemand die door psoriasis werd tegengehouden, heb ik mezelf daar buiten gebracht en mijn angst voor pedicures overwonnen, wonderen gedaan voor mijn groei, mijn gevoel van eigenwaarde en mijn vermogen om sandalen te rocken!

Dit is het verhaal van Reena Ruparelia, zoals verteld aan Rena Goldman.